هم اکنون ربات ها می توانند بسیار بیشتر از دهه های قبل با بدن انسان ارتباط برقرار کنند. افزایش قدرت بدنی، بهبود مهارت های تخصصی و حواس پنچ گانه مهم ترین مواردی هستند که هم اکنون به واقعیت تبدیل شده اند.
با وجود آن که این فناوری در آینده می تواند به انسان های بسیار زیادی کمک کنند و باعث بهبود کیفیت زندگی خواهند شد، اما بیشتر کاربرد آن در دنیای امروز مربوط به کاهش و رفع محدودیت های افراد ناتوان و معلول است. فناوری ترکیب ربات با بدن انسان یا Cyborg می تواند در مواردی نظیر کمبود اندام های حرکتی، اعضای داخلی و بهبود حواس های پنج گانه به کار رود که در نهایت عملکرد زیستی بدن را بهبود می بخشد.
در ادامه به معرفی ۶ اندام مصنوعی پیشرفته می پردازیم که به خوبی توانسته اند مرزهای فناوری Cyborg را جابجا کنند و می توانند چشم انداز مناسبی را پیش روی علاقمندان به این بخش از دنیای فناوری ترسیم کند.
Hearing Colors With An Antenna
نیل هاربیسون با بیماری کور رنگی متولد شده است، در سال ۲۰۰۴ با پشتکار خود توانست بر بیماری خود غلبه کند. وی یک آنتن الکترونیکی را در قسمت پشت جمجمه خود قرار داد، این آنتن فرکانس رنگ های مختلف را به صداهایی تبدیل می کند که برای مغز قابل درک هستند. به عبارت دیگر وی به کمک این فناوری می تواند رنگ ها را بشنود. البته این فناوری علاوه بر فرکانس رنگ ها می تواند فرکانس های غیر مرئی مانند امواج فرو سرخ و فرا بنفش را نیز تشخیص دهد.
وی در خصوص این فناوری در مصاحبه با خبرگزاری National Geographic عنوان کرد: « هیچ تفاوتی میان این نرم افزار و مغز من وجود دارد و این آنتن همانند سایر اعضای بدن من است. من احساس می کنم با استفاده از فناوری cybernetics جزئی از فناوری شده ام ».
البته این فناوری مورد پذیرش همه افراد قرار نگرفته است. برای مثال دولت انگلستان تصویر گذرنامه آقای هاربیسون را به بهانه این آنتن نپذیرفت. با این حال تلاش های وی سرانجام با موفقیت همراه شد و با پذیرش این تصویر، نیل هاربیسون نخستین به عنوان نخستین cyborg رسمی دنیا شناخته شد.
The LUKE Arm
بازوی The LUKE که بر اساس Luke Sywalker ( یکی از شخصیت های مجموعه فیلم های جنگ ستارگان ) نامگذاری شده است، یک ربات بسیار پیشرفته است که از حس لامسه بهره می برد. این بازو به یک موتور بازخورد مجهز شده است که می تواند میزان سختی و نرمی سطح اشیای مختلف را شناسایی کند. به این ترتیب کاربر این موضوع به خوبی می تواند نرمی یک پتو را در برابر سختی یک آجر احساس کند. این پروژه که توسط مؤسسه تحقیقات دفاعی پیشرفته یا DARPA پشتیبانی می شود توانسته مجوزهای لازم سازمان غذا و داروی آمریکا موسوم به FDA را در سال ۲۰۱۴ اخذ کند.
حسگرهای الکترونیکی به کار رفته در این بازو، سیگنال هایی دریافتی از ماهیچه های کاربر را به فرمان های حرکتی تبدیل می کنند. علاوه بر آن کاربر می تواند در یک زمان مفصل های مختلفی را از طریق پاهای خود کنترل کند. نخستین نسخه های نهایی این بازو در سال ۲۰۱۶ در اختیار تعدادی از کارکنان ارتش آمریکا قرار گرفته است. البته هم اکنون عرضه آن به صورت عمومی آغاز شده است و افراد ناتوان می توانند بوسیله پزشک خود این بازوی ۱۰۰ هزار دلاری را سفارش دهند.
