بررسی اندروید ۱۰ روی نینتندو سوییچ؛ عملکردی خوب یا افتضاح؟

تیم SwitchRoot اخیراً سیستم عامل اندروید ۱۰ که مبتنی بر LineageOs 17.1 است را برای اجرا روی کنسول نینتندو سوییچ حاضر و منتشر کرده است. همان‌طور که قابل تصور است، این تجربه مشکلات زیادی دارد که البته به لطف دسترسی به دنیایی عظیم از بازی‌ها و اپلیکیشن‌های اندروید، رسانه و حتی موارد دیگر نظیر دست‌یابی به سرویس‌های استریم بازی نظیر گوگل استیدیا و جی فورس نو (GeForce Now) بسیار هیجان‌انگیز به نظر می‌رسد.

وب‌سایت GSM Arenta در همین زمینه تصمیم گرفته است که نگاهی مختصر به این اتفاق قابل توجه داشته باشد که ما در ادامه به ذکر آن می‌پردازیم. با توجه به این که گروه SwitchRoot یک آموزش بسیار عالی در این‌باره روی انجمن XDA منتشر کرده است، ما به جزئیات و نحوه نصب اندروید ۱۰ روی نینتندو سوییچ نمی‌پردازیم. بنابراین در ادامه مستقیماً به توضیح تجربه کاربری اندروید ۱۰ روی این کنسول دستی محبوب خواهیم پرداخت. البته در همین ابتدای کار باید در نظر داشته باشید که برخی از مشکلات اندک هم محتمل هستند که در لینک مذکور می‌توانید آن‌ها را مشاهده کنید.

کارایی و تجربه کاربری عمومی

اول از همه باید ذکر کرد که سیستم عامل اندروید ۱۰ روی این دستگاه بسیار روان و سریع‌تر از نرم‌افزار اصلی عمل می‌کند. در مقایسه با بیلد اندروید ۸.۱ که پیش‌تر هم برای سوییچ به صورت غیررسمی عرضه شده بود، اکنون بوت دستگاه بسیار سریع‌تر شده است و حدود نیمی از زمان قبل را صرف روشن کردن دستگاه می‌کند. در همین راستا منوها روان‌تر و پویاتر به نظر می‌رسند. با وجود آن که کرش‌ها و چنین مشکلاتی باز هم پیش می‌آیند اما تعدادشان بسیار کاهش یافته است.

قسمت جذاب ماجرا این‌جا است که اندروید ۱۰ به طور پیش‌فرض از جوی کان‌ها و کنترلرهای حرفه‌ای نینتندو سوییچ نیز پشتیبانی می‌کند. این شامل استفاده کاملاً آسان حتی در حالت اتصال مستقیم از فرایندهایی است که توسط آنالوگ‌ها حاصل می‌شوند. در نسخه‌های قبلی این ROM غیررسمی، جوی کان‌ها تنها در حالت بلوتوث کار می‌کردند و کاربر باید پس از هر بار خاموش و روشن کردن دستگاه، آن‌ها را دوباره متصل می‌کرد. جوی کان‌ها اکنون همانند قبل هنوز هم می‌توانند به درستی در حالت داک شارژ شوند. جدای از این‌ها، در گذشته عملاً استفاده مستقل از هر جوی کان نیازمند روش‌های پیچیده‌ای بود که شاید هم در نهایت جوابگو نبودند.

طبق ادعای وب‌سایت منبع در به‌روزرسانی اندروید ۱۰ کنترلرها بدون هیچ مشکلی به خوبی کار می‌کنند. در حقیقت استفاده از آن‌ها در تمام اپلیکیشن‌ها و حتی شبیه‌سازهایی نظیر جی فورس نو و استیم لینک نیز بدون مشکل بوده است. در مقایسه با نسخه قبلی که باید بارها و بارها به رفع مشکلات می‌پرداختید، تغییرات اعمال شده در این زمینه کاملاً درخشان تلقی می‌شوند.

