در اواخر سال ۲۰۰۰، شرکت توشیبا از لپ تاپ‌هایی به همراه اثرانگشت خوان رونمایی کرد که به جای حفظ کردن رمزهای پیچیده، به ما امکان باز کردن این دستگاه‌ها را در امنیت کامل و تنها با لمس انگشت می‌دادند.
اولین‌ها
اولین تلفن‌های همراه دارای اثر انگشت خوان در برد خود نیز در همین حوالی پدیدار شدند. ما فکر می‌کنیم که اولین آن‌ها گوشی MC 959 ID بود، هرچند ظاهراً زیمنس یک نسخه آزمایشی در سال ۱۹۹۸ تولید کرده که کار هم می‌کرده.
اثر انگشت خوان به سرعت توسط برخی از PDAها (دستیار دیجیتالی شخصی) و به عنوان ویژگی‌ای برای دستگاه‌های تجاری به کار گرفته شد، چرا که به جز این موارد، مگر در چه جاهایی به امنیت بیشتر نیاز بود؟ اما از آن زمان به این سو، اثرانگشت خوان‌های دیجیتال روی گوشی‌های همراه ماندگار شدند، ولی با این حال هنوز هم نادر بودند. این وضعیت تا زمانی که اپل آن‌ها را وارد جریان عامه کرد، ادامه داشت.
آیفون 5s در سال ۲۰۱۳ به همراه ویژگی جدیدی به نام تاچ آیدی (Touch ID) معرفی شد. تاچ آیدی اثرانگشت خوانی بود که بر روی دکمه Home (خانه)، که پایین صفحه نمایش قرار گرفته بود، تعبیه شده بود. در اوایل کار، این اثرانگشت خوان به عنوان جایگزینی سریع‌تر برای رمز ورود استفاده می‌شد. اما کاربرد دیگر آن بعدتر و به همراه آیفون ۶ و آیفون ۶ معرفی شد و ویژگی اپل پِی (Apple Pay) را به ارمغان آورد.
اپل نسل دوم و سریع‌تر تاچ آیدی را به همراه آیفون 6s معرفی کرد. هنوز هم از تاپ آیدی در گوشی‌های جدید استفاده می‌شود. به عنوان دو نمونه از آن نیز می‌توان نسل سوم آیفون SE و جدیدترین نسخه آیپد اِیر را نام برد. اما این روش، دیگر روش مورد ترجیح اپل برای تشخیص هویت نیست.
با اینکه ممکن است اپل اثرانگشت خوان را محبوب کرده باشد، اما کم کم و از زمان انتشار آیفون X از این ایده کناره‌گیری کرد و رو به فیس آیدی (Face ID) آورد. اپل از یک سنسور نور معماری شده برای دریافت یک نقشه سه بعدی از صورت شما استفاده می‌کند. شرکت‌های تولید کننده گوشی‌های اندرویدی هم با ایده‌های مشابهی کلنجار رفتند، اما اثرانگشت خوان هنوز هم به حکومت خود در آن سوی مرز‌های سیستم عام‌ل‌ها (سمت اندرویدی) ادامه می‌دهد.
بخش اندرویدی این داستان، مشکلاتی در ابتدای کار خود دارد. برخی از گوشی‌های هوشمند اولیه مانند موتورولا Atrix (سال ۲۰۱۱) و گلکسی S5 (سال ۲۰۱۴ ) سنسورهای ابتدایی‌ای داشتند که شما را ملزم به کشیدن انگشتتان روی آن‌ها می‌کردند. اما راه حل خازنی اپل بسیار بهتر بود؛ کافیست دکمه هوم (خانه) را لمس کنید.
در همین حین، سازندگان گوشی‌های اندرویدی هم به سمت اثرانگشت خوان‌های خازنی نقل مکان کردند و این اثر انگشت خوان‌ها را در پشت یا کنار گوشی قرار می‌دادند (معمولاً آن‌ها را با دکمه پاور ترکیب می‌کردند).
نسل نو اثرانگشت خوان
در نمایشگاه MWC شانگهای در سال ۲۰۱۷، Vivo نسخه آزمایشی تلفن همراهی را به نمایش گذاشت که اثر انگشت خوان آن زیر صفحه نمایش بود؛ چیزی که امروزه با نام اثرانگشت خوان زیر صفحه نمایش از آن یاد می‌شود. ما فرصتی برای آزمایش آن دستگاه به دست آوردیم و اثرانگشت آن کار هم می‌کرد، اما احساس ویژگی‌ای بسیار پیشرو را القا می‌کرد.