Artificial Vision
جنس نائومن در دهه ۲۰ سالگی خود دچار دو حادثه مختلف شد. در یکی از این حادثه ها تکه های کوچک آهن به چشم های او برخورد کرد و به این ترتیب وی توانایی بینایی خود را از دست داد. البته وی در سال ۲۰۰۲ و در سن ۳۷ سالگی در برنامه ای پزشکی مؤسسه دوبل که مقر آن در شهر لیسبون پرتقال است، شرکت کرد و توانست به کمک یک دوربین که به صورت مستقیم به مغز وی متصل شده بود، بر ناتوانی خود غلبه کند. این فناوری به کمک نقاط نورانی به همراه شکل های مختلف می تواند تصویری از دنیای پیرامون مخاطب را ارائه کند. با این حال این فناوری در مقایسه با حس بینایی عادی محدودیت های بسیاری دارد و مخاطب صرفاً می تواند تصویری غیر واضح از محیط اطراف را ببیند که توسط نقطه های نورانی ایجاد شده است.
متأسفانه، این سیستم پس از چند هفته دچار مشکل شد و مخترع اصلی آن آقای ویلیام دوبل نیز در سال ۲۰۰۴ میلادی از دنیا رفت و به دلیل عدم وجود گزارش های معتبر از این اختراع سایر دانشمندان نیز نتوانستند راه وی را ادامه دهند.
در سال ۲۰۱۰ این سیستم به صورت کامل از سر و مغز آقای نائومن خارج شد و وی دوباره قدرت بینایی خود را از دست داد.
Mind-Controlled Bionic Leg
زک واوتر یک مهندس نرم افزار در شهر سیاتل بود که متأسفانه پای خود را از بالای زانو در سال ۲۰۰۹ از دست داد. وی در سال ۲۰۱۲ پای مصنوعی رباتی مخصوص خود را طراحی کرد. وی در این پای مصنوعی از فناوری استفاده کرد که سیگنال های مغز را به حرکات فیزیکی پا تبدیل می کرد. این فناوری که با نام Targeted Muscle Reinnvervation (TMR) شناخته می شود برای نخستین بار در سال ۲۰۰۳ برای پروتزهای اندام بالایی یا upper-limb prosthetics طراحی شد. البته اختراه آقای واوتر نخستین پای مصنوعی بود که از این فناوری بهره می برد.
در سال ۲۰۱۲ وی توانست ۲۱۰۰ پله برج ویلیس شهر شیکاگو را در مدت ۵۳ دقیقه و ۹ ثانیه بالا رود.
The bebionic Hand
شرکت bebionic که در زمینه تولید اندام های مصنوعی فعالیت دارد، پیشرفته ترین دست مصنوعی جهان را طراحی کرده است. مفاصل این دست از موتورهای جداگانه ای بهره می برد که به صورت مستقل فعالیت می کنند. این موتورهای بسیار حساس به صورت real-time سرعت و نیروی مفاصل مختلف را مدیریت می کنند. دقت عمل این دست به اندازه ای است که می تواند یک تخم مرغ را بدون آن که آسیبی ببیند در میان انگشتان خود حمل کند، علاوه بر آن این دست مصنوعی توانایی بلند کردن جسم هایی به وزن ۴۵ کیلوگرم را دارد.
دست bebionic از سال ۲۰۱۰ وارد بازار شد و در این سال ها به صورت پیوسته به روز شده است و نسل جدید این دست از باتری با مدت زمان شارژدهی بیشتر، قابلیت انعطاف بهتر و نرم افزار بهینه تری بهره می برد.
The Eyeborg Project
راب اسپنس، یک فیلم ساز اهل تورنتوی کانادا است که چشم راست خود را از دست داده بود. با این حال وی تصمیم گرفت یک دوربین ویدیویی بدون سیم را به جای چشم خود استفاده کند. وی به کمک شرکت RF wireless design توانست تجهیزات الکترونیکی زیادی را در این قسمت از سر خود قرار دهد.
این دوربین پیش از اتمام شارژ باتری خود می تواند ۳۰ دقیقه فیلم برداری کند. آقای اسپنس به کمک دوربین چشمی خود مستندی به نام Deus Ex: The Eyeborg Documentary را ساخته است، که تماشای آن می تواند شما را بهتر با این فناوری آشنا کند.
نظرات