نگاهی کوتاه به تاریخچه گوشی‌های قیاسی یا مدولار

پس از اینکه هفته‌های گذشته در مورد تاریخچه مموری کارت‌ها و شارژرهای بیسیم صحبت کردیم، به خاطر استقبال عالی کاربران، سعی کردیم سراغ تاریخچه مبحثی خاص برویم به همین دلیل انتخاب این هفته ما گوشی‌های مدولار یا قیاسی می‌باشد. با تکفارس همراه باشید.

 [button type=”bd_button btn_large” url=”https://techfars.com/84353/counterclockwise-short-history-of-the-memory-card/” target=”on” button_color_fon=”#000000″ button_text_color=”#ff0000″ ]نگاهی کوتاه به تاریخچه مموری کارت[/button]

 [button type=”bd_button btn_large” url=”https://techfars.com/83512/counterclockwise-the-wireless-charging-format-wars/” target=”on” button_color_fon=”#000000″ button_text_color=”#ff0000″ ]نگاهی کوتاه به تاریخچه شارژرهای بیسیم[/button]

[divider][/divider]

منظور از تلفن‌های مدولار چیست؟

گوشی‌های مدولار به آن دسته از تلفن‌هایی گفته می‌شود که همچون رایانه‌ها می‌توانستیم برخی مشخصات فنی آنها (مانند رم) را ارتقا دهیم.

گوگل ابتدا پروژه Ara را به وجود آورد تا قابلیت امکان ارتقا مشخصات فنی که در آن زمان فقط مخصوص رایانه‌ها بود را برای تلفن‌های همراه عرضه کند و دوام این محصولات را افزایش دهد؛ یعنی برخی قطعات را خارج کرده و به جای آنها قطعات جدیدتر و بهتر بگذارد. پس از اینکه پروژه مذکور گسترش یافت، هیجان خاصی میان کاربران به وجود آمد.

پس از آغاز به کار پروژه Ara، مفهومی به نام Phonebloks ظهور کرد که ایده آن از Ara دریافت شده بود. نکته مهم در مورد گوشی‌های مفهومی Phonebloks این است که از محل قرارگیری کارت‌های CF استفاده می‌کردند تا بتوانیم سخت‌افزار جدیدی در آنها قرار دهیم که در آینده به محل قرارگیری مموری کارت SD تبدیل شد.

با این توضیحات باید بگوییم که این مقاله بیشتر در مورد PDAها Personal Digital Assistant)) یا دستیاران هوشمند شخصی می‌باشند که لزوماً گوشی نیستند بلکه رایانه‌هایی به حساب می‌آیند که امکان اضافه کردن امکانات به آنها وجود دارد بنابراین تنها کاری که افراد باید انجام می‌دادند، وصل یک قطعه جدید بود.

دریافت‌کنندگان قدیمی GPS هم اندازه بزرگی داشتند و هم گران قیمت بودند بنابراین تولیدکنندگان به ندرت می‌توانستند آنها را در گوشی‌ها قرار دهند. حال اگر مصرف‌کنندگان می‌خواستند از این فناوری استفاده کنند، باید دستگاه‌های این‌چنینی مانند Mighty GPS (یک رسیور ۲۰ کانالی) را خریداری می‌کردند. مدل ارزانتر این دریافت کننده ۱۳۹ دلار قیمت داشت ولی از مموری بهره نمی‌برد. البته در آن زمان یک کارت کوبود در دسترس بود که حدود ۱۸۳ دلار قیمت داشت و از GPS و مموری ۵۱۲ مگابایتی پشتیبانی می‌کرد. در واقع این دستگاه برای ذخیره نقشه‌های آفلاین بسیار کارآمد بود. این مسئله را باید در نظر داشته باشید که اینترنت همراه و به خصوص رومینگ در آن زمان هزینه‌های زیادی روی دست افراد می‌گذاشت.