از سوی دیگر به بحث انرژی می‌رسیم؛ مدیریت انرژی اکنون از جنبه‌های زیادی بهبود یافته است. در حالی که بیلد اندروید پیشین در هنگام شارژ تنها از نرخ ۵ وات یک رابط ساده USB پشتیبانی می‌کرد، اکنون از PDهای مناسب‌تری هم پشتیبانی می‌شود. با این حال سرعت شارژ هنوزم در مقایسه با نرخ شارژ سیستم عامل اصلی نینتندو سوییچ، ضعیف ظاهر می‌شود. از سوی دیگر اکنون حالت خواب اندروید واقعاً کار می‌کند؛ یعنی برخلاف گذشته که رها کردن کنسول پس از چند ساعت باعث خاموش شدن آن می‌شد، در نسخه جدید با یک بار فشردن دکمه پاور، سیستم عامل و در نتیجه دستگاه به حالت استندبای فرو می‌رود و پیش از اتمام باتری، تا چند روز در این حالت باقی خواهد ماند.

وای فای و سازگاری با دستگاه‌های شخص ثالث بلوتوث هم از دیگر مواردی هستند که اکنون بهتر از قبل عمل می‌کنند. نینتندو هنوز هم به صورت رسمی از انتقال صدا از طریق بلوتوث پشتیبانی نمی‌کند، بنابراین دست‌یابی به این مهم شاید بیشتر شبیه معجزه به نظر برسد.

حالت داک از دیگر بهبودهای این نسخه در زمینه موارد مربوط به درگاه‌های نینتندو سوییچ است. قبلاً فقط و فقط از داک‌های رسمی نینتندو سوییچ پشتیبانی می‌شد و کاربر با وجود نصب اندروید ۸.۱، انتخاب چندان زیادی نداشت. حال به لطف تلاش‌های بی‌وقفه تیم SwitchRoot، وب‌سایت منبع موفق شده است که حداقل سه دانگل USB-C مختلف را به آسانی به دستگاه وصل کند. خوشبختانه تمام آن‌ها به خوبی با درگاه خروجی HDMI و درگاه ورودی USB سازگار هستند. علاوه بر این اکنون یک گزینه تغییر رزولوشن نیز در نظر گرفته شده است که چرخش صفحه را ممکن می‌سازد و به کاربر اجازه می‌دهد که اندروید ۱۰ را در حالت رومیزی و یا حتی در حالت توسعه دهنده تجربه کند. تمام این موارد در بیلد قبلی اندروید تنها از طریق برنامه‌های شخص ثالث مجزا و جداگانه ممکن بودند.

اگر شما در نظر دارید که از کنسول سوییچ خود در حالت داک استفاده کنید، شاید بهتر باشد که اپلیکیشن ریموت شیلد تی وی را نیز از طریق فروشگاه گوگل پلی روی دستگاه خود دریافت کنید، چرا که این قابلیت نیز اکنون به درستی قابل استفاده است. گفتنی است که در حال حاضر دو بیلد متفاوت از اندروید ۱۰ برای نصب روی نینتندو سوییچ وجود دارد؛ یکی از آن‌ها که همان نسخه عمومی به شمار می‌آید، با نام «تبلت» شناخته می‌شود و دیگری نیز بر پایه «اندروید تی وی» توسعه و بسط داده شده است. نسخه دوم مسلماً تجربه کاربری بهتری را هنگام استفاده از دستگاه در حالت داک می‌دهد اما از فقدان یک کتابخانه اندرویدی گسترده رنج می‌برد. به نظر می‌رسد که در کل استفاده از نسخه اول که همان بیلد عمومی است، پیشنهاد بهتری باشد.

رابط کاربری همان‌طوری که انتظار می‌رود، بسیار مشابه «پروژه منبع باز اندروید» است. اگرچه باید توجه کرد که این نسخه‌های به‌خصوص مبتنی بر LineageOS هستند و شما شاهد شخصی‌سازی‌های بیشتر و گزینه‌های متفاوت‌تری خواهید بود. برای نمونه شما می‌توانید به محض ورود به سیستم عامل جدید سوییچ خود آزادانه گزینه‌های پیمایش را همراه با طیف وسیعی از دستورهای حرکتی تغییر دهید که قبلاً ممکن نبود. افزون بر این می‌توان آیکون‌های نوار وظیفه را به کلی مخفی کرد یا محل قرارگیری برخی از عناصر بصری از جمله ساعت را تغییر داد؛ دکمه‌ها هم از این قاعده مستثنی نیستند و کاربر می‌تواند آن‌ها را برای انجام کارهای به‌خصوصی تنظیم کند. استفاده از چرخش صفحه پرجزئیات نیز از دیگر قسمت‌هایی است که آزادی عمل کاربر در این نسخه را گوشزد می‌کند.

