محققان سعی در یافتن ساختار DNA دایناسورها برای بازگرداندن این موجودات افسانه‌ای به کره‌ی آبی ماه هستند، اما آیا این چیزی است که دنیای غرق در آشوب ما هم اکنون نیاز دارد؟ در ادامه‌ی خبر با تکفارس همراه باشد.
سیاره‌ی زمین برای مدت‌های طولانی است که از استخوان‌های دایناسورها نگهداری کرده است، اما DNA موجود در این بقایا در مدت خیلی کوتاه‌تری ساختار خود را از دست خواهند داد و قابل استفاده نخواهند بود. خوشبختانه، دانشمندان به روشی دست یافتند، تا بتوان در مورد چگونگی ساختار DNA این موجودات افسانه‌ای حدس‌هایی را رائه دهند.
استفاده از DNAی موجود در پرندگان یا خزندگانی که در دنیای مدرن زنده هستند و نسلشان همچنان ادامه دارد، در واقع یکی از خویشاوندان دورادور این خزندگان عظیم الجثه‌ی کهن هستند. محققین فعال در دانشگاه Kent بریتانیا، توانسته اند تا با کنار هم گذاشتن تکه‌های این پازل قدیمی که قدمتی معادل ۲۵۵ میلیون سال را دارد، به یک ساختار نسبتا مشابه دست یابند.
ما در حال حاضر از این اطلاع داریم که در گذشته داینسورهایی با دم خنجری شکل وجود داشتند، و یا دایناسورهایی با گردن‌های بسیار بلند و یا دایناسورهایی که می‌توانستند استخوان‌های طعمه‌ی خود را با آرواره‌های قدرتمندشان خرد کنند. ما در تیم تحقیقاتی چنین رفتاری را در گونه‌های مختلف پرندگان مشاهده نکردیم، پس به این نتیجه رسیدیم که DNAی دایناسورها با DNAی این خویشاوندان دیرینه، تفاوت‌های قابل ملاحظه‌ای دارند.
با وجود این تفاوت‌های آشکار، تیم تحقیقاتی فعال در دانشگاه KENT اعتقاد دارند که DNAی دایناسورها به طرز قدرتمندی در دوران مختلف تاریخ پایدار باقی مانده بودند. نتیجه‌ی تحقیقات این تیم در ماه می در نشریه‌ی Nature Communications منتشر شد، در طی این مقاله پیشنهاد شده است که پرنده‌هایی که در دنیای امروزی می‌بینید بسیار مشابه با خویشاوندان باستانی خود، دایناسورها می‌باشند.
این گروه همچنین تخمین زده است که بر اساس سازمانبندی DNAهای موجود می‌توان به یک نقشه‌ی تکامل یافته دست پیدا کرد چرا که بدین وسیله ما قادر خواهیم بود تا گونه‌های مختلف و ذات انتخاب طبیعی را درک و شبیه سازی کنیم. از آن جایی که انتخاب طبیعی عامل بقای گونه‌هایی است که ما در حال حاضر قادر به مشاهده‌ی آن‌ها هستیم، شاید همین دلیل هم عامل این نکته باشد که در محیط کنونی شاهد گونه‌های بسیار متنوعی از پرندگان هستیم.
این تیم تحقیقاتی توسط پروفسور درن گریفین (Darren Griffin) هدایت شده است، وی شخصی است که بر روی بازسازی نحوه گرد آمدن DNA ها در ساختار کروموزوم پرندگان تحقیقاتی انجام داده است. او در این مورد می‌گوید:
این «مراحل گرد آمدن کروموزوم‌ها»، به عنوان هدف غایی کنار هم قرار گرفتن توالی ژنوم‌ها می‌باشد. این توالی‌‌ها به ما این اجازه را می‌دهند تا به جواب سوالات بیولوژیکی خاصی دست پیدا کنیم که تا به حال قادر به یافتن آن‌ها نبودیم.
و در نهایت کار خبری که شاید برای بسیاری یک خبر بد تلقی شود آن است که پروفسور گریفین و تیمش، با توجه به آنچه که تا به حال به دست آورده‌اند توانایی تولید یک موجود زنده را ندارند و ایده‌ی ساخت یک پارک ژوراسیک تا به الان منتفی است. گریفین در گفتگو با خبر BBC، توضیح می‌دهد که شما نمی‌توانید تنها با قرار دادن DNAی یک دایناسور درون سلول تخم یک خویشاوند دور آن، انتظار این را داشته باشید که به یک جوجه دایناسور (!) دست خواهید یافت. او می‌گوید:
ما به این زودی‌ها پارک ژوراسیک را افتتاح نخواهیم کرد!
شاید پروفسور گرفین در حال حاضر واقعیت رابیان کرده است ولی همه‌ی ما قلبا ایمان داریم که علم بلاخره راه خود را پیدا کرده و ما هم روزی شاید بتوانیم دایناسور دست آموز خود را از نزدیک‌ترین پانسیون دایناسورهای ولگرد خریداری کرده و از آن برای حفاظت اموال شخصیمان استفاده کنیم! شما چه فکر می‌کنید؟ نظرات خود را با ما درمیان بگذارید.
نظرات