نقد و بررسی هدست Play Station VR|فرزند عجول ، اخبار تکنولوژی و فناوری اطلاعات

دنیای واقعیت مجازی، نسل نوین دنیای سرگرمی است و به همین دلیل شرکت های فعال در این حوزه، بسیار در تلاش هستند تا در این نسل، نام خود را مطرح کنند. سونی نیز به عنوان یکی از بزرگترین شرکت های فعال در دنیای بازی های رایانه ای، سال ۲۰۱۴ هدست واقعیت مجازی خود را با نام Play Station VR معرفی کرد و اعلام کرد که این هدست در سال ۲۰۱۶ برای کسنول پلی استیشن ۴ عرضه خواهد شد. حال این هدست به زمان عرضه ی خود نزدیک شده است و ما نیز به بررسی این هدست پرداخته ایم. در ادامه با تکفارس همراه باشید.

سخت افزار

هدست واقعیت مجازی Play Station VR بسیار کاربر دوست است. هد پلاستیکی آن شکلی مشابه دیگر هدست های واقعیت مجازی دارد، اما تقریبا گردتر است و ظرافتی شبیه اسباب بازی دارد. نور های روشن موجود بر روی هدست Play Station VR شما را زمانی که از این هدست استفاده می کنید، بسیار شبیه شخصیت Tron می کند. هدبند این هدست به حای این که سفت و اذیت کننده باشد، بسیار نرم است چون دارای بالش کوچکی درون خود است و باعث می شود تا سر کمتر اذیت شود. البته باید در نظر داشت که سیم بندی این هدست بسیار بیشتر از چیزی است که ما در هدست اچ تی سی وایو شاهد آن بودیم، است و کمی آزار دهنده است.

در حالی که هر دو هدست وایو و ریفت بسیار شبیه نمونه های اولیه ی پیشرفته ی یک محصول هستند، هدست PSVR بسیار توجه زیادی به جزئیات دارد. درست همان چیزی است که ما از یک شرکت سازنده ی گجت های مختلف ۳۰ ساله داریم.

اگر به درون هدست نگاهی بیاندازیم، به ماده ی پلاستیک مانندی که دور لنز ها را فرا گرفته و بر روی چشم ها و بینی می نشیند، برخورد می کنیم. این کار برای این است تا هدست در جای درست خود بنشیند و لق نباشد. این ماده ی پلاستیک مانند بسیار نرم است و پوست صورت را اصلا اذیت نمی کند. بهتر از همه ی این ها، این است که این ماده باعث نمی شود تا شما همانند آنچه در وایو و ریفت اتفاق می افتد، عرق کنید. طراحی سونی در این هدست بسیار عالی است و شما تنها باید ماده ی پلاستیکی و بالش پشتی این هدست را برای سر خود تنظیم کرده و از هدست استفاده کنید. البته پاک کردن این بخش ها بسیار راحت نیست و حساس هستند و اگر زیاد تمیز شوند ممکن است که از هدست جدا شوند.

هدست PS VR از دو لنز با اندازه ی ۵.۷ اینچی با رزولوشن ۱۰۸۰ تشکیل یافته است. شاید این اندازه در نظر پیکسل بزرگی باشد اما از رزولوشن ۱۲۰۰ * ۲۱۶۰ پیکسلی که در آکولوس ریفت و اچ تی سی وایو وجود دارد، کمی پایین است. این هدست در مقایسه با دیگر هدست ها، زاویه ی دید محدودی را ارائه می کند و به جای زاویه ی ۱۱۰ درجه ای، تنها دارای زاویه ی دید ۱۰۰ درجه ای است، و این موضوع در تجربه ی کلی کاربران بسیار تاثیر گذار است و احتمالا تاثیر منفی بر روی کاربران بگذارد. هدست PS VR دارای همان ژیروسکوپ Sixaxis است که در کنترلر بازی سونی وجود داشت، و همینطور دارای میکروفون داخلی نیز خواهد بود.