در ضمن اگر احساس کنید که موردی از قلم افتاده است، به واسطه یک روش بسیار آسان روت، قادر به اضافه کردنش هستید. در حقیقت اگر مایل باشید، می‌توانید ماژول‌های سیستم عامل را به خواست خودتان تغییر دهید. البته باید توجه داشته باشید که اگر آسیبی به قسمت‌هایی وارد شود که در اجرای این سیستم عامل روی سوییچ تاثیرگذارند، شرایط چندان جالب پیش نخواهد رفت. در نهایت باید ذکر کرد با توجه به این که ویژگی‌های بیلد اندروید ۱۰ به مراتب بهتر از اندروید ۸.۱ کار می‌کنند، شما احتمالاً به عنوان یک کاربر عادی نیازی به چنین مواردی نداشته باشید.

قلب تپنده نینتندو سوییچ یک تراشه انویدیا تگرا X1 است که سال‌ها پیش در ۲۰۱۵ میلادی طراحی شد. این تراشه با معماری ۲۰ نانومتری شرکت TSMC در آن زمان طراحی شد که مهندسان درون نسخه جدیدتر آن موسوم به انویدیا تگرا X1+ (یعنی استفاده شده در سوییچ‌های ۲۰۱۹ و پس از آن) را با طراحی ۱۶ نانومتری به سرانجام رساندند.

در قسمت پردازنده، به صورت صریح می‌توان هشته هسته را مشاهده کرد که البته تنها چهار عدد از ‌آن‌ها قابل استفاده هستند و بعدها حتی در اسناد نیز هیچ حرفی از چهار هسته دیگر به میان نیامد. از لحاظ عملی پردازنده این دستگاه مجهز به چهار هسته کورتکس A57 با فرکانس حداکثری ۱.۹ گیگاهرتز هستند. برای آن که شما دقیقاً متوجه بشوید که ما در حال صحبت در مورد چه هستیم، در زیر نتایج بنچ‌مارک ارائه شده توسط وب‌سایت گیک‌بنچ را ذکر می‌کنیم.

همان‌طور که قابل درک است، در این نتایج سیستم عامل اندروید ۸.۱ که تیم SwitchRoot قبلاً برای اجرا روی نینتندو سوییچ عرضه کرده بود نیز لحاظ شده است. شما می‌توانید افزایش کارایی قابل توجه ROM جدید در استفاده از پردازنده این گروه را در مقایسه بالا مشاهده کنید. افزون بر این‌ها جدای از کارایی معمولی، دو کارایی دیگر هم قابل مشاهده‌اند که برای استفاده در حالت داک در نظر گرفته شده‌اند و تنها در این شرایط قادر به دست‌یابی به آن‌ها خواهید بود. البته شما می‌توانید در حالت دستی هم به استفاده از آن بپردازید که با توجه به آسیب‌های احتمالی به سخت‌افزار مخصوصاً باتری،‌ پیشنهاد می‌شود که از انجام آن در حالتی غیر از داک، خودداری کنید.

اگرچه نتایج بالا قابل توجه هستند اما مورد هیجان‌انگیز درباره تگرا X1 هیچ وقت پردازنده آن نبوده است. در عوض این تراشه گرافیکی GM20B این مجموعه است که با بهره‌گیری از معماری PC Maxwell به مرکز توجه تبدیل می‌شود. تراشه‌هایی با این معماری در قالب سری جی فورس ۷۰۰، ۸۰۰M و ۹۰۰ برای برخی از رایانه‌های شخصی عرضه شده بودند. در واقع این تراشه منبع اصلی قدرت گیمینگ تگرا X1 و در نتیجه کنسول نینتندو سوییچ است. این تراشه همان قطعه‌ای است که تجربه‌های گرافیکی لذت‌بخش را روی این کنسول دستی فراهم می‌کند و اجازه می‌دهد که پورت بازی Half Lift 2 به آسانی روی آن و حتی سیستم عامل اندروید ۱۰ غیررسمیش اجرا شود.

فعال کردن حالت کارایی (که پیش‌تر در مورد آن به صحبت پرداختیم) سبب ایجاد ارقام و آماری قابل توجه‌تر می‌شود که حداقل روی کاغذ بهتر به نظر می‌رسند. جدای از این، درون این بیلد جدید اندروید ۱۰ سوییچ، یک منو مخصوص توسعه دهندگان وجود دارد که اجازه می‌دهد بین درایورهای گرافیکی مختلف پایه‌ای هر اپلیکیشن، یک گزینه را انتخاب کنند. منبع مذکور ادعا می‌کند که برخی از اپلیکیشن‌ها با وجود مشکلات نسبی خود با یک درایور،‌ در نهایت با یکی دیگر از آن‌ها به خوبی اجرا خواهند شد. برای مثال گویا Vulkan به مراتب نسبت به بررسی‌های بیلد قدیمی‌تر اندروید، کارایی بهتری دارد.

