در اواخر ماه ژانویه ۱۹۸۶ میلادی شاتل فضایی چلنجر که در ماموریت اس‌تی‌اس۵۱ راهی فضا بود ۷۳ ثانیه بعد از پرتاب منفجر شد و منجر به مرگ هفت خدمه این فضاپیما گردید. یکی از سرنشینان این فضاپیما کریستا مک اولیف، معلم مدرسه و زنی بود که اولین فضانورد غیرنظامی این کشور لقب گرفته بود.
سایر فضانوردان چلنجر شامل فرانسیس اسکوبی، مایکل اسمیت، جودیت رسنیک، رونالد مک نایر، الیسون اونیزوکا و گریگوری جارویس می‌شدند که همگی در این حادثه که بزرگترین فاجعه فضایی آمریکا تا آن زمان بود جان خود را از دست دادند. فضاپیمای چلنجر قبل از این حادثه ۹ ماموریت موفقیت‌آمیز داشت و انفجار آن یک اتفاق کاملا غیرمنتظره بود.
هیات بررسی این حادثه دلیل آن را اختلال در بوستر یکی از موتورهایی چلنجر اعلام کرد.کابین شاتل چلنجر پس از انفجار با سرعت ۳۰۰ کیلومتر در ساعت در آب های اقیانوس اطلس سرنگون و از هم متلاشی شد. جزییات تکان‌دهنده دیگری نیز از بررسی‌ها بدست آمد و مشخص شد که تصمیم ناسا برای پرتاب چلنجر غیرمسئولانه بوده است.
ظاهرا شب قبل از پرتاب، یکی از کارکنان شرکت Thiokol به نام راجز بویسجولی در جلسه‌ای که با مدیران ناسا داشت، به آن‌ها هشدار می‌دهد که به‌علت سردی هوا پرتاب را لغو کنند، زیرا در هوای سرد احتمال این وجود داشت که واشرهای پلاستیکی نتوانند اتصال تقویت‌کننده‌های موشک سوخت جامد را آب‌بندی کنند. مدیران ناسا که در آن زمان چندین بار پرتاب را به تاخیر انداخته بودند، با این ایده مخالفت کردند.
یکی از دلایلی که مدیران ناسا آوردند این بود که چلنجر باید در ۱۵ می، کاوشگر اولیس را به مدار می‌برد. چنانچه ماموریت چلنجر به تأخیر می‌افتاد، پرواز بعدی نیز دچار تأخیر می‌شد و اولیس نمی‌توانست طبق برنامه و زمان تنظیم‌شده راهی مأموریت خود شود. بنابراین علیرغم دمای منفی شش درجه در شب قبل مأموریت، چلنجر باید حتماً پرتاب می‌شد.
این فاجعه منجر به یک وقفه ۳۲ ماهه در برنامه شاتل فضایی شد؛ زیرا ناسا در تلاش برای طراحی مجدد فضاپیما بود تا از وقوع تراژدی دیگری جلوگیری کند.
نظرات