نورهایی را هم که قبلا ذکر کردیم، به دوربین پلی استیشن کمک می کند تا حرکات شما را دنبال کند و همچنین با چراغ هایی که در کترلر موو وجود دارد، حرکات دستان شما را تعقیب می کند. با صحبت درباره ی این دوربین، باید بگوییم که برای کار با این هدست، شما باید حتما دوربین پلی استیشن و کنترلر موو را تهیه کنید. شاید شما فکر می کردید که این لوازم اختیاری هستند اما باید بگوییم که اینگونه نیست. حتی این لوازم در پک اصلی هدست با قیمت ۴۰۰ دلار وجود ندارند و باید جداگانه تهیه گردند. البته باندل دیگری نیز برای این هدست با قیمت ۵۰۰ دلار وجود دارد که شامل هر دو مورد دوربین پلی استیشن و کنترلر موو می شود.

فکر نمی کنیم زمانی که سونی در سال ۲۰۰۹ کنترلر موو را معرفی کرد، قصد ورود به دنیای واقعیت مجازی را داشته بود، و یا حتی دوربین پلی استیشن که در سال ۲۰۱۳ معرفی شد نیز این چنین خواهد بود. این دو دستگاه برای رقابت با کنترلر کنسول Wii نینتندو و کینکت مایکروسافت معرفی شده بودند، و بازی های بسیار کمی برای آن ها ساخته شد و نتوانستند موفقیت چشمگیری را کسب کنند. هدست PS VR راه مناسبی برای سونی است تا تمامی لوازم قدیمی اش را به فروش برساند. البته اگر این هدست بتواند موفق ظاهر شود.

درباره ی دیگر سخت افزار های این هدست، باید به واحد پردازش جداگانه ی این هدست اشاره کرد (که بسیار شبیه یک کنسول پلی استیشن ۴ کوچک است)، که Social Screen را نیرو دهی می کند. این نامی است که سونی برای پخش آنچه که شما در هدست خود می بینید، بر روی تلویزیون انتخاب کرده است. برخی از بازی ها از تلویزیون برای قابلیت های بخش چند نفره استفاده خواهند کرد تا اگر احیانا یکی از دوستانتان قصد رقابت با شما را در یک بازی داته باشد، بتواند این کار را انجام دهد.

نصب و راه اندازی

زمانی که جعبه ی این محصول را باز می کنید، اولین کاری که باید انجام دهید وصل کردن واحد پردازشگر به کنسول پلی استیشن ۴ تان است. شما باید خروجی HDMI کنسولتان را به این واحد پردازش وصل کرده و خروجی آن را به تلویزیون خود وصل کنید و همچنین باید پورت USB این واحد را به پورت USB جلوی کنسول خود وصل کنید.

در جلوی واحد پردازش گر یک پورت دیتا و یک پورت HDMI وجود دارد که برای اتصال به هدست واقعیت مجازی در نظر گرفته شده اند و شما کابل های هدست خود را به این پورت ها متصل می کنید. یک جعبه ی کنترلر کوچک نیز بر روی کابل هدست قرار دارد که به شما اجازه می دهد تا هدست و میکروفون را روشن و خاموش کنید، هدفون را متصل کرده و یا میزان صدا را کنترل کنید. اگر حدس می زنید که برای انجام این همه کار، کابل بسیاری نیاز است، اشتباه نمی کنید. اگر شما قصد استفاده ی مداوم از این هدست را داشته باشید، باید به این تعداد کابل عادت کنید و با آن بسیازید. البته می توانید منتظر هدست بی سیم آکولوس باشید.

اگر شما هم جزو آن دسته از دارندگان کنسول پلی استیشن ۴ هستید که کنترلر موو و دوربین پلی استیشن را ندارید، باید قبل از خرید این هدست به فکر تهیه ی این دستگاه ها باشید، چون فاقد آن ها شما تجربه ای از واقعیت مجازی نخواهید داشت. شما نیاز دارید تا کنترلر موو را به خود کنسول پلی استیشن ۴ وصل کنید تا کار کند، و این خود زحمت بسیاری را به دنبال دارد.

