آشنایی با انواع رایج کابل های اتصالی مختلف

آشنایی با انواع رایج کابل های اتصالی مختلف

کاملا درست و منطقی است که این روزها همه‌ چیز به سمت بی‌ سیم شدن و دنیای وایرلس پیش می‌ رود (با هر دیدگاهی که به این قضیه نگاه کنیم برتری های دنیای بی سیم غیر قابل انکار می باشد) و اصولا دستگاه‌ های مبتنی بر تکنولوژی های وایرلس طرفداران بیشتری در بین کاربران دارند، اما بی ‌انصافی است اگر بخواهیم نقش برخی از انواع کابل ها و سیم ‌های گوناگون را در زندگی دیجیتالی خودمان نادیده بگیریم. مگر می شود فعلا زندگی دیجیتالی را بدون کابل USB تصور کرد؟ یا کابل HDMI ؟ هنوز هم بسیاری از سخت افزار های همراه و غیر همراه برای اتصال به سایر دستگاه ‌ها احتیاج به یک کابل رابط دارند و تا زمانی که این ارتباط توسط کابل برقرار نشود، استفاده از آن وسیله هم بی معنی خواهد بود. کابل ‌ها یک یا چند رشته سیم‌ می باشند که در کنار هم قرار گرفته اند و وظیفه دارند تا اطلاعات و یا انرژی (برق) را از مبدأ به مقصد منتقل کنند. در این مقاله قصد داریم تا شما را با برخی از کابل‌ های رابط که بیشترین کاربرد را در همراه ‌های دیجیتالی دارند آشنا کنیم؛ با ما همراه باشید.

کابل usb

کابل USB

این کابل ساده ‌ترین و پرکاربرد‌ ترین کابلی است که در اکثر وسایل دیجیتال، حداقل یک درگاه برای آن وجود دارد و به آن USB نوع A گفته می‌شود. USB یک راه استاندارد شده و راحت را برای اتصال نهایتا ۱۲۷ سخت‌ افزار مختلف به یک کامپیوتر را در اختیار شما قرار می‌ دهد. تا به حال سه نسخه از استاندارد USB ارائه شده است. نسخه ۱ آن در ماه ژانویه سال ۱۹۹۶ برای نخستین بار وارد بازار شد و در بهترین حالت تنها می‌توانست ۱۲ “مگابیت” معادل ۱.۵ مگابایت اطلاعات را در ثانیه جا‌به ‌جا کند. ماه آوریل سال ۲۰۰۰، بود که دنیا با نسخه دوم یو اس بی آشنا شد. نسخه دوم USB با امکان انتقال ۴۸۰ “مگابیت” برابر با ۶۰ مگابایت اطلاعات در ثانیه معرفی شد. آخرین نسخه از فن آوری USB یعنی USB 3.0 توانایی جا‌ به ‌جایی اطلاعات با سرعت حدودا ۵ “گیگابیت” معادل تقریبا ۶۰۰ مگابایت در هر ثانیه را دارا می ‌باشد. مهم ‌ترین دلیلی که باعث محبوبیت خانواده کابل های USB در بین کاربری‌ های مختلف شده است، امکان انتقال هم ‌زمان داده ‌ها در کنار انرژی برای تامین برق مورد نیاز دستگاه مبدا یا مقصد اطلاعات است. حداکثر طول کابل‌ های USB البته به‌ غیر از نسخه ۳ آن، ۵ متر است. چرا که در اندازه ‌های بیشتر از این مقدار، انتقال انرژی در این کابل ها ناممکن خواهد بود. با این حال اگر واقعا شما نیازی به کابلی بیشتر از ۵ متر داشته باشید، می‌ توانید از انواع هاب های مختلف که در بازار موجود می باشد برای این منظور استفاده کنید. همان ‌طور که گفتیم خانواده USB دارای ۲ دسته بندی نوع A و B است که هر یک برای یکی از دو سر کابل مورد استفاده قرار می‌ گیرند.

USB نوع B: این استاندارد را در اکثر چاپگر ها و اسکنر ها می ‌توانید ملاحظه کنید. این شکل از USB بیشتر اوقات تنها برای انتقال انرژی و تامین برق مورد نیاز دستگاه استفاده می ‌شود و هدف آن جابه حایی اطلاعات نیست. معمولا در یک سر کابل‌ های USB، این اتصال دهنده یا یکی از مشتقاتش را می توانید مشاهده ‌کنید. USB نوع B دارای دو نوع اصلی است که در ادامه مطلب به معرفی آن‌ ها می ‌پردازیم.

