تا کنون در بسیاری از مطالعات، به خطرات مرتبط با سلامتی موجود در سفر‌های فضایی اشاره شده است. این خطر‌ها معمولا شامل افزایش احتمال ابتلا به انواع سرطان، دریافت تشعشعات خطرناک و از دست دادن مقدار قابل توجهی از حجم استخوانی می‌باشد. اما هم اکنون یک مورد دیگر نیز به این احتمالات مخرب اضافه شده است، پیر شدن سریع‌تر بافت مغزی فضانوردان. در ادامه‌ی خبر با تکفارس همراه باشید.
مورد آخر حتی به این قضیه محدود نخواهد شد و حتی شرایط را بدتر از آنچه که به نظر می‌رسد تبدیل خواهد کرد. طبق تحقیقات جدید، دانشمندان به این قضیه پی بردند که در محیطی که عملا هیچ نیروی جاذبه‌ای بر روی فرد تاثیر نمی‌گذارد (جاذبه‌ی صفر) در دوره‌های طولانی به احتمال زیاد بر بافت مغز فضانوردان تاثیر مخربی خواهد گذاشت. در طی مقاله‌ای که در نشریه‌ی JAMA Neurology منتشر شد، این مسئله به اثبات رسیده است که سفر‌های فضایی به طور ویژه بر روی ماده‌ی سفید اثر مخربی خواهد گذاشت. ماده‌ی سفید مغز به ناحیه‌هایی از این اندام گفته می‌شود که از بافت‌های عصبی تشکیل شده است که وظیفه‌ی یادگیری و دیگر کار‌های مهم را بر عهده دارند.
محققان، اسکن‌های MRI مغز ۱۵ نفر از فضانورد را پیش و پس از اینکه یک دوره‌ی ماموریتی ۲۰۰ روزه را در ایستگاه بین المللی فضایی (ISS) گذراندند، مورد مطالعه قرار داده و به این نتایج مهلک دسته یافته‌اند. ما تا پیش از به اثبات رسیدن این مسئله نیز می‌دانستیم که در فضایی با نیروی جاذبه صفر، آبی که فضای اطراف مغز را احاطه کرده است مجددا به حرکت در آمده و در مناطق دیگری قرار می‌گیرد و این عامل باعث می‌شود تا مغز در داخل جمجمه حرکت کند و جا به جا شود. اما هم اکنون به نظر می‌رسد که این تحقیق نکات جدیدی را از این پدیده برای ما افشاء کرده است. چرا که این پدیده باعث می‌شود که ماده سفید با سرعت سریعتری پیر شود.
این مقاله در مورد پدیده‌ی پیر شدن ماده‌ی سفید به دلیل قرار گرفتن در جاذبه‌ی صفر این چنین بیان می‌کند:
ماده‌ی سفید مغزی در مقیاس‌های زمانی بزرگ نسبت به حالت معمول و سلامت خود، با سرعت بیشتری پیر می‌شود.
و حتی برای نگران کننده‌تر کردن این مسئله برای فضانوردان باید ابراز داشته باشیم در صورتی که یک فضانورد به مدت بیشتری در فضای بدون جاذبه باقی بماند این خطرات بیشتر او را تحدید خواهند کرد و اثرات مخرب آن چند برابر خواهند شد.
ریچل سیدلر (Rachel Seidler)، نویسنده اصلی این مقاله و استاد فیزیولوژی کاربردی در دانشگاه فلوریدا، در مصاحبه‌ای با مجله‌ی Popular Science می‌گوید:
این [تغییرات] با افزایش طول مدت مأموریت فضایی برای فضانوردان بیشتر شده و افزایش طول ماموریت، با تغییرات مغزی بزرگتر و کاهش تعادلی بیشتری همراه خواهد بود.
در نتیجه گیری‌های اولیه که در این حوزه انجام گرفته است تا کنون این پدیده نتوانسته است تاثیر چندانی بر روی فضانوردان بگذارد و این اثر مخرب، آنقدرها که به نظر می‌رسد اثر طولانی بر زندگی فرد نخواهد گذاشت. این اثر مخرب بر فضانوردانی که پیش از این در فضا بوده‌اند، به طور قابل توجهی کاهش یافته است، که این نشان دهنده‌ی آن است که بدن انسان می‌تواند با فضای میکرو گرانشی (جاذبه‌ی کم و ضعیف) سازگار شود.
با این حال، این موضوع به اندازه کافی جدی است که تحقیقات بیشتری را طلب کند. از همه این‌ها که بگذریم، طولانی ترین مدتی که تا به حال یک فضانورد در فضا به طور متوالی سپری کرده است مقداری در حدود یک سال یعنی فقط ۳۴۲ روز بوده است و این بدان معنی است که سیدلر و تیم او هنوز بخش بزرگی از کار را پیش رو دارند و تحقیقات بسیار بیشتری را برای جمع آوری داده‌های تکمیلی باید انجام دهند. سیدلر می‌گوید:
در این نقطه از تحقیقات که ما قرار داریم، پیامدهای این تغییرات بر روی مغز انسان همچنان ناشناخته است.
نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.
نظرات