عجیب ترین گوشی ها از عجیب ترین برند ها – قسمت اول

در دنیای مدرن امروز، شاید بتوان تلفن‌های هوشمند را در میان سه وسیله‌ی مهمی قرار داد که روزانه با آن‌ها سر و کار داریم و کاربردی و خاص بودن این تلفن‌ها از جمله مواردی محسوب می‌شوند که در انتخاب و خریدشان نقش بسیار پررنگی دارند. با این حال در این مقاله نه‌تنها قصد معرفی چنین گوشی‌هایی را نداریم، بلکه به سراغ لیستی از عجیب‌ترین تلفن‌های همراه تاریخ رفته‌ایم که شامل خاص‌ترین گوشی‌ها، از اولین تلفن همراه دارای بازی گرفته تا گوشی‌های ساخته‌شده توسط کمپانی‌های مواد غذایی می‌شوند.

بدون شک بازی‌های ویدئویی تغییرات بسیار زیادی را به خود دیده‌اند؛ از آرکیدها گرفته تا کامپیوترهای خانگی و کنسول‌های دستی و حالا، تلفن‌های همراه. بدون شک اولین تلفن‌هایی که قابلیت اجرای بازی‌ها را داشتند بسیار ساده‌تر از هیولاهای امروزی بودند.

با این وجود، همچنان درباره‌ی اولین تلفن همراه دارای بازی جهان بحث‌هایی وجود دارد اما این موضوع کاملاً قابل‌تأیید است که تاریخ حضور آن‌ها در بازار در سال ۱۹۹۴ بوده است. یکی از حاضران این لیست Hagenuk MT-2000 است که توسط یک کمپانی دانمارکی ساخته‌شده بود. این کمپانی دانمارکی که با شرکت نوکیای فنلاند به رقابت می‌پرداخت (هردوی این برندها اولین تلفن‌های GSM خود را تنها با اختلاف یک هفته عرضه کردند) برای بخش سرگرمی، بازی محبوب تتریس را در گوشی MT-2000 قرار داده بود که در بسیاری از پلتفرم‌های مختلف آن زمان یافت می‌شد.

گزینه‌ی بعدی این لیست Siemens S1 است که بازی Tetris را کاملاً مخفیانه در خود جای داده بود (این بازی در این تلفن با نام Klotz شناخته می‌شد). این بازی مشهور به دعوی‌های حقوقی فراوان توسط مهندسان نرم‌افزاری شرکت در زیر یکی از منوهای این گوشی مخفی شده بود.

یکی دیگر از گزینه‌های لیست IBM Simon است که از یک صفحه‌ی لمسی بسیار ابتدایی PDA بهره می‌برد. این گوشی نیز دارای بازی Scramble بود؛ یک بازی پازلی که از قلم تلفن استفاده می‌کرد.

گوشی Ericsson A1018s سال‌ها پس از این موارد پا به عرصه گذاشت (به‌طور دقیق‌تر در سال ۱۹۹۹) و می‌تواند مثال خوبی از میزان شدت اشتیاق مردم برای بازی کردن بر روی تلفن‌های همراه خود باشد. البته این گوشی در هنگام عرضه هیچ بازی‌ای بر روی خود نصب نداشت؛ بلکه اریکسون دو سال پس از عرضه‌ی این تلفن آپدیتی برای فریمور آن عرضه کرد. قطعاً از آنجایی ‌که این آپدیت به‌صورت آنلاین در دسترس نبود، صاحبان این گوشی نیاز داشتند تا با فلش کردن گوشی آن را بر روی تلفن همراه خود نصب کنند.

Ericsson A1018s

بدون شک بازی موجود بر روی این مدل نیز تتریس بود؛ اما به طرز عجیبی، این بازی تنها در اروپای شرقی قابل‌دسترس بود (که احتمالاً این موضوع به خاطر مباحث قانونی اتفاق افتاده بود).

