عجیب ترین گوشی ها از عجیب ترین برندها – قسمت دوم

در قسمت قبلی این مقاله، به سراغ گوشی هایی رفتیم که نه‌تنها از عجیب‌ترین‌های زمان خود، بلکه از عجیب‌ترین گوشی های حال حاضر نیز به‌شمار می‌آمدند. در قسمت دوم قصد داریم تا به ادامه‌ی لیست قبلی بپردازیم و گوشی هایی حتی عجیب‌تر را معرفی کنیم که در زمان عرضه‌ی خود نظرات بسیاری را تنها به دلیل ظاهر و یا نام خود جلب کرده‌اند.

RED Hydrogen One

RED Hydrogen One نمونه‌ی دیگری از تلاش‌های یک کمپانی ساخت دوربین برای ورود به بازار تلفن‌های هوشمند اندرویدی است که به‌تازگی صورت گرفته است. دوربین‌های RED محبوبیت بسیار زیادی به همراه داشته‌ و هم در محصولات کوچک و هم توسط فیلم‌سازان بزرگ هالیوودی مورد استفاده قرار گرفته‌اند. احتمالاً با این تفاسیر، انتظار دارید که این گوشی تبدیل به بهترین تلفن همراه عکاسی تاریخ شود مگر نه؟ اما در واقع …

با وجود این‌که Hydrogen One در سال ۲۰۱۸ معرفی شد، تمرکز اصلی سازندگان آن بر روی بحث صفحه‌نمایش سه‌بعدی بود؛ این گوشی دو دوربین ۱۲.۳ مگاپیکسلی در پشت داشت و صفحه‌نمایش آن، یک صفحه‌نمایش سه‌بعدی اتوستروسکوپی (حتی خواندن نام آن نیز پیچیده است نه؟) بود. آن‌طور که ادعا می‌شد، این صفحه با صفحات نمایش سه‌بعدی رایجی که در گذشته دیده بودیم تفاوت داشت؛ RED نام این صفحه را «۴ View» (به‌طور مختصر ۴V) گذاشته بود.

از آنجایی ‌که این صفحه‌نمایش به جای تعداد رایج دو تصویر، چهار تصویر را در خروجی نشان می‌داد، حالتی هولوگرافیک را ایجاد می‌کرد. با این وجود، خروجی این کار بسیار ناامیدکننده بود؛ نتیجه‌ی به‌دست‌آمده با آن چیزی که در فیلم‌های جنگ ستارگان دیده بودیم تفاوت زیادی داشت و تصاویر هولوگرافیک دو دوربین پشتی نیز برخلاف چیزی که RED ادعا کرده بود، باعث «انقلاب در صنعت عکاسی» نشدند.

در این میان، کمپانی در حال آماده کردن یک سخت‌افزار جانبی جالب‌توجه برای Hydrogen One بود؛ مادر تمام سخت‌افزارها: Lithium 3D. نسخه‌های اولیه‌ی این وسیله وزن سنگینی در حدود سه کیلوگرم داشتند و خبر بد این بود که وزن باطری نیز قرار بود به این وزن اولیه اضافه شود. این وسیله‌ی جانبی با هدف ضبط ویدیوهای سه‌بعدی باکیفیت و استفاده از گوشی به‌عنوان صفحه‌نمایش خود ساخته‌شده بود. تنها تلفنی که می‌توانست از عهده‌ی این کار بربیاید Hydrogen One بود. صفحه‌نمایش ۴V این گوشی برای نمایش صحیح تصاویر هولوگرافیک ضبط‌شده توسط Lithium ضروری بود.

در حقیقت ویدیوی به‌دست‌آمده به خاطر وجود قابلیت ضبط تصاویر ۸K توسط دو دوربین پشتی گوشی به‌شدت هیجان‌انگیز می‌شد. این وسیله‌ی جانبی با هدف استفاده‌ی افراد حرفه‌ای طراحی شده بود؛ اما این پروژه پیش از تکمیل شدن لغو و خود گوشی نیز تنها به تعداد محدودی عرضه و به‌سرعت محو شد.

گوشی عاشق غذاهای شیرین!

نسخه‌ی کوکاکولای Ericsson A1018s در اواخر سال ۲۰۰۰ و یک سال پس از عرضه‌ی مدل «بی‌طعم» آن در بازارهای انگلستان موجود شد. نکته این بود که این گوشی برای هرکسی قابل‌دسترسی نبود؛ بلکه باید آن را «به دست می‌آوردید»!