بازی‌ها و شبیه‌سازها

سرانجام به این سوال می‌رسیم که شما به واسطه اندروید ۱۰ روی نینتندو سوییچ قادر به انجام چه کاری خواهید بود؟ احتمالاً یکی از اولین اولویت‌ها بازی‌ باشد. وب‌سایت GSM Arena در بررسی خود محدوده وسیعی از بازی‌های مختلف را جهت انجام روی سوییچ اندرویدی خود بررسی کرده است؛ از بازی‌های شوتر اول شخص از جمله Call of Duty Mobile تا PUBG، به نظر می‌رسد که همه با تنظیمات گرافیک متوسط و نرخ فریم قابل قبولی روی نیتندو سوییچ اجرا شده‌اند.

متاسفانه حتی با وجود پشتیبانی از روت، هیچ‌کدام از اپلیکیشن‌های فریم ریت نمی‌توانند روی این نسخه به‌خصوص اندروید کار کنند. از سوی دیگر به علت عدم شناسایی سخت‌افزار این دستگاه توسط لانچر اپیک گیمز، نویسندگان منبع یاد شده نتوانسته‌اند به تجربه Fortnite دست یابند. به هر حال روش‌هایی برای دور زدن این محدودیت وجود داشته که وب‌سایت منبع از انجام آن‌ها امتناع ورزیده است.

از آن‌جایی که مجموعه GTA شرکت راک‌استار یکی از محبوب‌ترین عناوین بازی‌های ویدیویی از بدو تولید محسوب و عدم وجود آن‌ها روی نینتندو سوییچ کاملاً قابل حس تلقی می‌شوند، در ادامه این بررسی‌ها به پورت‌های نسخه‌های مختلف از جمله GTA 3، GTA Vice City و GTA San Andreas برای اندروید پرداخته شده است. خوشبختانه همه این بازی‌ها به صورت فوق‌العاده خوبی روی سخت‌افزار نینتندو سوییچ اجرا می‌شود. با توجه به آن که نویسنده مرجع روی بیلد اندروید ۸.۱ هم به تجربه این عناوین پرداخته بود، اکنون می‌توان گفت که بیلد اندروید ۱۰ از لحاظ دریافت نرخ فریم بالاتر، بهتر عمل می‌کند. مورد قابل توجه دیگر نحوه پشتیبانی این بازی‌ها از جوی کان‌های نینتندو سوییچ است که کاملاً رضایت‌بخش تلقی شده‌اند.

به جهت آن که اکثر عناوین بالا در ژانرهای مشخصی قرار دارند، در ادامه عملکرد آنالوگ‌ها و دستگاه هنگام اجرای آثار پلتفرمینگ هم بررسی شده است. بنابراین با توجه به این موضوع که بیشتر بازی‌های اندروید در رده عناوین آرکید قرار می‌گیرند، بازی‌هایی مانند Oddmar، Evoland 1 و Evoland 2، Grimvator، Inside و حتی Oceanhorn نیز بررسی شده‌اند. همه این آثار در اندروید ۱۰ نصب شده روی نینتندو سوییچ با یک نرخ فریم مناسب اجرا می‌شوند.

در حقیقت اگر به یاد داشته باشید، رزولوشن سوییچ ۷۲۰p است و این مورد سبب ارائه نرخ فریم بالاتر و در نهایت تجربه روان‌تری می‌شود. به هر حال باید شرایط غیرمناسب هم توضیح داده شود؛ بازی Minecraft یکی از غیرقابل تجربه‌ترین عناوین ممکن برای استفاده از بیلد اندروید روی سوییچ است و شما باید از این موضوع آگاه باشید؛ اگرچه زمانی که نسخه اصلی این اثر برای خود سوییچ پورت شده است، استفاده از نسخه اندروید آن منطقی به نظر نمی‌رسد.