Vivo خیلی زود اولین تلفن همراه با اثرانگشت خوان زیر صفحه نمایش را با نام Vivo X20 UD عرضه کرد و بلافاصله بعد از آن هم X21 UD را عرضه کرد. بلافاصله بعد از این کار Vivo، موجی از گوشی‌های مجهز به UD (همان اثرانگشت خوان زیر صفحه نمایش) به بازار سرازیر شدند.
ما همچنین باید به هوآوی میت RS پورشه دیزاین از همین نسل اشاره کنیم. این گوشی نه تنها اولین گوشی هوآوی است که به همراه UD عرضه شده، بلکه دو اثرانگشت خوان نیز داشت؛ یکی زیر صفحه نمایش و دیگری پشت آن.
این روزها بسیاری از اثرانگشت‌ها یا خازنی هستند (خازنی‌ها همان‌هایی هستند که اثرانگشت خوانشان روی سطح پشت یا کنار گوشی است) و یا به صورت بصری است (زیر صفحه نمایش). اما یک نوع دیگر از اثرانگشت خوان‌ها هم وجود دارد.
در اوایل سال ۲۰۱۹ سامسونگ گلکسی سری S10 را معرفی کرد که اولین سری‌ای بود که دارای اثرانگشت خوان فراصوتی بود. این اثرانگشت خوان به این دلیل امن‌تر پنداشته می‌شد که می‌توانست اثر انگشت شما را به صورت سه بعدی (به جای دو بعدی) ببیند (مانند اثرانگشت خوان‌های بصری). این ویژگی هم گمراه کردن اثرانگشت خوان را بسیار سخت‌تر می‌کرد. البته که این سنسورها هم به مشکلاتی برخوردند؛ محافظ‌های صفحه در فرآیند پردازش اختلال ایجاد می‌کردند.
دومین نسل سنسور سماعی سه بعدی کوالکام نیز محیط بزرگ‌تری را پوشش می‌داد و سریع‌تر بود. حتی علاوه بر این، از گوشی‌های تاشو هم پشتیبانی می‌کرد. همه این موارد ما را به Vivo X Fold می‌رسانند؛ گوشی‌ای که روی هر دو صفحه نمایش رویی و صفحه نمایش تاشوی داخلی‌اش اثرانگشت خوان داشت.
در سال‌های اخیر تحرک چندانی در حوزه اثرانگشت خوان‌ها دیده نشده است. اثرانگشت خوان‌ها مرسوم‌تر شده‌اند، حتی روی دستگاه‌های به نسبت ارزان قیمت‌تر هم دیده می‌شوند، اما با این حال توسعه چشم‌گیری روی تکنولوژی و ساختار آن‌ها انجام نشده است. تولیدکنندگان سعی دارند این اثرانگشت خوان‌ها را سریع‌تر و بزرگ‌تر بکنند تا استفاده از آن‌ها راحت‌تر شود؛ اما این بهبود‌ها و توسعه‌ها به هیچ وجه انقلابی نیستند.
اوایل سال ۲۰۱۸ گوشی مفهومی APEX از شرکت Vivo، اثرانگشت خوانی را به نمایش می‌گذاشت که تا نصف صفحه را در برمی‌گرفت. اندازه بزرگ‌تر محیط اثرانگشت خوان این امکان را می‌داد که برای افزایش امنیت بیشتر، دو انگشت را به طور همزمان اسکن کنید. قابلیتی که کمی پیش‌تر در همین سال با گوشی Vivo X80 Pro به تولید انبوه رسید و به واقعیت بدل شد.
از شروع متواضعانه تا تبدیل شدن به یک ویژگی جهان شمول، اثرانگشت خوان‌ها راه درازی را طی دو دهه اخیر پیموده‌اند. سوالی که ایجاد می‌شود این است که آیا این اثرانگشت خوان‌ها به حالت نهایی خود رسیده‌اند و تنها بهبودهای جزئی‌ای برای کامل شدنشان باقی مانده؟ یا فکر می‌کنید هنوز هم تغییری انقلابی مانند اثرانگشت خوان زیر صفحه نمایش (UD) در راه است؟ نظرتان را با ما در بخش نظرات به اشتراک بگذارید.
نظرات