مطالعه‌ای جدید نشان داده است که آخرین ماموت‌های پشمی بر روی جزیره رانگل در اقیانوس قطب شمال زندگی کرده و قرن‌ها بیشتر از همنوعان خود در سرزمین‌های دیگر عمر کرده‌اند.
جمعی از پژوهشگران اهل فنلاند، آلمان و روسیه موفق شدند تا یافته‌های جدیدی درباره زندگی این ماموت‌ها بیابند. زمانی که ۱۵ هزار سال پیش در نتیجه گرم شدن کره زمین سطح آب بالا آمد، این پستانداران پشمی از دیگر ماموت‌هایی که در قطب شمال در کنار سطح دریا زندگی می‌کردند، جدا شدند.
تحقیقات و پژوهش‌های انجام شده روی این ماموت‌ها همیشه برای دانشمندان جالب توجه بوده و حتی برخی گمان دارند که ممکن است تا موفق شویم گونه‌هایی که مرده‌اند را به زندگی برگردانیم. اما هنوز چیزهای زیادی درمورد حیوانات وحشی وجود دارد که ما از آن اطلاعی نداریم.
در تحقیقات جدیدی که در مجله بررسی‌های علوم کواترنر منتشر شد، پژوهشگران ترکیب ایزوتوپ کربن، نیتروژن، سولفور و استرانسیوم موجود در استخوان و دندان‌های ماموت‌های یافته شده در سیبری شمالی، آلاسکا، یوکان و رانگل را مطالعه کرده و عمر آن‌ها را بین ۴ تا ۴۰ هزار سال تخمین زده‌اند. هدف آن‌ها این است تا تغییرات ایجاد شده در عادت‌های غذایی و محل‌های زندگی ماموت‌ها را بررسی کرده و به دنبال شواهدی از ایجاد شدن اختلال در محیط زندگی ماموت‌ها هستند. دانشمندان متوجه شده‌اند که ترکیب‌های کربن کلاژن و ایزوتوپ نیتروژن در ماموت‌های جزیره رانگل تا زمان مرگ این ماموت‌ها که به دلیل تغییر شرایط پایدار محیطی بوده، تغییر نکرده است؛ حتی با وجود تغییرات دمایی و گرم شدن زمین در حدود ۱۰ هزار سال پیش.
ماموت‌های پشمی که در زمین‌های اوکراین و روسیه زندگی می‌کردند، نزدیک به ۱۵ هزار سال پیش از بین رفتند و آن دست از ماموت‌هایی که در جزیره سنت پاول در آلاسکا بودند، ۶ هزار سال پیش مرده‌اند. آخرین ماموت‌ها تغییرات اساسی در ترکیب ایزوتوپی خود داشته و آن‌هایی که شرایط محیطی‌شان تغییر کرد، خیلی زود منقرض شدند. در همین حال، ماموت‌های رانگل نزدیک به ۴ هزار سال پیش به پایان عمر خود رسیدند.
محققان همچنین دریافتند که مقادیر ایزوتوپ کربنات کربن، اختلاف چربی‌ها و کربوهیدرات‌ها را در رژیم‌های ماموت‌های جزیره رانگل و همتایان سیبریایی آن‌ها نشان می‌داد.
لائورا آرپ، یکی از اعضای موزه تاریخ طبیعی فنلاند در دانشگاه هلسینکی طی کنفرانس خبری گفت:
ما فکر می‌کنیم که این مسئله نشان دهنده گرایش ماموت‌های سیبری است که برای زنده ماندن در زمستان‌های بسیار سخت عصر یخبندان به چربی‌های خود تکیه می‌کردند. این در حالی است که ماموت‌های Wrangel که در شرایط خفیف‌تر زندگی می‌کنند، نیازی به استفاده از این چربی‌ها نداشته‌اند.
یافته‌ها نشان می‌دهند که استخوان‌های ماموت‌های جزیره رانگل مقادیری از سولفور و استرانسیوم را دارا است. این مسئله می‌تواند حاکی از وجود این ماده‌ها در هوای آخرین روز‌های انقراض ماموت‌ها باشد، هوایی که ممکن است منجر به آلوده شدن آب آشامیدنی این پستانداران نیز شده باشد.
محققان باور دارند که برخی از رویدادها که به سرعت و در کوتاه‌مدت رخ داده‌اند؛ مانند هوای بسیار برفی یا بسیار بارانی، ممکن است محیط زندگی ماموت‌های رانگل را تحت تاثیر قرار داده و یافتن غذا را برای آن‌ها بسیار سخت کرده باشد که نهایتاً همین مسئله منجر به مرگ بسیاری از این گونه و در پایان، باعث منقرض شدن آن‌ها شده باشد.
گسترش جمعیت انسانی هم می‌تواند دلیل دیگری باشد. شواهد ابتدایی از انسان‌ها بر روی این جزیره به چند صد سال قبل بر می‌گردد، درست پس از زمانی که استخوان‌های ماموت‌ها یافت شده‌اند. هرچند بعید است که شواهدی مبنی بر انقراض ماموت‌های رانگل به خاطر شکار شدن شان توسط انسان‌ها یافته شود، اما محققان می‌گویند که نمی‌توان این احتمال را نادیده گرفت.
نظرات