منظور از «به دست آوردن»، جمع‌کردن ۶۰ حلقه‌ی قوطی‌های کوکا و یا پیدا کردن بلیت‌های دریافت گوشی (بلیت‌هایی کاغذی که به‌طور شانسی در برخی بطری‌ها قرار داده‌شده بودند) بود.

چیزی که در عوض دریافت می‌کردید، بسته‌ای تبلیغاتی بود که برند کوکاکولا در همه جای آن پیدا می‌شد. این بسته شامل خود تلفن می‌شد که در پنل جلویی آن برند کوکاکولا قرار گرفته بود و لوگوی خود اریکسون در صفحه‌ی نمایش نیز عوض شده بود. حتی بهتر از آن، آهنگ زنگ پیش‌فرض تلفن نیز تم کوکاکولا را پخش می‌کرد؛ اما متأسفانه این تمام چیزی بود که دریافت می‌کردید.

گوشی یک‌بار مصرف

هنگامی‌که نام برند بیک را می‌شنوید احتمالاً به یاد خودکار و وسایل بهداشتی یک‌بار مصرف می‌افتید. هرکسی که مسئول ساخت مورد بعدی این لیست بوده، قطعاً در حال فکر کردن به همین موارد بوده است! با Bic Phone آشنا شوید، تلفن همراهی یک‌بار مصرف که توسط کمپانی Orange در فرانسه و اسپانیا عرضه شد.

این گوشی واقعاً همین نام را داشت و لوگوی معروف بیک نیز در پشت آن قرار گرفته بود (البته خود بیک چندان در این قضیه نقشی نداشت و تنها به خاطر استفاده شدن از برند خود، مقداری پول دریافت می‌کرد). در هر صورت، ایده‌ای که در پشت این گوشی ها قرار داشت از این قرار است:

Bic Phone تنها ۱۹ یورو قیمت داشت و همراه با یک باطری شارژ شده و ۱۰ دقیقه زمان تماس تلفنی به فروش می‌رسید. باطری این گوشی در هنگام مکالمه تا ۴ ساعت دوام می‌آورد (و همچنین می‌توانستید با این گوشی به رادیو نیز گوش دهید). باطری این گوشی به‌راحتی از طریق microUSB قابل شارژ بود، اما شارژ کردن دقایق قابل مکالمه دردسر بسیار بزرگ‌تری به‌حساب می‌آمد.

برای این کار باید فرم ثبت نامی را برای Orange ایمیل می‌کردید و هنگامی ‌که این فرم قبول می‌شد، می‌توانستید ۵۰ دقیقه مکالمه‌ی دیگر نیز داشته باشید. بعد از این ۵۰ دقیقه، زمان مکالمات بیشتر با ارائه‌ی رسید خریدهای Mobicrate قابل دریافت بود. با این اوصاف این گوشی واقعاً «یک‌بار مصرف» نیست، اما با این حال نمی‌توان از آن به‌طور بلندمدت استفاده کرد. Bic Phone از آن دست وسایلی بود که آن‌ها را در یک فرودگاه می‌خریدید و پس از تمام شدن کارتان، باقی عمرش را در کمدتان می‌ماند.

از آن‌جایی که این روزها اعتراض‌های گسترده‌ای علیه اتلاف و دور ریختن قطعات الکترونیکی وجود دارد، ممکن است تصور کنید که این گوشی از دهه‌ی ۸۰ یا ۹۰ میلادی آمده باشد؛ اما در حقیقت زمان عرضه‌ی این تلفن سال ۲۰۰۸ بود.

تلفنی با ۱۱ ادویه

سرهنگ ساندرز شاید طرز پختی مخفی برای مرغ سوخاری داشته باشد، ولی هیچ‌وقت از او انتظار نداشتیم که یک تلفن هوشمند بپزد! در سال ۲۰۱۷، این دقیقاً همان کاری بود که او انجام داد. KFC در سالگرد ۳۰ سالگی افتتاح اولین رستوران خود در چین، یک گوشی هوشمند اندرویدی را برای طرفداران درجه‌یک خود معرفی کرد (که البته این تلفن بر پایه‌ی Huawei Enjoy 7 Plus ساخته‌شده بود).