Mini & Micro USB: این فرزندان کوچک USB نوع دوم بیشتر در دوربین‌ های دیجیتالی، هاردهای اکسترنال، انواع پلیرها و از همه مهم‌ تر گوشی‌ های موبایل روز مورد استفاده قرار می ‌گیرند. از سال ۲۰۰۹ بود که اکثر برندهای معتبر تولید کننده تلفن همراه طبق مصوبه اتحادیه اروپا ملزم شدند همگی از استاندارد واحد Mini USB جهت تامین انرژی و انتقال اطلاعات در گوشی‌ های تولید شده خود استفاده کنند.

کابل firewire

FireWire: اپل کمپانی است که معمولا عادت دارد ساز مخالف بزند و آن چیزی را که خودش می پسندد به عنوان تکنولوژی برتر به کاربران تلقین کند! به همین منظور سال ۱۹۹۵ بود که برای رقابت با USB 1.0، استاندارد FireWire یا “سیم آتشین” خود را معرفی کرد. یک کابل فایروایر نوع IEEE1394a توانایی انتقال اطلاعات تا ۴۰۰ مگابیت معادل ۵۰ مگابایت بر ثانیه را دارا بود که اختلاف بسیار زیادی با رقیب دیرینه داشت. پس از معرفی USB 2.0 و سرعت بیشتر آن در انتقال اطلاعات که برایتان ذکر کردیم، طراحان FireWire نیز دست به کار شدند و نسخه IEEE1394b یا فایروایر ۸۰۰ را معرفی کردند که علاوه بر انتقال اطلاعات با سرعت ۸۰۰ مگابیت برابر ۱۰۰ مگابایت بر ثانیه، طول کابل آن به عدد باورنکردنی ۱۰۰ متر نیز می ‌توانست برسد. با معرفی USB 3.0، FireWire به عنوان رقیب شماره یک این رابط کاربری بیکار ننشست و آخرین نسخه استاندارد خود با نام S3200 را ارائه کرده است. S3200 از همان درگاه و کابل مشابه نسخه قدیمی ‌اش (۸۰۰) استفاده می‌ کند. سرعت نسخه S3200 حداکثر ۳.۲ گیگابیت یا همان ۴۰۰ مگابایت بر ثانیه است که کمی از USB 3.0 کمتر است. با این همه، طراحان FireWire این کابل را حائز ویژگی‌ های منحصر به فردی مانند انتقال صدا، عدم نیاز به درایور شناسایی کننده و از همه مهم ‌تر خاصیت جفت به جفت می‌ دانند. یعنی دو دستگاه که دارای درگاه فایر وایر هستند، دیگر مانند USB نیاز به یک کامپیوتر به عنوان واسط ندارند و می ‌توانند از طریق کابل، مستقیما به یکدیگر متصل شوند و تبادل اطلاعات انجام دهند. این کابل بیشتر در دوربین‌ های فیلم‌ برداری، پخش کننده‌ های DVD و هارد دیسک ‌های اکسترنال مورد استفاده قرار می‌ گیرد. اندازه استاندارد کابل‌های FireWire حداکثر ۴.۵ متر است.

کابل sata

SATA: این کابل فقط به عنوان رابط بین هارد و رایانه استفاده می ‌شود و در واقع جایگزینی است برای کابل‌ های IDE که قبلا در هارد دیسک‌ ها به ‌کار می‌ رفت. کاهش پهنای سیم رابط به طور کاملا واضحی و البته هزینه تولید آن، کاهش سیم‌های درونی از هشتاد به تنها هفت عدد، سرعت بالاتر و کارآمدی بیشتر در انتقال داده و قابلیت تعویض سریع ( یادتان می آید با چه سختی طاقت فرسایی کابل های IDE را از انتهای هاردها یا درایوهای نوری بیرون می کشیدیم؟!!!) از مزیت‌ های ساتا نسبت به تکنولوژی قدیمی مورد استفاده برای انتقال اطلاعات در هارد دیسک‌ ها به شمار می ‌رود. کابل ‌های ساتا بسیار باریک هستند بنابر این نیاز به فضای زیادی نداشته و به راحتی جمع و قابل حمل می‌شوند. طول آن‌ها معمولا به یک متر هم می‌ رسد اما آنچه که ما در سیستم های خانگی خودمان مشاهده می کنیم نهایتا نیم متری می باشد. ساتا نسخه ۱، ۱.۵ گیگابیت، نسخه ۲، ۳ گیگابیت و آخرین ورژن آن یعنی ساتا ۳ تا ۶ گیگابیت اطلاعات را در ثانیه منتقل می‌ کنند که از این حیث از USB و FireWire پرسرعت ‌تر است اما از لحاظ فراوانی و رابط کاربری، هرگز به پای آن دو نمی‌ رسد. نوع خارجی یا بیرونی این کابل با نام eSATA نیز وجود دارد که به عنوان یک انتقال دهنده در برخی از هاردهای اکسترنال دیده می‌ شود و سرعت انتقال اطلاعات آن مانند ساتا ۲ برابر با ۳ گیگابیت بر ثانیه می ‌باشد.