قطعاً هنگامی‌که نام بازی‌های قدیمی موبایل را می‌شنوید ذهنتان به‌سرعت بازی مار (Snake) را به یاد می‌آورد. این بازی اولین بار در سال ۱۹۹۸ و در گوشی Nokia 6110 پا به عرصه گذاشت. این‌که در ابتدای این مقاله از چند بازی آرکید مختلف نام بردیم قطعاً بدون هدف نبوده است؛ بازی Snake نواده‌ی تمامی این بازی‌هاست.

قطعاً بسیاری از شما نمی‌دانید که بازی مار محبوب نوکیا دارای یک حالت چندنفره نیز بود! به‌جای خوردن سیب‌ها و دایره‌های کوچک، این بار مارهای دو بازیکن باید راه یکدیگر را می‌بستند. نوکیا ۶۱۱۰ به این دلیل می‌توانست از این حالت پشتیبانی کند که تلفن‌های این مدل می‌توانستند از طریق مادون‌قرمز با یکدیگر ارتباط برقرار کنند (که این یعنی باید گوشی‌ها را در مقابل یکدیگر قرار می‌دادید).

همان‌طور که اریکسون نشان داد تا آن زمان بازی‌ها مانند امروز به‌راحتی قابل دانلود نبودند و اگر به بازی کردن بر روی گوشی خود علاقه داشتید، باید این بازی‌ها را به‌صورت پیش‌فرض بر روی نرم‌افزار این گوشی‌ها پیدا می‌کردید.

گوشی‌هایی مانند Siemens SL45i و Nokia 3410 که در سال‌های ۲۰۰۱ و ۲۰۰۲ عرضه شده بودند، از اولین تلفن‌هایی به شمار می‌آمدند که با خود سیستم‌عامل «Java MlDlet» را به همراه داشتند (نامی عجیب‌وغریب برای اپلیکیشن‌های Java Micro Edition). تراشه‌ی موجود در SL45i به‌طور عادی در فرکانسی در حدود ۱۳ مگاهرتز کار می‌کرد، اما این مقدار تا دو برابر یعنی ۲۶ مگاهرتز و در هنگامی‌که کاربر یکی از اپلیکیشن‌های جاوا را باز می‌کرد اورکلاک می‌شد. نوکیا ۳۴۱۰ اما در نوع خود بی‌نظیر بود، این گوشی می‌توانست یکی از اولین بازی‌های سه‌بعدی موبایل، Munkiki’s Castles را اجرا کند.

Siemens SL45i • Nokia 3410

از آنجایی ‌که تلفن‌های همراه حالا امکان اجرای برنامه‌های قابل‌نصب از منابع خارجی را داشتند، توسعه‌دهندگان بازی‌های موبایل به‌سرعت از این فرصت استفاده کردند. به اشتراک‌گذاری این بازی‌ها همچنان یک مشکل به‌حساب می‌آمد؛ شاید دیگر نیازی به فلش کردن سیستم‌عامل گوشی نبود تا بتوان بازی‌های جدید را بر روی آن‌ها نصب کرد، ولی با این حال برخلاف امروز اپ استوری هم برای پیدا کردن این بازی‌ها وجود نداشت.

خب، حداقل نه کاملاً. Munkiki’s Castles از طریق Club Nokia قابل دریافت و خود این اپ استور نیز از طریق WAP، اینترنت و یا از طریق ارسال پیام کوتاه قابل‌دسترس بود. کاربران می‌توانستند از این فروشگاه زنگ‌های تماس مختلفی بخرند و بازی‌های موجود بر روی آن را دانلود کنند. حتی این امکان وجود داشت که برای بازی Space Impact مراحل جدیدی را خریداری کنید، یکی از اولین بسته‌های الحاقی موجود بر روی تلفن‌های همراه. درواقع Munkiki’s Castles نشان داد که برای بازی کردن به یک صفحه‌نمایش با رزولوشن بالا و یا حتی به صفحه‌نمایش رنگی نیاز ندارید.

به‌زودی اولین گوشی‌های گیمینگ واقعی پدیدار شدند. در این میان می‌توان به گوشی SPH-B5200 سامسونگ که در سال ۲۰۰۶ عرضه شد، به خاطر طراحی خاصش اشاره کرد. Samsung SPH-B5200 دارای یک طراحی کشویی دو طرفه‌ی عجیب‌وغریب بود.

