نگاهی کوتاه به تاریخچه مموری کارت

۳۰ آبان ۱۳۹۷ - 10:00

پس از اینکه هفته گذشته در مورد تاریخچه شارژرهای بیسیم مطلبی منتشر کردیم، قصد داریم در این مقاله سراغ مموری کارت‌ها برویم و ببینیم این قطعات کوچک شگفت‌انگیز چگونه در گذر زمان تکامل یافته‌اند. پس با تکفارس همراه باشید.

[button type=”bd_button btn_large” url=”” target=”” button_color_fon=”#000000″ button_text_color=”#ff0000″ ]نگاهی کوتاه به تاریخچه شارژرهای بیسیم[/button]

[divider][/divider]

اولین بار بود که در سال ۱۷۲۵ داده‌ها روی کارت‌های پانچ شده ذخیره شدند تا از آنها برای مکانیزه کردن دستگاه‌های ریسندگی به منظور بافت پارچه و پرده استفاده شود. در یک حالت به خصوص، این کارت‌ها داده‌ها را ذخیره می‌کردند که امروزه آن شیوه تا حدودی منسوخ شده است. سپس در سال ۱۸۸۴، کارت‌های پانچ شده دوباره مورد استفاده قرار گرفتند تا سیستم تقسیم‌بندی الکتریکی هالریت به وجود بیاید. هالریت در نهایت پیشرفته‌تر شد و زمینه را برای افتتاح کمپانی IBM فراهم کرد.

برخی بر این باورند که The Olivetti Programma 101 (که در سال ۱۹۶۵ در دسترس بود) اولین رایانه دسکتاپی دنیا می‌باشد ولی بر اساس استانداردهای امروزی، باید آن را یک ماشین‌حساب دسکتاپی بدانیم زیرا بیش از حد بزرگ بود. این ابر ماشین از کارت‌های مغناطیسی طولانی استفاده می‌کرد تا دستورالعمل‌ها و داده‌ها را ذخیره نماید. در واقع، این برای اولین بار بود که یک نرم‌افزار از روی یک مموری کارت اجرا می‌شد.

حالا بهتر است به دنیای امروز یعنی جهان مدرن نگاهی بیندازیم. اولین وسیله‌ای که اطلاعات ذخیره می‌کرد و می‌توانستیم آن را مموری کارت بنامیم و توسط گوشی‌های امروزی مورد استفاده قرار گرفت، سیمکارت کارت بود. کاملاً درست است زیرا این قطعه‌های کوچک توانایی ذخیره مخاطبان و پیام‌های کوتاه را داشتند. البته کاربرد دیگر آنها این بود که امکان همگام‌سازی اطلاعات هنگام تعویض گوشی‌ها را آسان‌تر می‌کردند. به خاطر داشته باشید، زمانی که سیمکارت‌ها حرف زیادی برای گفتن داشتند، اصلاً چیزی به نام حافظه ابری وجود نداشت.

سیمکارت‌های قدیمی تنها می‌توانستند ۲۰ شماره و ۵ پیامک را ذخیره کنند ولی بعدها این میزان به ۲۵۰ شماره افزایش یافت. پس از اینکه مکانیسم ثبات اروپایی یا ESMها به وجود آمدند، مردم از سیمکارت‌ها استفاده کردند تا تصاویر ساده را به جای اینکه از طریق ارسال MMS با یک‌دیگر اشتراک‌گذاری کنند، به وسیله سیمکارت‌ها به هم بفرستند.

نکته: ما در مورد کارت‌های CF صحبت نمی‌کنیم زیرا کارایی آنها بیش از ذخیره اطلاعات بود و نیازمند مقاله مخصوص به خود هستند.

گوشی Siemens SL45 که در سال ۲۰۰۰ ساخته شد، اولین دستگاهی بود که از کارت حافظه‌های جدا شدنی که بیشتر شبیه فلش بودند (مانند MultiMedia Card یا MMC) پشتیبانی می‌کرد. این مموری کارت به صورت مشترک توسط زیمنس و سان دیسک (Sandisk) تولید و در سال ۱۹۹۷ معرفی شد بنابراین اصلاً نباید تعجب کنیم که چرا به فلش‌ها ترجیح داده می‌شدند.

در سال ۲۰۰۰، شرکت‌های زیمنس، ماتسوشیتا و توشیبا از اولین کارت‌های SD یا Secure Digital که نمونه پیشرفته‌تر MMCها بودند رونمایی کردند. برای مدتی محدود، این دو نوع مموری کارت همزمان در بازار یافت می‌شدند و به راحتی از نظر الکتریکی با هم تطابق می‌خوردند. البته باید بگوییم که مموری کارت‌های جدید حدود نیم میلی‌متر قطر بیشتری داشتند بنابراین نمی‌توانستیم آنها را در محل قرارگیری MMCها بگذاریم.

