ماموریت ناسا در عبور از کنار سیارک دینکینش با هدف اول خود به ثمر رسید و اولین سیارک دوتایی در تماس با هم را در مدار مشاهده کرد.
اولین نگاه به سیارک دینکینش همگان را غافلگیر کرد. پیش از این گمان می‌رفت که این صخره کوچک فضایی، یک قمر دارد. اما اکنون که کاوشگر لوسی تصاویر بیشتری از هدف اول خود را بارگیری کرده، نه یک سیارک، بلکه دو سیارک کوچک را نشان می‌دهد که در اطراف دینکنش در حال گردش هستند.
ماموریت لوسی ناسا در اول نوامبر انجام شد. در این ماموریت، عبوری نزدیک از سیارک دینکینش عبور نزدیک انجام شد و داده‌هایی در مورد شی صخره‌ای در کمربند اصلی این سیارک جمع‌آوری کرد. به نظر می‌رسد این شئ کوچک راز بزرگی را پنهان می‌کرده و آن یک قمر کوچک است. و این قمر کوچک در واقع دو جسم کوچک در تماس با یکدیگر است.
جان اسپنسر، معاون پروژه لوسی در مؤسسه تحقیقات جنوب غربی، در بیانیه‌ای گفت: «به نظر می‌رسد دوتایی‌های در تماس با یکدیگر در منظومه شمسی نسبتاً رایج هستند.»
در اولین تصاویری که لوسی به تیم‌های مأموریت روی زمین منتقل کرد، این دو قمر در تماس با یکدیگر، از دید کاوشگر به صورت یک قمر ظاهر شدند. با دورتر شدن کاوشگر از سیستم سیارکی، مشخص شد که اینها در واقع دو صخره فضایی هستند که در حالی که در اطراف دینکنش در حال گردش هستند و با هم تماس دارند.
در نزدیکترین فاصله، لوسی اولین مجموعه تصاویر خود را زمانی که حدود ۲۶۵ مایلی (۴۲۵ کیلومتری) از سیارک فاصله داشت، ثبت کرد. شش دقیقه بعد، کاوشگر مجموعه دوم تصاویر خود را در فاصله ۱۰۱۰ مایلی (۱۶۳۰ کیلومتری) از سیارک ثبت کرد.
هال لویسون، محقق اصلی لوسی در مؤسسه تحقیقات جنوب غربی، در بیانیه‌ای گفت: «این حداقل گیج‌کننده است. من هرگز انتظار چنین سیستمی را نداشتم. به خصوص، نمی‌فهمم چرا این دو جسم اندازه‌های مشابهی دارند. این برای جامعه علمی سرگرم کننده خواهد بود که بفهمند.»
دینکینش، که به معنای «شگفت‌انگیز» در زبان آهاری است، در پهن‌ترین قسمت خود حدود ۰.۵ مایل (۷۹۰ متر) است. این سیارک کوچک در ژانویه به برنامه مأموریت اضافه شد تا سیستم ردیابی ترمینال کاوشگر را آزمایش کند، که برای تصویربرداری دقیق در طول برخوردهای پر سرعت آن با سیارک‌ها استفاده می‌شود.
اگرچه قرار بود فقط یک آزمایش از سیستم‌های آن باشد، برخورد کوتاه لوسی با دینکنش منجر به کشف موارد جالبی شده است و در آینده نیز خواهد شد. این کاوشگر از قبل حرکت کرده است و اکنون در حال بازگشت به زمین برای کمک گرانشی در دسامبر ۲۰۲۴ است که آن را به سمت کمربند اصلی سیارک‌ها برای یک پرواز نزدیک از سیارک دونالدجانسون در سال ۲۰۲۵ سوق می‌دهد.
پس از دو هدف اولیه خود، مأموریت سفر خود را به سیارک‌های تروجان، گروهی از صخره‌های فضایی که در مدار مشتری به دور خورشید پیشرو و دنباله او هستند، آغاز خواهد کرد. لوسی در سال ۲۰۲۷ به سیارک‌های تروجان خواهد رسید و از Eurybates و شریک دوتایی آن Queta، به دنبال Polymele و شریک دوتایی آن، Leucus، Orus و جفت دوتایی Patroclus و Menoetius بازدید خواهد کرد.
تیم مأموریت هنوز وقت زیادی برای پایین‌آمدن داده‌ها و تصاویر باقی‌مانده از اولین برخورد لوسی با سیارک دارد که منجر به کشف اسرار بیشتری نسبت به آنچه در ابتدا پیش‌بینی شده بود، شده است. تام استاتلر، دانشمند برنامه لوسی از ناسا، در بیانیه‌ای گفت: «واقعاً شگفت‌انگیز است که طبیعت با یک معمای جدید ما را غافلگیر می‌کند. علم بزرگ ما را به پرسیدن سؤالاتی سوق می‌دهد که هرگز نمی‌دانستیم باید بپرسیم.»
منبع: Gizmodo
نظرات