ارگانوئید‌های مغزی به عمل آمده از سلول‌های بنیادی یک روش امیدوارکننده برای مطالعه مغز هستند، اما حداکثر ۵ هفته عمر می‌کنند. محققان مؤسسه سالک (Salk) به تازگی یک ارگانوئید مغزی به اندازه لوبیا را در یک موش ایمپلنت کردند. این ماده توانست از موش خون دریافت کند و تا ۲۳۳ روز زنده بماند. این پیشرفت بزرگی برای ارگانوئیدها است و می‌تواند به دانشمندان برای مطالعه و درمان بیماری‌های روانی و صدمات مغزی کمک کند.
تیم محققان سالک دریافتند که می‌توانند سلول‌ها را برای مدت طولانی‌تری زنده نگه دارند، اگر بتوانند تنها به صورت مناسب به آن‌ها خون‌رسانی کنند. به همین جهت، آن‌ها قسمت کوچکی از بافت مغزی موش را برداشتند و ارگانوئیدها را به بخشی از مغز موش که دارای عروق زیادی بود، پیوند زدند. برای اولین بار، عروقی تشکیل شدند که خون از طریق آن‌ها جریان پیدا کرد و ارگانوئید نورون‌ها و آستروسیت‌های جدید به وجود آورد. آستروسیت‌ها سلول‌هایی هستند که تغذیه و حفاظت از یاخته‌های عصبی را به عهده دارند.
به طرز شگفت‌انگیزی، نورون‌های پیوندی با خود و اندام میزبان ارتباط ایجاد کردند. این نشان می‌دهد که افزایش تأمین خون نه تنها به ارگانوئید کمک می‌کند تا مدت طولانی‌تری زنده بماند، بلکه همچنین آن را قادر می‌سازد تا به سطحی از پیچیدگی عصبی برسد که به دانشمندان کمک می‌کند تا بیماری‌های مغزی را بهتر مطالعه کنند.
آیا بافت مغزی انسان باعث باهوش‌تر شدن موش شد؟ متأسفانه یا خوشبختانه جواب منفی است. بعد از یک روز، موش ایمپلنت شده با بافت مغزی انسان اشتباهات کمتری در تشخیص مسیر‌های مارپیچ داشت، اما روز بعد به حالت عادی برگشت.
در هر حال، هدف از این کار بالا بردن سطح هوش موش‌ها نبود، بلکه پیشرفت تحقیقات درباره ارگانوئیدها بود تا بتوان از آن‌ها برای درمان انسان‌ها استفاده کرد. دانشمندان بر این باور هستند که با رشد دادن موفقیت‌آمیز ارگانوئیدها در حیوانات آزمایشگاهی، می‌توانند چگونگی تکامل مغز انسان را بهتر مطالعه کنند. این کار دانشمندان را یک گام به تشریح بهتر وظایف مغز نزدیک می‌کند و می‌تواند به آن‌ها برای طرح درمان‌های بهتر برای بیماری‌های عصبی و روانی کمک کند.
نظرات