نویسنده مرجع پس از تمام این موارد در نهایت تصمیم گرفته است که به یک پله بالاتر برود و عملکرد شبیه‌سازها را هم بررسی کند. در واقع ذکر شده است که اکثرا بازی‌های مربوط به شبیه‌سازها با گلیچ‌های گرافیکی فراوان و اجزای ناقص اجرا شده‌اند. با این حال این انتظار هم‌اکنون از اندروید ۱۰ روی سوییچ بسیار غیرمنطقی به نظر می‌رسد و احتمالاً نباید تیم SwitchRoom را به این دلیل سرزنش کنیم.

شبیه‌سازی بازی‌های پلی استیشن ۲ نظیر God of War با اپلیکیشن DamonPS2 معمولاً سبب ارائه نرخ فریم میانگین ۱۵ می‌شود که اساساً آن را از حالت بازی کردن خارج می‌کند. این موضوع برای بسیاری از عناوین شبیه‌ساز Dolphin مخصوصاً بازی‌های کنسول Wii نیز یکسان است. با وجود آن که بعضی از بازی‌های کنسول Game Cube قابل اجرا هستند اما ما در نهایت تجربه آن‌ها را به شما پیشنهاد نمی‌کنیم. در نتیجه با توجه به شبیه‌سازهایی که برای سیستم عامل اصلی خود نینتندو سوییچ موجود هستند، بهتر است که به هیچ عنوان با تصور بازی‌های غیراندرویدی، این ROM را روی کنسول خود نصب نکنید.

شاید بتوان گفت که نصب این سیستم عامل یکی از بهترین راه‌های اجرای بازی‌های بزرگی است که روی سرویس‌های استریم همانند جی فورس نو یا استیدیا منتشر می‌شود. جی فورس نو در بررسی‌های انجام شده، بسیار عالی و با مشکلات شبکه‌ای کمتر حتی از قبل هم بهتر اجرا می‌شود. در این میان جوی کان‌ها و کنترلرهای پرو به زیبایی هر چه تمام شناسایی می‌شوند و قابل استفاده هستند.

این بیلد اندروید ۱۰ افزون بر بهبودهای بسیار، به یک اپلیکیشن بازی‌های انویدیا نیز مجهز است که در نهایت به شما این احساس را منتقل می‌کند که صاحب یک دستگاه شیلد هستید. در این اپلیکیشن هم بازی‌هایی برای نصب روی دستگاه و هم بازی‌های تحت شبکه (منظور استریم است) در دسترس کاربر قرار دارند. با این حال لطفاً هر بازی را سریعاً انتخاب نکنید! زیرا بعضی از ‌آن‌ها فعلاً قابل اجرا نیستند.

انتظار می‌رود که با به‌روزرسانی‌های این سیستم عامل در آینده شاهد اجرا شدن تعداد بیشتری از این بازی‌ها باشیم اما هیچ چیزی تضمین شده نیست. به هر صورت تعداد زیادی از بازی‌های موجود در اپلیکیشن انویدیا حتی بدون استفاده از حالت کارایی، قابل اجرا و تجربه هستند. بعضی از آن‌ها به وسیله سرویس استیم لینک قابل اجرا خواهند بود که پردازش اصلی روی یک کامپیوتر محلی انجام می‌گیرد. از این رو شما باید مطمئن شوید که از یک اتصال شبکه خانگی قدرتمند و پرسرعت برخوردار هستید که کمترین لگ ممکن را داراست.

چند رسانه و بهره‌وری

شاید یکی از دلایلی که افراد را به اجرای اندروید روی نینتندو سوییچ سوق می‌دهد، گوناگونی آن باشد. تعداد بسیار زیادی از اپلیکیشن‌های اندرویدی وجود دارند که اجازه می‌دهند کاربر به پلتفرم‌های بسیاری دسترسی پیدا کند و حتی در شرایط دیگر به تجربه مواردی بپردازد که معمولاً بدون یک رایانه شخصی قابل انجام نیستند. بنابراین اگر شما به دنبال یک لپ تاپ هستید که در موقعیت‌های مختلف برای انجام کارهای به‌خصوصی کنارتان باشد، ما استفاده از پروژه اوبنتو گروه SwitchRoot را پیشنهاد می‌کنیم. در واقع حالت رومیزی اندروید و استفاده آزاد از پنجره‌های رابط کاربری آن در بهترین حالت ممکن قرار ندارد و افزون بر این هنوز هم در گیر و دار باگ‌های دنباله‌دار است.