پیش از اینکه MMCها به طور کلی از صحنه دنیای دیجیتال محو شوند، نسخه‌های کوچک‌تر آنها یعنی RS-MMC در سال ۲۰۰۴ تولید شد. اگرچه شما نمی‌توانید هیچ کارت MMC پیدا کنید ولی استاندارد آنها هنوز وجود دارد؛ البته نه به شکل کارت بلکه به عنوان MMC تعبیه شده یا eMMC که بیشتر توسط گوشی‌های ارزان قیمت مورد استفاده قرار می‌گرفتند. لازم به ذکر است که دستگاه‌های پیشرفته معمولاً از UFSها یا دیگر مموری کارت‌ها بهره می‌برند.

شما همیشه می‌توانید از کمپانی ژاپنی سونی به عنوان یک شرکت مورد اعتماد یاد کنید زیرا در مواقع نیاز خود را مطرح می‌کند بنابراین در سال ۱۹۹۸ اولین فلش را اختراع کرد که امکان استفاده از آن در دوربین‌های دیجیتال، رایانه‌ها، پلی‌استیشن پرتال و گوشی‌های سونی فراهم بود. اولین فلش‌هایی که در گوشی‌ها قرار می‌گرفتند، مربوط به نسل دوم یعنی Duo cards بودند زیرا اندازه کوچک‌تری داشتند. در نهایت فلش میکرو و M2 به وجود آمد که زمینه ساخت میکرو SDها را فراهم کرد.

سونی و مشتریانش از مهم‌ترین تولیدکنندگان و مصرف‌کنندگان مموری کارت‌ها بوده‌اند به همین دلیل این کمپانی ژاپنی بازار را با فروش این وسایل در اختیار خود گرفت. البته دورانی به وجود آمده بود که گوشی‌ها هم از مموری کارت‌ها پشتیبانی می‌کردند و هم از فلش‌ها. این مدت زمان، زیاد دوام نیاورد و ما توانستیم در گوشی‌ها فقط میکرو SD قرار دهیم که اتفاق مذکور از سال ۲۰۰۹ رسماً انجام شد و از سال ۲۰۱۰ تمام گوشی‌های سونی این رویه را در پیش گرفتند.

سپس miniSDها و میکرو SDها به وجود آمدند. در مرحله بعد، کارت‌هایی در دسترس قرار گرفتند که به صورت پیش‌فرض روی آنها آلبوم‌هایی از موسیقی وجود داشت. البته این ایده‌های عجیب و غریب چندان دوام نیاوردند.

در دنیای امروز، نوآوری زیادی در زمینه مموری کارت‌ها به وجود نیامده است. اگرچه سامسونگ کارت‌های UFS یا میکرو SDهای هیبریدی را معرفی کرد ولی این قطعات اصلاً پیشرفت نکردند. می‌توانیم این اتفاق را در حد فاجعه بدانیم زیرا بر اساس رتبه‌بندی سرعت توسط سازمان گارانتی SDها مشخص شد سرعت UFSها بسیار بیشتر از مموری کارت‌های معمولی می‌باشد که حتی قابل ‌مقایسه نیست.

امیدواری‌هایی وجود دارد که فناوری در این زمینه پیشرفت کند زیرا در SD Express از NVMها استفاده شده است. در حال حاضر SD Expressها از یک خط PCIe پشتیبانی می‌کنند که سرعتی برابر با ۹۸۵ مگابایت بر ثانیه دارند. متأسفانه این نوع تکنولوژی نیازمند ردیف‌های بیشتری از محورهای UHS-II می‌باشد که هنوز هیچ گوشی توانایی اجرای چنین چیزی را ندارد.

امروزه آیفون‌های اپل و کاربران علاقه‌مند به سرعت در تکنولوژی، از NVMeها استفاده می‌کنند بنابراین می‌توانیم تا حدودی حدس بزنیم که آینده این قطعات به کجا خواهد رفت.

کارت‌های XQD که نمونه بهبود یافته CF Expressها می‌باشند، نوعی از NVMeها هستند که در پیشرفته‌ترین دوربین‌های دیجیتال بدون آینه DSLR مورد استفاده قرار می‌گیرند. ما امیدواریم که NVMe وارد حوزه تکنولوژی میکرو SDها و گوشی‌های هوشمند شوند البته پیش از اینکه تولیدکنندگان تصمیم بگیرند این دو فناوری را با هم تلفیق نمایند.

به نظر نمی‌رسد هوآوی از سونی درس عبرت گرفته باشد یا شاید اطمینان دارد که گوشی‌های پیشرفته‌تر او که از مموری کارت‌های جدید یعنی NM یا نانو مموری پشتیبانی می‌کنند، موفق خواهند شد.

نانو مموری‌ها اندازه‌ای برابر با سیمکارت‌های نانو داشته و شباهت زیادی به آنها دارند. البته آنها سرعت ندارند، حافظه داخلی بیشتری ندارند، قیمت آنها کمتر نیست و به راحتی هم در بازار پیدا نمی‌شوند. در واقع دقیقاً مخالف مموری کارت‌های موجود هستند.