ویرایش ژن تاکنون امکان ایجاد پشه‌های مقاوم به مالاریا و گاوهای مقاوم به حرارت را در اختیار ما قرار داده است. در حال حاضر، محققان دانشگاه شیکاگو ممکن است هر دوی این شاهکارها را با آخرین ساخته خود پشت سر بگذارند: موش مقاوم در برابر کوکائین. با استفاده از پلتفرم ویرایش ژن مبتنی بر CRISPR برای تغییر DNA سلول‌های پوست، محققان Xiaoyang Wu و Ming Xu توانسته‌اند نه تنها موش‌هایی را بوجود آورند که با احتمال کمتری نسبت یه همتایان خودبه کوائین اعتیاد پیدا میکنند بلکه به نسبت یه مصرف بیش از حد از کوکائین که به کشته شدن موش‌های بدون ویرایش سلول‌های CRISPR میشود، ایمن گردند.
این فرایند بر پایه‌ی کارهای قبلی شامل آنزیم اصلاح شده‌ی بوتیریل کلینستراز (BCHE) است که قادر بوده به طور طبیعی و به راحتی کوکائین را تجزیه کند. متأسفانه نیمه عمر کوتاه آن در سناریوی بالینی ناکارآمد است، زیرا قبل از اینکه هرگونه تأثیر طولانی مدتی بر پاسخ بدن به کوکائین داشته باشد، از بین میبرد. BCHE ن‌میتواند به صورت خوراکی تجویز شود، که باعث میشود به عنوان یک درمان بالقوه مناسب نباشد.
Wu و Xu راه حلی را در این زمینه پیدا کرده‌اند و نشان میدهند که سلول‌های پوستی اصلاح شده میتوانند BCHE را در جریان خون به مدت طولانی ترشح کنند. این سلول‌های پوست را میتوان در قالب پیوند پوست استفاده کرد.
این پروژه هنوز در مراحل اولیه است، اما این کار میتواند تأثیر زیادی در حل مشکلات ناشی از هزاران موش معتادی که هر شنبه شب به خیابان‌ها هجوم می‌آورند تا بتواند به صورت دیوانه واری برقصند آن هم در حالی که به سرعت در مورد چگونگی طعم و مزه‌ی عالی پنیر صحبت میکنند، کمک خواهد کرد!
خوب، این همان چیزی نیست که محققان امیدوارند آن را حل کنند. در عوض، آنها معتقدند تحقیقاتشان میتواند در زمینه‌ی کمک به مبارزه با اثرات اعتیاد به مواد مخدر در انسان با استفاده از روش‌های مشابه پیوند پوست، نقش داشته باشد.
وو به Digital Trends گفت:
همانطور که در موش‌ها کار میکند، به محض ورود به گردش خون، کوکائین درون خون را کاهش میدهد به طوری که مقدار ک‌می از آن به مغز میرسد تا عواقبی را ایجاد کند. در نتیجه، در افراد اعتیاد به مواد مخدر پیشرفت ن‌میکند، معتادان کوکائین استفاده از کوکائین را متوقف خواهند کرد و هیچ برگشت به مصرف کوکائین در معتادان وجود نخواهد داشت.
مقاله ای که این پروژه را توصیف میکند اخیرا در مجله‌ی Nature Biomedical Engineering منتشر شده است.
نظرات