البته اشتباه برداشت نکنید؛ ما نمی‌خواهیم بگوییم که یک نینتندو سوییچ  مجهز به اندروید ۱۰ یک انقلاب رسانه‌ای خواهد بود؛ در واقع شاید بتوان گفت که گزینه‌هایی که در دسترس قرار می‌دهد در مقایسه با موارد به شدت ساده در اجرای موسیقی و فیلم‌های سیستم عامل اصلی سوییچ، بسیار بهتر است. هنگام استفاده از اندروید ۱۰، شما می‌توانید تمام حالت‌های اجرایی مورد علاقه‌تان اعم از استریم یا پخش محلی را تجربه کنید.

اگرچه باید توجه داشت که استریم در این ترکیب عجیب اندروید ۱۰ و سوییچ، مقداری پیچیده است. ابتدا، این ROM تنها گواهینامه Widevine L3 را دارد که به معنای محدودیت در قبال رزولوشن اپلیکیشن‌هایی نظیر نتفلیکس و آمازون ویدیو است. نسخه استاندارد نتفلیکس تنها کیفیت SD را ارائه می‌دهد که همان هم دارای برخی از باگ‌های ناخواسته است، اما نسخه اندروید تی وی حداکثر از رزولوشن HD پشتیبانی می‌کند. در نتیجه اگر قصد دارید که تنها و تنها از رسانه در سوییچ و نمایشگر ۷۲۰p آن استفاده کنید، استفاده از اندروید ۱۰ روی این کنسول دستی نینتندو چندان عاقلانه نیست. از آن سو این را هم در نظر بگیرید که شما نمی‌توانید آن را به عنوان یک دستگاه مخصوص نتفلیکس به تلویزیون متصل کنید؛ اگر از من می‌شنوید، قیدش را بزنید!

حالت استاندارد اپلیکیشن یوتیوب هنگام استفاده از شرایط دستی سوییچ، رزولوشن ۷۲۰p را به ارمغان می‌آورد که این عدد هنگام حالت داک یا حتی تغییر دستی، تا ۱۰۸۰p نیز بالا می‌رود. اگر شما از شرایط موجود راضی نیستید، می‌توانید از اپلیکیشن‌های غیررسمی یوتیوب مانند Newpipe استفاده کنید و هر رزولوشنی را که مایل هستید، به دست آورید. با کمال تعجب، سوییچ در این حالت هیچ مشکلی در اجرای ویدیوهای ۴K و ۶۰ فریم در یوتیوب ندارد.

منبع مذکور علاوه بر این‌ها، از Plex و یک سرور خانگی جهت اجرای برخی از محتواهای ۴K همراه با فناوری HDR هم استفاده کرده است. در این حالت اگر پخش مستقیم نیز فعال باشد، سوییچ حتی بدون HDR هم فقط قادر به اجرای محتوای مورد نظر با رزولوشن ۱۰۸۰p است. یک بار دیگر باید تکرار کنیم که این ایراد بزرگی نیست اما برای پیشنهاد به عنوان یک دستگاه رسانه‌ای تمام و کمال، شما را به شک خواهد انداخت. اگر شما به تهیه نسخه مبتنی بر اندروید تی وی همین گروه SwitchRoot بپردازید، شاید تجربه بهتری را از لحاظ رسانه داشته باشید، اما کارایی مناسب طیف عظیمی از اپلیکیشن‌های دیگر را از دست خواهید داد.

جمع‌بندی

با وجود تمام موارد هیجان‌انگیزی که در ابتدا و حتی انتهای تجربه کاربری به سراغ آدم می‌آید، اجرای اندروید روی یک نینتندو سوییچ، در زندگی واقعی بسیار محدود است. با این حال شاید بتوان از جنبه‌های دیگر تنها به مزایای آن پرداخت و نظری مخالف این را اظهار کرد. ظاهراً هک کردن یک گجت چند کاره و وادار کردن آن به استفاده‌های دیگر، مورد هیجان‌انگیزی است که ما نیز به دام آن گرفتار می‌شویم.

آیا انجام این عمل، یک تجربه لذت‌بخش است؟ در مجموع خیر. با وجود آن که این نسخه از اندروید ۱۰ بهبودهای زیادی نسبت به قبل دارد، تنها یک تلاش شجاعانه برای ارائه قابلیت‌های بیشتر در یک پلتفرم به‌خصوص است. همان‌طور که در نگاه اول نیز این موضوع تحسین برانگیز به نظر می‌رسید، باید گفت که از این لحاظ خوب طی شده است.