Pepsi P1

پپسی؟! گذشته از این‌که طرفداران پپسی معمولاً نوشیدنی‌های شیرین‌تر را ترجیح می‌دهند، احتمالاً انتظار نداشتید که پپسی دست به ساخت یک تلفن همراه هوشمند بزند. درواقع دو نسخه از این گوشی وجود داشت، P1 و P1S که از طریق کمک‌های مالی مردمی در چین عرضه شدند.

با این حال این ایده نتیجه‌ی بسیار بدی را در بر داشت. این کمپین که همچنان بر روی همان سایت کسب سرمایه قابل‌مشاهده است، تنها ۴۳ درصد از سرمایه‌ی مدنظر خود را جذب کرده است. عجیب این است که این نتیجه با این وجود حاصل شد که P1 قرار بود تا در تعدادی محدود -تنها هزار عدد- موجود و درعین‌حال قیمتی بسیار پایین عرضه شود. قیمت مدنظر برای این تلفن‌ها تنها ۷۰۰ ین (۱۱۰ دلار آن زمان) بود. این کمپین بیشتر به خاطر سروصدا کردن به وجود آمده بود تا این ‌که واقعاً تبدیل به یک سرمایه‌گذاری پرسود شود.

گوشی‌های پپسی توسط یک شرکت چینی تولید شده بودند و سیستم‌عامل «dido OS» (پوسته‌ای از سیستم‌عامل اندروید که برخی از گوشی‌های Doogee نیز از آن استفاده می‌کردند) بر روی آن‌ها نصب شده بود. مشخصاً این نسخه از این سیستم‌عامل دارای تم پپسی هم بود. حتی با وجود قیمت ارزان این تلفن‌ها، سخت‌افزار آن‌ها واقعاً قابل‌توجه بود. P1 بدنه‌ی از جنس آلومینیوم، یک صفحه‌نمایش ۵.۵ اینچی با رزولوشن ۱۰۸۰p، یک پردازنده‌ی چهار هسته‌ای، دوربینی ۱۳ مگا پیکسلی و اتصالی از نوع LTE داشت.

 حتی با وجود این‌که Red Bull در شبکه‌ی A1 Telekom اتریش یک MVNO را مدیریت می‌کند، این شرکت هیچ‌گاه دست به ساخت یک گوشی به نام برند خود نزده است (گوشی ZTE Redbull مشخصاً ارتباطی با این کمپانی تولیدکننده‌ی نوشیدنی‌های انرژی‌زا ندارد). درواقع از گوشی‌های کوکاکولا هم خبری نبود.

Onkyo Granbeat DP-CMX1

با این‌که اونیکو شهرت خود را مدیون لوازم صوتی و سینمای خانگی‌اش است، می‌توان ردپاهایی از این شرکت در تولید وسایل الکترونیکی قابل‌حمل نیز پیدا کرد. وسایلی مانند پخش‌کننده‌های موسیقی قابل‌حمل و گوشی هوشمند Granbeat DP-CMX1.

از بسیاری از جهات، این گوشی به Marshall London شباهت دارد. Granbeat DP-CMX1 دارای یک جک ۳.۵ میلی‌متری هدفون و یک جک متعادل ۲.۵ میلی‌متری بود. جک‌های متعادل سیگنال‌های صوتی را در دو نوبت ارسال می‌کنند، سیگنال‌های معروف به «سرد» و «گرم» دقیقاً نقاط عکس یکدیگرند. این سازوکار در مقابل از بین بردن تداخل‌های نویزهای وسایل الکتریکی بسیار منعطف‌تر از جک‌هایی که هرروز در گوشی‌های مختلف می‌بینید (بهتر است بگوییم می‌دیدید) عمل می‌کند.

این تلفن همچنین دارای دو DAC و دو امپلیفایر نیز بود. این دستگاه سنگین از جنس آلومینیوم ساخته‌شده بود و دارای دکمه‌های فیزیکی کنترل موسیقی در کناره‌ها نیز بود که برخلاف دکمه‌های ولوم معمولی، به شما اجازه‌ی کنترل راحت موسیقی و صدا را می‌دادند.

