موش‌ها به کمک فضانوردان مریخی خواهند آمد

تعداد ۲۰ موش، به منظور درک بهتر چگونگی بقا بر روی کره‌ی مریخ ،به فضا فرستاده خواهند شد.

بک جهش بزرگ در راه فضانوردی آینده

در صبح جمعه‌ی گذشته، SpaceX یک راکت فالکون ۹ (Falcon 9) را از ایستگاه نیروی هوایی کیپ کاناورال ایالت فلوریدا به فضا فرستاد. و اگر مقصد این راکت برای شما اهمیت داشته باشد، باید بگوییم که مقصد این راکت ایستگاه فضایی بین المللی یا ISS خواهد بود. این راکت با وجود اینکه سرنشین انسانی ندارد اما با این حال، حامل تعدادی از مسافران بسیار با اهمیت برای دانشمندان می‌باشد، این سرنشینان شامل ۲۰ موش آزمایشگاهی می‌شوند.

این موش‌های آزمایشگاهی بخشی از موضوع تحقیقی برای دانشگاه شمال غربی است، این دانشگاه مرکزی برای مطالعه‌ی بیولوژی خواب و چرخه‌ی کودکی(CSCB) است. و اما نقشه‌ای که این دانشمندان می‌خواستند بر روی این موش‌ها انجام دهند از این قرار است: تعداد ۱۰ موش به مدت ۹۰ روز را در فضا زندگی خواهند کرد، در حالیکه ۱۰ موش دیگر پس از گذراندن ۳۰ روز در فضا، به زمین باز خواهند گشت. محققان شاهد این خواهند بود که چگونه فضا بر روی ریتم چرخه‌ی کودکی (یک پروسه بیولوژیکی که در چرخه‌ی ۲۴ ساعته رخ می‌دهد.) و همچنین میکروبیوم‌ها (باکتری‌ها و میکروب‌هایی که بر روی بدن و درون آن زندگی می‌کنند.) و دیگر پروسه‌های فیزیولوژیکی تاثیر خواهد گذاشت.

دو قلوها

این موضوع تحقیق دیگری است که به طور همزمان دانشمندان دانشگاه CSCB بر روی آن کار می‌کنند. در این تحقیق دانشمندان ناسا هم به کمک دانشمندان دانشگاه CSCB آمده‌اند. برای این پروژه، فضانوردی به نام اسکات کلی، به مدت یک سال در ایستگاه بین المللی فضایی (ISS) گذراند در حالی که برادر دوقلوی وی ،که از قضا او نیز یک فضانورد است، به عنوان گروه شاهد آزمایش بر روی زمین به زندگی خود ادامه داد. در ماه‌های ابتدایی امسال، ناسا، نتایج اولیه‌ی به دست آمده از این آزمایش را منتشر کرد. در طول زمانی که اسکات در ایستگاه فضایی گذراند هیچ کدام از آن ۷% ژنی که مورد مطالعه‌ی دانشمندان بود تحت تاثیر فضا، دچار تغییر نشده بودند.

در تحقیق مشابه، این ۲۰ موشی که در راه فرستاده شدن به ایستگاه فضایی هستند، نیز دارای خواهران و برادران مشابه هستند که در بخش تحقیقاتی ناسا برای استفاده در این پروژه نگهداری می‌شوند. موش‌هایی که در زمین باقی مانده‌اند شرایط مشابهی را نسبت به خواهران و برادران فضانوردشان تحمل خواهند کرد که این شرایط مشابه شامل نور رسانی، درجه‌ی حرارت و فعالیت‌های روزانه می‌شود، تنها با این تفات که شرایط فعالیتی با سه روز تاخیر اجراء خواهد شد.

در حالیکه موش‌ها و انسان ‌ها از نظر بیولوژیکی تفاوت‌های زیادی با هم دارند، دانشمندان امیدوارند این شرایط مشابه در آزمایش موش‌ها نسبت به آزمایش دوقلوهای فضانورد، توانایی نمایش بهتر و واضح‌تری از اثر فضا بر روی بدن داشته باشد. یکی از نقطه ضعف‌های پروژه‌ی دوقلو‌های فضانورد این مورد می‌باشد که در حالیکه اسکات ساکن ایستگاه فضایی بین المللی است، برادر دوقلویش بر روی زمین مشغول انجام کار‌های روزمره‌ی خود می‌باشد و به این ترتیب شرایط به طور کامل کنترل شده‌ای بر روی این دو فرد اجراء نشده است، به همین کارهای مختلفی که این دو قل انجام خواهند داد ممکن است در نتیجه‌ی نهایی تحقیق تاثیر سوء داشته باشد.

در مسیر رسیدن به مریخ

ما در حال حاضر از این حقیقت اگاهی داریم که سلامتی بالغ بر هزارن نفر در معرض خطرات ناشی از پرتوهای فضایی است، این خطرات شامل از دست دادن بینایی، سرطان، مشکلات روانی می‌شوند. اما هم اکنون ما از این مسئله به طور کامل مطمئن نیستم که چه مدت زمان زندگی در فضا باعث آسیب رسیدن به بدن انسان می‌شود. با توجه به این که سفر به کره‌ی مریخ حداقل در چند سال پیش رو به دست آوردنی نخواهد بود، پیش از سفر به مریخ ما باید از این مسائل حاشیه‌ای به طور کامل اطلاع به دست آوریم.

شاید با خود بگویید که ۹۰ روز برای اجرای چنین پروژه‌ای به نظر کوتاه می‌آید اما جالب است که این نکته را بدانید که ۹۰ روز از زندگی موش‌ها برابر با ۹ سال از زندگی یک انسان است، پس به همین دلیل این فضانوران کوچک ممکن است کلید حل معمای ما باشند، این معما که وقتی ما دوره‌ی خاصی از زندگی خود را در فضا می‌گذرانیم چه اتفاقی در بدن ما رخ خواهد داد.