تنها ۵۰۰۰ نسخه از این تلفن همراه ساخته شد و خرید آن‌ها از طریق صفحه‌ای ویژه در Tmall یا از طریق اپلیکیشن KFC قابل انجام بود. این اپلیکیشن مورد اصلی توجهات بود که به‌صورت پیش‌فرض بر روی گوشی نصب شده بود و محبوبیت خود را مدیون این بود که به کاربران اجازه می‌داد تا سفارش و پرداخت مبالغ سفارش‌ها را از طریق تلفن همراه انجام دهند. به یاد داشته باشید،‌ هر تلفنی، نه‌فقط گوشی KFC. این گوشی چندان بد نبود اما به‌عنوان یک گوشی سال ۲۰۱۷ چندان هم چنگی به دل نمی‌زد.

برنامه‌ی K-music حتی از این هم جالب‌تر بود. این برنامه به کاربران اجازه می‌داد تا در رستوران‌های KFC – که کمپانی تا آن زمان ۴۰۰۰ عدد از آن‌ها را در چین افتتاح کرده بود- کنترل لیست پخش موسیقی را به دست بگیرند.

تلفن SatNav

در واقع دو تلفن. آیا تا به ‌حال عبارت «SatNav» را شنیده‌اید؟ این عبارت مخفف ناوبری ماهواره (Satellite Navigation) است و به دستگاهی دیجیتالی اشاره دارد که از GPS (و دیگر دستگاه‌های مکان‌یاب مشابه) استفاده می‌کند تا مسیرهای رانندگی از مبدأ تا مقصد را پیشنهاد کند. بله تقریباً مشابه تمام تلفن‌های همراه امروزی.

اما این گوشی در سال ۲۰۰۹ و در هنگامی عرضه شد که نقشه‌های دیجیتالی نیاز به پرداخت هزینه‌های زیادی داشتند (تمام این قضایا به پیش از زمانی بازمی‌گردند که نوکیا همه‌چیز را عوض کرد). Garmin سابقه‌ای طولانی در ساخت دستگاه‌های GPS داشت – هر نوع دستگاهی، از دریافت‌کننده‌های دستی گرفته تا اتاقک خلبان- و Asus نیز در ساخت گوشی تجربه داشت. پیوندی آسمانی!

دو تلفن در MWC 2009 در معرض نمایش گذاشته شدند. Garmin-Asus nuvifone G60 دارای یک صفحه‌نمایش لمسی ۳.۵۵ اینچی مقاومتی (با رزولوشن  ۴۸۰×۲۷۲ پیکسل)، یک رام توزیع لینوکس و ۴ گیگابایت حافظه‌ی داخلی بود (به همراه جایگاه حافظه‌ی microSD، از آنجایی ‌که اگر بخواهید یک قاره را بگردید، حجم نقشه‌ها خیلی زیاد خواهد شد).

گوشی دوم نیز توسط Garmin ساخته شده بود که سیستم‌عامل Windows Mobile 6.1 بر روی آن اجرا می‌شد (این نسخه بعدها به نسخه‌ی Windows Mobile 6.5 آپدیت شد). این گوشی صفحه‌ای کوچک‌تر اما بسیار باکیفیت‌تر ۲.۸ اینچی با رزولوشن ۶۴۰×۴۸۰ پیکسل داشت و از یکی از تراشه‌های اولیه‌ی کوالکام استفاده می‌کرد (که قدرتی در حدود ۵۲۸ مگاهرتز داشت).

هردوی این گوشی ها دارای دریافت‌کننده‌های داخلی GPS و همچنین به قطب‌نما مجهز بودند. بلندگوها به معنای واقعی کلمه «بلندگو» بودند و در هنگام ارائه‌ی مرحله‌به‌مرحله‌ی مسیر توسط گوشی، صدای گوینده با شدت بسیار زیادی از آن‌ها پخش می‌شد. همچنین اپلیکیشن Ciao! نیز بر روی این تلفن‌ها نصب شده بود که به‌عنوان یک «شبکه‌ی اجتماعی مکان محور» شناخته می‌شد. قابلیت اصلی این اپلیکیشن این بود که می‌توانستید مکانی که در حال حاضر در آن بودید را با دوستان خود به اشتراک بگذارید (که آن‌ها نیز می‌توانستند با استفاده از دستگاه Garmin خود به سمت شما بیایند).

در هر صورت، در سال بعد این دو کمپانی یک گوشی با اندروید ۲٫۱ و یک گوشی دیگر با سیستم‌عامل Windows Mobile نیز عرضه کردند. این گوشی ها از ویژگی دید چندجهته‌ی PhotoReal ساخته‌شده توسط Garmin استفاده می‌کردند. برخلاف Street View (اگر این ویژگی شما را به یاد این قابلیت انداخته) این گوشی از پردازش سه‌بعدی جهت‌های مختلف استفاده می‌کرد.