چرا نور آبی نمایشگرها برای چشم‌های ما خطرناک است؟

ما به طور روزانه از نمایشگر‌های الکترونیکی استفاده می‌کنیم ولی شاید همه‌ی ما از این اطلاع نداشته باشیم که نور آبی ساطع شده از آن‌ها یکی از عوامل آسیب به چشم انسان است. هم اکنون محققین با انجام پروژه‌ای علت آسیب این نور به چشم ما را دریافته‌اند.

و این نور آبی بد!

وقتی بحث به قوه‌ی بینایی انسان برسد نوع نور‌هایی که به چشم ما می‌رسد بر اساس رنگ‌هایشان، تاثیر‌های متفاوتی نیز خواهند داشت. در میان این نور‌ها، نور با رنگ آبی یکی از کوتاه‌ترین طول موج‌ها و درنتیجه‌ی یکی از قدرتمندترین موج‌های مرئی می‌باشد. این موج قابلیت این را دارد که در طول زمان به چشم‌های ما آسیب وارد کند، نور آبی در تخریب بافت ماهیچه‌ای چشم ما شرکت کرده و روند پیشرفت آن را سرعت می‌بخشند، نهایتا این نور توانایی این را دارد که منجر به نابینایی فرد شود. (در حقیقت یکی از اولین عوامل نابینایی در جهان امروزی، نور آبی منعکس شده از صفحه‌ی نمایشگرها می‌باشد.)

ولی به تازگی گروه از محققین دانشگاه Toledo، پروژه‌ای را به پایان رسانده‌اند که در نتیجه‌ی آن ما علت بروز چنین تاثیری را از سمت نور آبی شناسایی کرده‌ایم؛ و این به آن معنا خواهد بود که در آینده ما می‌توانیم با ابداع روش‌هایی از بروز چنین رخداد ناخوشایندی جلوگیری کنیم. آن‌ها نتایج تحقیقات خود را در روز سه‌شنبه در قالب مقاله‌ای در مجله‌ی Scientific Reports منتشر کردند.

یک قدم عقب‌تر از نمایشگر

نور خورشید تمام رنگ‌های مختلف از قرمز تا آبی را در طیف نوری خود جا داده است، و این نور طبیعی به عنوان اولین منبع تابش نور آبی برای ما به حساب می‌آید. در هر صورت ابزار و وسایل دیجیتالی هم نور آبی را تولید می‌کنند، ابزاری مانند تلویزیون، رایانه‌ها، گوشی‌های هوشمند که به طور روزانه با آن‌ها سر و کار خواهیم داشت؛ و طبیعت زندگی مدرن هم ما را مجبور به این کرده است تا روزانه ساعات طولانی را به این ابزار آلات الکترونیکی به طور مستقیم و از فاصله‌ی بسیار نزدیک نگاه کنیم. همچنین گاهی اوقات ما مجبور می‌شویم که در اوقات شبانه به این ابزار رجوع کنیم و این زمان دقیقا زمانی است که نور آبی بیشترین آسیب خود را می‌تواند به بافت چشم وارد کند.

تخریب بافت ماهیچه‌ای، اساسا به معنای مرگ سلول‌های گیرنده‌ی تصویر شبکیه‌ی چشم است. شبکیه بخشی از ساختمان چشم را تشکیل می‌دهد که ماهیت تصاویر را به پالس‌های الکتریکی تبدیل کرده و از آنجا برای پردازش به قشر مغز می‌فرستد. این محققین به منظور به نتیجه رساندن تحقیقشان ، تصمیم گرفتند تا سلول‌های شبکیه (سلول‌های گیرنده‌ی تصویری) را به وسیله‌ی نور آبی هدف قرار داده تا بتوانند، پیام‌های فرستاده شده به مغز را بررسی کنند.

آجیت کاروناراتنه (Ajith Karunarathne) ،یکی از محققین فعال در این گروه، در یک کنفرانس خبری این چنین در این مورد ابراز عقیده می‌کند:

به منظور اینکه بتوانیم یک بررسی کامل و بدون نقص داشته باشیم، نیاز به این داشتیم که یک به یک منبع بی‌پایان از سلول‌های شبکیه‌ای دسترسی پیدا کنیم.

سلول‌های گیرنده‌ی تصویری بدون حضور شبکیه که در چشم ساخته می‌شوند، سلول‌هایی بی مصرف تلقی می‌شوند.

در یک آزمایشگاه، محققین سلول‌‌های شبکیه‌ای را با سلول‌های مختلف از بخش‌های متفاوت بدن ترکیب کردند که این سلول‌ها شامل سلول‌های گیرنده‌ی تصویری، نورون‌ها (سلول‌ها یا تار‌های عصبی) و سلول‌های قلبی می‌شدند. آنگاه وقتی زمان تابش نور آبی به سلول‌های شبکیه‌ای رسید، آن‌ها شاهد این اتفاق بودند که سلول‌های شبکیه‌ای مولکول‌های شیمیایی سمی را تولید کردند که عامل مرگ سلول‌ها می‌شد. در پایان آن‌ها به این نتیجه رسیدند که نور آبی آغاز کننده‌ی فرایند مرگ سلولی است ولی در ادامه خود سلول‌های شبکیه‌ای هستند که باعث مرگ سلول‌  می‌شوند.

پرتوی از امید

این خبر به آن بدی‌ها هم که فکر می‌کنید نیست. محققین همچنین در مسیر تحقیقاتشان به این نکته دست یافتند که ترکیبی به نام آلفا توکوفرول (alpha tocopherol) ،مولکولی که از ویتامین E به دست می‌آید، می‌تواند مانع مرگ این سلول‌ها شود. آن‌ها امیدوارند که در مسیر تحقیقاتشان بتوانند به درمانی برای معالجه‌ی این مشکل که گریبانگیر تمام مردم کره‌ی زمین است، دست یابند. آن‌ها در فکر ساخت یک نوع قطره‌ی چشم هستند که بتواند سرعت تخریب سلولی را کاهش دهد.

کاروناراتنه در ادامه به خبرنگاران می‌گوید:

به طور سالانه بیش از دو میلیون مورد جدید از تخریب ماهیچه‌ای مرتبط با سن افراد در ایالات متحده گزارش می‌شود. یکی از دلایل ما برای تحقیق بر روی موضوع چگونگی مکانیزم نابینایی به دنیال تاثیر نور آبی بر روی شبکیه‌ی چشم آن است که ما امیدواریم تا راهی را بیابیم که در دنیای مدرن امروزی بتوانیم از بینایی کودکان در حال رشد محافظت کنیم.

در گوشی‌های همراه جدید و یا نمایشگرهای مدرن‌تر تنظیماتی برای دید در شب وجود دارد که به شما این اجازه را می‌دهد تا نور نمایشگرخود را به جای سفید و آبی معمول به رنگ‌های گرم‌تری متمایل کنید، تا زمانی که درمانی برای تخریب بافت شبکیه‌ای چشم ابداع شود، شاید تنها روش موثر برای مقابله با موضوع استفاده از این روش باشد.

نظر شما چیست؟ آیا شما هم به طور روزانه زمان زیادی را در مقابل نمایشگر‌ها صرف می‌کنید و این مقاله شما را به تجدید نظر واداشت؟ شاید وقت آن رسیده باشد که واقعا از نمایشگرهای خود بترسیم!