استفاده

زمانی که همه چیز متصل شده، تنها کاری که شما لازم است انجام دهید این است که دکمه ی پاور موجود بر روی سیم هدست را بزنید تا واحد پردازش را روشن کنید. زمانی که همه ی این کار ها را انجام دادید، لنز های هدست روشن شدن و سپس چراغ های روی هدست نیز روشن می شوند. پس از آن، شما با رابط کاربری همیشگی پلی استیشن ۴ مواجه می شوید.

سونی برای واقعیت مجازی، هیچ تغییری در رابط کاربری کنسول خود نداده است، اما به نظر می رسد که این کار لازم هم نبوده است. این رابط کاربری معمولی نیز به خوبی با واقعیت مجازی سازگار است، به خصوص که شما با همان کنترلر دول شاک ۴ خود در میان منو ها حرکت می کنید و گیج نمی شوید. همینطور زمانی که شما در میان منو های این کنسول به گشت و گذار می پردازید، با زیبایی هایی مواجه می شوید که فقط مختص واقعیت مجازی هستند. در این زمان، شما تنها شاهد یک صفحه ی دو بعدی در درون هدست خود هستید و خبری  از منوی سه بعدی نیست.

شاید از جلو هدست واقعیت مجازی پلی استیشن بسیار حجیم به نظر آید. البته که وزن ۱.۳ پوندی آن سنگین تر از آکولوس ریفت ۱ پوندی و اچ تی سی وایو ۱.۲ پوندی است. اما به خاطر طراحی ارگونومیکی خاصی که این هدست دارد، زمانی که آن را به سر می کنید، متوجه سنگین بودن آن نمی شوید.

قسمت جلوی هدست بر روی صورت شما قرار می گیرد، درست مانند این که ی کلاه ایمنی را به سر می کنید، و قسمت پشتی آن نیز درست در جهت مخالف بهش جلو، بر روی سر قرار می گیرد. هر دو طرف بسیار ظریف کار شده اند و قسمت پشتی هدست نیز وزنی را به خود اختصاص داده است تا بتواند تعادل بر روی سر برقرار شود. به همین علت است که شما می توانید ساعت ها این هدست را همراه عینک بر سر خود داشته باشید و احساس خستگی نکنید.

شاید برای برخی افراد، همانند گیک ها، راحت بودن هدست اهمیت نداشته باشد و وجود سخت افزار بالا رده اولویت آن ها باشد تا بتوانند با بهترین کیفیت به تماشای محتویات دیجیتال بپردازند. اما همه ی افراد این چنین چیزی را خواهان نیستند و راحت بودن هدست برای آن ها اولویت اول به حساب می آید. هدست های موبایلی همانند هدست گیر وی آر سامسونگ و یا دی دریم گوگل بسیار راحت و مناسب به نظر می رسند و سیم و کابل کمتری در درون آن ها استفاده شده است. این هدست ها سبک تر هستند و بسیار راحت تر از هدست های بالارده پوشیده می شوند.

این هدست واقعیت مجازی را چگونه نشان می دهد؟ نمایشگر OLED این هدست محتویات را نمایش می دهد و کنترلر های موو و دوربین پلی استیشن حرکات را دنبال می کنند. این کار هدست واقعیت مجازی پلی استیشن را بسیار جلوتر از هدست واقعیت مجازی آکولوس ریفت قرار می دهد که هنوز هیچ کنترلری را عرضه نکرده و ندارد. این هدست ها دارای سیستم شبیه سازی سه بعدی صدا هستند که درون هدفون های سونی قرار گرفته اند.

همینطور ذکر این نکته ضروریست که کیفیت محتوا ها در این هدست به زیبایی رایانه های شخصی نیست و جزئیات بسیار کمتری در این هدست به نمایش گذاشته می شود. البته برای کسانی که از این هدست برای اولین تجربه ی واقعیت مجازی استفاده می کنند، بسیار مناسب است و مقرون به صرفه می باشد.

کنترلر موو بسیار هماهنگ با واقعیت مجازی است و این طور به نظر می آید که این کنترلر از ابتدا برای واقعیت مجازی ساخته شده باشد. این کنترلر به خوبی کنترلر های وایو است اما کم حجم تر از آن است و آن قدر دقیق است که بتوانید پازل ها را در دنیای واقعیت مجازی حل کرده و اجسام را با دقت حرکت دهید. برای یک تکنولوژی هفت ساله این کاربرد ها زیاد هم بد نیست.