کابل hdmi

HDMI: همه ما دوست داریم صدا و تصویر را نیز بدون کابل و روی هوا به روی صفحه نمایشگر منتقل کنیم. با اینکه پیشرفت‌ هایی در مورد این رویای به ظاهر تحقق نیافتنی حاصل شده است، اما هنوز آنقدر نبوده که برای عموم امکان‌ پذیر و مقرون به صرفه باشد. پس برای انتقال صدا و تصویر، کابل ‌ها همچنان بهترین گزینه‌ ای هستند که در اختیار داریم و هنوز بایستی اتصال دهنده‌ هایی با پین‌ های نر و ماده که در یک طرف بر روی کابل و در طرف دیگر بر روی نمایشگر و یا ابزار جانبی ما قرار دارند را به هم وصل کنیم تا نهایتا صدا و تصویر از مبداء به مقصد انتقال یابد. اما بهترین روش برای این کار چیست؟ کابل HDMI که نامش را این روزها زیاد می ‌شنویم؛ به خصوص اگر سر و کارتان با فایل‌ های چند رسانه ‌ای و تصاویر ویدیویی بیشتر باشد قطعا می‌دانید که HDMI یک رابط کاربری برای انتقال صدا و تصویر با حداکثر کیفیت ممکن و در ابعاد بزرگ است. نام آن کوتاه شده عبارت High Definition Multimedia Interface بوده و اولین و تنها درگاه مستقل بین چند کمپانی است که در سال ۲۰۰۳ با مشارکت مالی و فنی بین سونی، پاناسونیک، فیلیپس، هیتاچی، توشیبا و چند شرکت دیگر ایجاد شد.

این روزها تولید کنندگان اکثر وسایل دیجیتال چه همراه و چه غیر همراه، محصولات خود را مجهز به یک یا حتی چند درگاه HDMI نموده ‌اند. لپ‌تاپ‌ ها، انواع تلویزیون ‌ها و نمایشگرهای LCD و پلاسما، دوربین ‌های فیلم‌برداری و عکاسی، کنسول‌ های بازی، DVD پلیرها، بسیاری زا تبلت ها و این اواخر حتی بعضی از گوشی‌ های موبایل بسته به نوع کاربری که دارند (مثلا سری اکسپریاهای سال ۲۰۱۱ کمپانی سونی اریکسون)، دارای پورت ورودی یا خروجی HDMI هستند. قبل از استاندارد HDMI برای انتقال صدا و تصویر از کابل ‌های متفاوتی مانند کامپوزیت، کامپوننت، S-video و DVI استفاده می ‌شد که هر یک مشکلات خاص خود را داشتند. تفاوت اصلی HDMI با تمام آن‌ها توانایی در انتقال هم ‌زمان صدا و پشتیبانی از ابعاد تصاویر بزرگ یا به اصطلاح HD و رزولوشن بالاتر یعنی Full HD می‌ باشد. اما این تمام ماجرا نیست، چرا که این استاندارد از فناوری جدیدی با نام CEC استفاده می‌ کند که امکان کنترل هم ‌زمان وسایل الکترونیکی را از طریق این پورت فراهم می‌ کند. به این ترتیب و از طریق این درگاه می‌ توان به دستگاه مورد نظر فرمان داد. از نظر سهولت استفاده، HDMI راحت‌ ترین و در عین حال ارزان‌ ترین روش می ‌باشد. در رابط‌ های قدیمی کاربر ناچار به استفاده از چندین کابل رنگی (کابل‌های تصویر و صدای دو کاناله و یا کابل‌های تصویر و صدای چند کاناله) بود. در صورتی‌ که در تکنولوژی HDMI تنها از یک کابل استفاده می ‌شود و تمام دیتاها چه صوت و چه تصویر به راحتی از طریق همین کابل انتقال می یابند. در دستگاه‌ های خانگی طول کابل‌ ها بین ۱ تا ۲ متر می‌ باشد، اما از سوی سازندگان محدودیتی برای طول کابل ایجاد نشده و کابل های ۵ متری را به راحتی در هر فروشگاهی می توانید پیدا کنید و این سایز کابل ‌ها حتی به طول ۴۰ متر نیز رسیده است.