تصویر این هفته تلسکوپ هابل کهکشان مارپیچی NGC 2985 با فاصله ۷۰ میلیون سال نوری از زمین، واقع در صورت فلکی خرس بزرگ را نشان می‌دهد. این کهکشان نمونه‌ی یک کهکشان مارپیچی مثل راه شیری است؛ به این صورت که بازوهای مارپیچی ستاره‌ای از مرکز آن بیرون زده‌اند. قطر این کهکشان ۹۵ سال نوری است و در مرکز آن سیاه چاله‌ی بسیار بزرگی با جرم ۱۶۰ میلیون برابر خورشید وجود دارد.
دانشمندان هابل کهکشان NGC 2985 را با داشتن “تقارن تقریبا کامل” توصیف می‌کنند. بازوهای مارپیچی فشرده آن در مرکز کهکشان و در درخشان‌ترین نقطه همگرایی دارند. بازوهای مارپیچی هرچقدر از مرکز دورتر شوند کم کم محو و پراکنده می‌شوند.
بازوی بیرونی آنقدر بزرگ است که کهکشان را دور می‌زند و یک حلقه کاذب دور آن تشکیل می‌دهد. قسمت بیرونی کهکشان نسبتا باثبات است برخلاف قسمت درونی که برخورد‌های زیادی به صورت عادی اتفاق می‌افتند و بی‌ثباتی زیاد است. فرضیه‌ای بیان می‌کند که بی‌ثباتی مرکز کهکشان به خاطر حضور ابرهای مولکولی است که به عنوان پرورشگاه ستاره‌ای نیز شناخته می‌شوند. این مناطق ابرهای غیرشفافی هستند با غلظت بیشتر هیدروژن و دیگر گاز‌ها و گرد و غبار. جمع شدن این گرد و غبار در یک توده انبوه از اولین مراحل تشکیل یک ستاره است.
ابرهای مولکولی از مقیاس بین ستاره‌ای که در آن حضور دارند فشرده‌تر هستند و در ابرها، غبار جلوی انتشار نور را می‌گیرد. پس داخل ابرها خیلی سرد و تاریک است. این به معنی این است که در عمق ابرها بی‌ثباتی‌هایی ممکن است به خاطر دمای پایین و فشردگی زیاد رخ دهد. دانشمندان هنوز در پی جوابی بر این هستند که چگونه چنین شرایطی باعث ایجاد مواد غیرمعمولی مثل هیدروژن ایزوسیانید میشود. به طور معمول این ماده به شکل پایدارتر هیدروژن سیانید تبدیل میشود.
عکس رنگی با ترکیب کردن چند عکس مختلف که در طیف‌های مختلف گرفته شده‌اند، درست شده است. دوربین ACS هابل چند عکس متفاوت گرفت که طیف‌های قابل دیدن و نزدیک به فروسرخ را نشان می‌داد. رنگ‌ها با اختصاص دادن رنگ‌های مختلف به عکس‌هایی با طول موج واحد و بکار بردن فیلتر جداگانه، مشخص شدند. نقاط آبی روشن در تصویر نشان دهنده مناطقی است که فعالیت زیاد و تشکیل ستاره دارند.
نظرات