یکی از نکات منفی این هدست که در ابتدا با آن مواجه می شویم، زاویه ی دید ۱۰۰ درجه ای آن است. این کار باعث شده است تا محیط مجازی کمی غیر واقعی به نظر برسد و شبیه این است که شما از داخل عینک به دنیا نگاه می کنید. شاید بسیاری از مردم این نکته را به دید ایراد نبینند، اما اگر شما از هدست های واقعیت مجازی قدرتمند دیگر استفاده باشید، این زاویه ی دید کمتر بیشتر به چشم شما خواهد آمد و آن را به دید یک مشکل خواهید دید. سونی این هدست را به زیبایی تمام طراحی کرده است و در پایین آن فضایی را بازگذاشته است تا شما دنیای بیرون را ببینید. این کار دلایل محافظتی و امنیتی جانی دارد، اما سونی می توانست با گذاشتن یک دوربین همانند هدست وایو، تکنولوژی بیشتری در این هدست به کار بندد.

بازی ها

بازی ها را باید یکی از برگ های برنده ی سونی در رقابت هدست های واقعیت مجازی دانست. شاید هدست های ریفت و وایو در زمان عرضه، بازی های بیشتری از هدست سونی دارا باشند، اما نبود ناشر های سرشناس در بین آن ها باعث شده است تا کیفیت این بازی ها، هر چقدر هم که بالا باشند، کمتر باشد. هدست واقعیت مجازی پلی استیشن دارای ۳۰ عنوان لانچ خواهد بود که ۲۰ عدد از آن ها بنا به اعلام سونی، تا پایان سال عرضه خواهند شد. و بیشتر این عناوین از سازندگان مشهور و پر آوازه ی صنعت بازی هستند.

هر هدست واقعیت مجازی پلی استیشن با یک دیسک عرضه می شود که در آن ۱۷ بازی وجود دارد که عناوین EVE: Valkyrie و Job Simulator و Resident Evil 7 شامل آن ها خواهد بود. بیشتر تجربه ای که این عناوین دارند بین ۱۰ تا ۱۵ دقیقه طول خواهد کشید. اما همین مقدار کافی است تا شما بتوانید دریابید که به کدام عنوان علاقه مند هستید. هر فردی که دارای هدست واقعیت مجازی پلی استیشن باشد، می تواند به رایگان بازی The Playroom VR را دریافت کنند. این بازی کلکسیونی از مینی گیم ها است که می تواند شما را بسیار سرگرم کند.

بازی Batman: Arkham VR را می توان بزرگترین عنوان لانچ این هدست نامید.این عنوان که توسط استدیوی راک استدی، سازنده ی سه گانه ی موفق این فرانچایز، ساخته شده است، یکی از برگ های برنده ی این هدست است. افرادی که این بازی را تجربه کرده اند بسیار از آن تعریف کرده اند و گفته اند که این عنوان بسیار سر تر از همه ی بازی هایی است که برای واقعیت مجازی توسعه یافته است. البته باید گفت که این بازی بسیار کوتاه است و در عرض چند ساعت اول تمام می شود، البته با قیمت ۲۰ دلاری توقع دیگری نمی توان داشت.

یکی دیگر از این بازی ها، Until Down: Rush of Blood نام دارد که شما در آن شما نمی توانید حرکت کنید و تنها می توانید شلیک کنید و البته باید با استفاده از حسگر های سر، سر خود را حرکت داده و به موانع واکنش نشان دهید.

البته که ناشران فرصت بسیاری برای ساخت بازی هایی برای واقعیت مجازی دارند و این عناوین تنها عناوین لانچ هستند. یکی از این عناوین Resident Evil 7 است که تجربه ی کاملی از واقعیت مجازی را ارائه خواهد کرد.