مطمئناً افزایش حافظه مهم‌ترین کارایی کارت‌های CF به حساب می‌آمد ولی واقعیت آن است که همیشه فلش کارت‌های ساده در اختیار افراد قرار نمی‌گرفت. برای مثال، میکرو درایو IBM از حافظه داخلی HDD استفاده می‌کرد تا داده‌ها را ذخیره نماید. فقط تصور کنید که یک موتور کوچک در حال چرخاندن سینی گرامافون است و یک موتور دیگر عقربه‌ها را جابه‌جا می‌کند تا داده‌ها را اجرا نماید در حالی که فقط ۱ گیگابایت حافظه دارد نه ۱ ترابایت!!!. حال به نظر شما چنین دستگاهی با این حافظه داخلی ارزش کار کردن دارد؟؟؟

البته با استفاده از قابلیت نصب کارت‌های CF، شما می‌توانستید کارهای دیگری نیز بکنید. شرکت توشیبا رم‌های ۳۲، ۶۴ و ۱۲۸ گیگی تولید می‌کرد. ضمن اینکه رایانه جیبی E570 این کمپانی که دارای ۶۴ مگابایت رم بود، در اختیار علاقه‌مندان قرار داشت. تولید این محصول سبب شد تا تولیدکنندگان به فکر ساخت رایانه‌ای بیفتند که امکان ارتقا مشخصات فنی آن وجود داشت.

شاید خنده‌دار باشد ولی این اتفاقات رخ داده‌اند؛ در واقع زمانی بود که روی یک پردازنده ۲۰۶ مگاهرتزی و رم ۶۴ مگابایتی، چندین سیستم عامل اجرا و فایل‌های صوتی مختلفی پخش می‌شدند. به علاوه، در رایانه ساخت توشیبا (E570) می‌توانستیم دو نوع کارت یعنی CF و SD قرار دهیم یعنی همان چیزی که برخی تولیدکنندگان امروزی حتی امکان استفاده از یکی از این قابلیت‌ها را به ما نداده‌اند زیرا حافظه داخلی بسیاری از گوشی‌ها بسیار زیاد است.

قابلیت اتصال، دیگر قسمتی بود که شما می‌توانستید آن را با استفاده از کارت CF ارتقا دهید. وقتی که بلوتوث و وای‌فای کم‌کم به مفاهیم قابل درکی تبدیل شده بودند، افراد می‌توانستند امکان پشتیبانی از این دو فناوری را در PDA خود به وجود آورند.

اما مسئله‌ای که وجود داشت این بود که اتصال بیسیم تنها یک طرف قضیه به شمار می‌رفت و آداپتور اترنت یا شبکه و حتی مودم ۵۶K به تدریج در حال جا افتادن بود.

به نظر شما چه امکانات دیگری را می‌توانستیم اضافه کنیم؟ شاید بتوانیم دوربین را یکی از آنها بدانیم. برای مثال، دستگاهی وجود داشت که توسط کمپانی شارپ تولید شده بود و می‌توانست تصاویر ۴۸۰*۶۴۰ پیکسل بگیرد (این دوربین قابلیت فیلمبرداری نداشت). همچنین، دوربین PhotoSmart شرکت HP نیز از محل قرارگیری کارت حافظه SD به عنوان آداپتور استفاده می‌کرد تا تصاویر ۱٫۳ مگاپیکسلی بگیرد.

در گذشته، افزونه‌های زیادی وجود داشتند که می‌توانستیم آنها را در گوشی‌ها به کار ببریم. برای مثال، ماژول‌های GPRS از آن جمله بودند. این قطعات امکان اتصال ۲G را فراهم می‌کردند. ضمن اینکه پشتیبانی از تماس صوتی نیز در اختیار کاربران قرار گرفته بود. دیگر ماژول‌ها به کاربران اجازه می‌دادند از رادیو FM، آداپتور VGA، اسکنرهای بارکد و . . . استفاده کنند.

آیا شما هم از گوشی‌هایی که امکان ارتقا دادن قطعات و مشخصات فنی آنها وجود داشت، اطلاعاتی دارید؟ نظر خود را با دیگران در قسمت انتهای خبر به اشتراک بگذارید.