پارکر خورشیدی (Parker Solar) فضا پیمای ناسا در اوایل سال جاری در فاصله‌ی بسیار نزدیکی به خورشید به فضا پیمایی پرداخت. برای اطلاعات بیشتر با تکفارس همراه باشید.
این سفینه‌ی فضایی در آخرین ماموریت خود به فاصله‌ی بسیار نزدیکی به خورشید رسید، این فاصله طبق اندازه‌گیری‌ها معادل ۱۵ میلیون مایل می‌باشد، اگر درک درستی از این فاصله ندارید بگذارید به شما بگوییم که این فاصله حتی از فاصله‌ی سیاره‌ی عطارد ( اولین سیاره‌ی درون منظومه‌ی شمسی و نزدیکترین به خورشید ) با خورشید نیز کمتر است. این سفینه‌ی فضایی در حال حاضر در فضا با سرعتی معادل ۲۱۳،۲۰۰ مایل بر ساعت در حال حرکت است. جالب است که بدانید این سرعت سفینه‌ی نام برده شده، سریعترین سرعتی است که تا به حال یک فضاپیمای ساخته شده به دست انسان، توانسته است در فضا به پیمایش بپردازد.
خبر خوشحال کننده این است که این فضا پیمای پر سرعت و مقاوم به تازگی عکسی را برای ما از خورشید تهیه کرده است که به ما یک نگاه اجمالی از آنچه که سطح و جو بیرونی خورشید را تشکیل می‌دهد و در آن فاصله دیده می‌شود را ارائه داده است.
نور رائوفی (Nour Raouafi)، دانشمند فعال بر روی پروژه این سفینه فضا پیمای خورشیدی در دانشگاه جان هاپکینز، می‌گوید در مورد این فضا پیما می‌گوید:
پارکر یک مأموریت اکتشافی است – یک پتانسیل برای کشف‌های بسیار زیاد جدید!
این تصویر با شکوه را به طور کامل در اینجا سیاحت کنید:
خوشبختانه، ناسا از برخی کلمات واضح و آشکار برای توصیف آنچه که ما در حال حاضر به آن می‌نگریم، استفاده کرده و اطلاعات کاملی را برای ما فراهم آورده است تا به درک درستی از جزییات این تصویر برسیم. ناسا در این تصویر در ابتدا توجه ما را به آن حاله‌ی نوری تابش شده از سطح خورشید جلب می‌کند، محققین این سازمان به این هاله‌ی نور به اصطلاح، قسمت شرقی خورشید یا east limb of the Sun می‌گویند. اگر توجه شما نیز به آن نقطه‌ی سفید که در زیر این هاله‌ی نوری در وسط تصویر قرار دارد، جلب شده است؛ باید بگوییم که آن نقطه‌ی نورانی در واقع سیاره‌ی مشتری است که در پس زمینه‌ی تصویر ما با نور سفید خاصی می‌درخشد.
این هاله‌ی وری به نمایش درآمده در این تصویر، در واقع اتمسفر خارجی ستاره‌ی خورشید را تشکیل می‌دهد. این اتمسفر همان نوری است که در زمان خسوف کامل به وسیله‌ی حتی چشم‌های غیر مسلح نیز قابل مشاهده است. این هاله‌‌های درخشان یا Coronal streamers، زمانی به وجود می‌آیند که تعداد بیش از حدی از ذرات خورشیدی به وسیله‌ی بادهای خورشیدی به فضای خارج از خورشید منتقل می‌شوند.
سفینه‌ی پارکر به منظور دریافت این تصویر جذاب مجبور شد تا با سرعت بالایی سفر کند ، این کار به این منظور می‌بایست انجام شود تا دوربین‌های این سفینه با شفافیت و وضوح تصویری بالایی، تصاویر مورد نظر از بادهای خورشیدی را تهیه کنند. خورشید در هر ۲۷ روز یکبار به طور کامل به دور خود می‌چرخد و به این دلیل این ستاره‌ی سوزان سرعت بالایی را دارد، و این به آن معنی است که هر سفینه‌ی فضایی نزدیک به آن که قصد تصویر برداری صحیح و با کیفیت بالا از خورشید را داشته باشد، باید بتواند تا سرعت و شتاب خود را بر اساس سرعت این ستاره تنظیم کند و در پا به پای آن حرکت کردن کم نیاورد، به خصوص با توجه به اندازه عظیمی که خورشید را شکل داده است.
ولی اکنون سوال بزرگ ماجرای این سفر برای محقیقین به وجود آمده است و فضا پیمای خورشدی پارکر سازمان ناسا در حال تلاش برای پاسخگویی به برخی از سوالات آن‌ها در مورد فضا حاضر شده است: چرا این هاله‌ی نور بر روی خورشید در مقایسه با لایه‌ی زیرین خود داغ‌تر است؟ چگونه است که بادهای خورشید با این شتاب بالا می‌توانند سرعت بگیرند و به سمت خارج حرکت کنند؟ چگونه پر انرژی ترین ذرات خورشیدی، توانایی آن را دارند تا با سرعتی بیش از نیمی از سرعت نور از سطح این ستاره‌ی درخشان به فضای بیرون منتشر شوند؟
به لطف فضا پیمای خورشیدی پارکر، ما به زودی به اطلاعات بیشتری در مورد فیزیک زیربنای این حباب داغ بزرگ پلاسمایی که در مرکز منظومه شمسی ما جا خوش کرده است، خواهیم رسید. نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.
نظرات