مشکل خاصی در زمانی که از این بازی ها استفاده می شد، مشاهده نشد. در برخی از موقعیت ها، شاید دوربین پلی استیشن در دنبال کردن کنترلر موو مشکل داشته باشد که با یک ریست مشکل حل شد. این ایرادات بسیار بزرگ نیستند و سونی می تواند با انتشار آپدیتی همه ی آن ها را رفع نماید.

رقابت

جای تعجب نیست که هدست واقعیت مجازی پلی استیشن به رقابت مستقیم با آکولوس ریفت و اچ تی سی وایو خواهد رفت. اگر شما به گرافیک بالا فکر می کنید و یک رایانه با سخت افزار بسیار بالا در اختیار دارید، ارزش هسدت های ریفت و وایو بسیار بالاتر است. اما اگر یک گیمر کنسولی هستید و کنسول پلی استیشن ۴ در اختیار دارید، هدست واقعیت مجازی پلی استیشن بهترین گزینه برای شما، و البته تنها گزینه ی موجود است.

زمانی که به موضوع قیمت و دسترسی میرسیم، هدست واقعیت مجازی پلی استیشن بسیار خود را نشان می دهد. شما هم اکنون اگر بخواهید یک هدست واقعیت مجازی با کیفیت تهیه کنید، حداقل باید ۱۰۰۰ دلار هزینه کنید. اما با قیمت ۴۰۰ دلاری هدست و ۳۰۰ دلاری کنسول پلی استیشن ۴، شما می توانید تجربه ی واقعیت مجازی داشته باشید. همینطور کنسول ۴۰۰ دلاری پلی استیشن ۴ پرو با عرضه ی خود از ماه آینده، می تواند بسیاری از کمبود های گرافیکی را جبران کند. حتی با این سیستم نیز شما قیمت کمتری را نسبت به هدست ۶۰۰ دلاری ریفت و ۸۰۰ دلاری وایو، پرداخت می کنید.

جمع بندی

با نگاه به آینده در می یابیم که هدست واقعیت مجازی پلی استیشن عمر پر برکتی نخواهد داشت. سال آینده چند عنوان بسیار بزرگ برای واقعیت مجازی بر روی رایانه ها عرضه می شود. و همچنین با عرضه ی هدست های نوین از سوی آکولوس و اچ تی سی این احتمال وجود دارد که هدست واقعیت مجازی پلی استیشن با پذیرش عمومی همراه نباشد. مایکروسافت نیز در آینده ای نزدیک پلتفرم ویندوز هولوگرافیک خود را برای همگان منبع باز خواهد کرد و به همین علت کسی نمی داند که در آینده ممکن است چه اتفاقی رخ دهد.

البته قیمت پایین هدست واقعیت مجازی پلی استیشن می تواند عاملی برای سرپا ماندن این هدست باشد. در این زمان خریداران منتظر عرضه ی هدست هایی با قیمت پایین هستند تا بتوانند اولین تجربه ی خود در دنیای واقعیت مجازی را دارا باشند و زیاد به دنبال سخت افزار گران قیمت و بالا رده نیستند. به همین خاطر هدست واقعیت مجازی پلی استیشن می تواند با قیمت پایین خود، انتخاب خوبی باشد.

هنوز معلوم نیست که سونی تا چه مدتی از هدست واقعیت مجازی پلی اسیتیشن پشتیبانی خواهد کرد. فعلا که این هدست راه حل ارزان قیمت به حساب می آید. اما اگر سونی نتواند تعداد کافی از این هدست را به فروش برساند و یا اگر سازندگان با این هدست به سردی رفتار کنند، شما با یک محصول آزمایشی گران قیمت که دیگر پشتیبانی نمی شود کار خواهید کرد. در این مورد هدست واقعیت مجازی پلی استیشن بسیار شبیه سگا CD است. درست است که این محصول تکه ای از آینده ی فناوری را به ما داد، اما به علت قیمت تمام شده ی بالا و سخت افزار محدود، نتوانست به خوبی ظاهر شود و شکست خورد.

حال باید منتظر ماند و دید که این هدست در آینده چگونه ظاهر خواهد شد و آیا خواهد توانست موفق ظاهر شود یا نه.