Onkyo Granbeat DP-CMX1 حافظه‌ای ۱۲۸ گیگابایتی هم داشت – که ممکن است فکر کنید برای فایل‌های FLAC مقدار بسیار کمی است که در نتیجه جایگاهی نیز برای کارت حافظه‌ی microSD هم در نظر گرفته شده بود که از کارت‌هایی تا ظرفیت ۲۵۶ گیگابایت پشتیبانی می‌کرد.

با وجود این‌که این گوشی یک دستگاه پخش موسیقی قابل‌حمل بی‌نظیر محسوب می‌شد، نمی‌توانستید بر روی عملکرد آن به‌عنوان یک گوشی هوشمند اندرویدی حساب کنید. این گوشی از اندروید مارشمالو، تراشه‌ی Snapdragon 650 و یک صفحه‌نمایش پنج اینچی با رزولوشن ۱۰۸۰p بهره می‌برد. باتری ۳۰۰۰ میلی‌آمپری این گوشی اجازه‌ی پخش موسیقی برای ۲۵ ساعت را می‌داد. یک دوربین اصلی ۱۶ مگا پیکسلی و دوربین سلفی ۴ مگا پیکسلی هم لیست ویژگی‌های پایه‌ای این تلفن را تکمیل می‌کردند.

Kodak Ektra

علاقه‌مندان به عکاسی ممکن است با این نام به یاد دوربین قدیمی ۳۵ میلی‌متری دهه‌ی ۱۹۴۰ میلادی بیفتند؛ اما درواقع این گوشی اندرویدی که تمرکز خود را بر روی دوربین قرار داده بود در سال ۲۰۱۶ عرضه شد. اولین گوشی اندرویدی کوداک، IM5، کمی خسته‌کننده به نظر می‌رسید، ولی این کمپانی ناامید نشد و یک‌بار دیگر برای ورود به این حوزه تلاش کرد.

ویژگی برجسته‌ی این تلفن دوربین ۲۱ مگا پیکسلی پشتی آن با حسگر ۱/۲٫۳”، دیافراگم f/2.0، سیستم کاهش لرزش عکس ۶ جهته‌ی نوری و قابلیت فیلم‌برداری ۴K بود. طراحی هیجان‌انگیز این گوشی و قاب چرمی زیبای آن، ظاهر آن را کاملاً مشابه دوربین‌های عکاسی قدیمی می‌کردند.

درست مانند کاری که Leica امروزه انجام می‌دهد، کوداک به تجارب خود در ساخت دوربین‌های عکاسی آنالوگ تکیه کرد و حالت‌های قدیمی مختلفی را در این گوشی قرار داد. برای مثال، اپلیکیشن Super8 به فیلم‌ها حالت film grain اضافه می‌کرد و با تغییر رنگ‌ها و سایه‌روشن کردنشان، حس و حال فیلم‌های ۸ میلی‌متری را بازسازی می‌کرد. همچنین حالتی سیاه‌وسفید به نام Tri-X نیز در این تلفن وجود داشت. درست است که دیگر این نام‌ها را نمی‌شنوید، اما این‌ها اسامی شاهکارهایی سینمایی هستند که توسط Eastman Kodak ساخته‌شده بودند.

به‌علاوه، Kodak Ektra از یک صفحه‌نمایش ۵ اینچی با رزولوشن ۱۰۸۰p، تراشه‌ی Helio X20، سه گیگابایت رم و ۳۲ گیگابایت حافظه‌ی داخلی قابل ارتقا با کارت microSD بهره می‌برد. این گوشی ابتدا در انگلستان و با قیمت ۴۵۰ پوند و در دسامبر ۲۰۱۶ با قیمت ۵۰۰ یورو در اروپا عرضه شد و سپس پای آن با قیمتی در حدود ۴۰۰ دلار در اواسط سال ۲۰۱۷ به بازارهای آمریکا باز شد. کوداک در همان زمان و با همکاری با Archos تعدادی تبلت را نیز به نام برند خود عرضه کرد.