اکنون یک سال از زمانی که ال جی تصمیم گرفت از دنیای گوشی‌های هوشمند خارج شود، می‌گذرد. این شرکت پیش از این یک سال در زمینه تولید گوشی‌های هوشمند اندرویدی فعالیت می‌کرد.
اگر تنها اندکی با این صنعت آشنا باشید می‌دانید که این برند کره‌ای مسئول ارائه نوآوری‌های زیادی از جمله دوربین فوق عریض، حالت دستی ویدیو و همچنین اولین گوشی مجهز به نمایشگر لمسی خازنی بود.
با این حال برخی از نورآوری‌ها و خلاقیت‌های این شرکت هرگز آن‌طوری که باید دیده نشدند. بنابراین با در نظر گرفتن این موضوع، ما این‌جا هستیم تا در مقاله پیش‌رو به برخی از جالب‌ترین ویژگی‌های گوشی‌های ال جی نگاه کنیم.
یک گوشی ماژولار
سال ۲۰۱۶ ال جی تصمیم گرفت فرمول موفق گوشی‌های هوشمند سنتی را نقض کند و دست به ایجاد یک گوشی تماماً ماژولار با عرضه G5 بزند. این گوشی مجهز به قسمت زیرین قابل جداسازی بود که با بیرون کشیدن آن، کاربر می‌توانست باتری را تعویض کند. با این حال این قابلیت مزایایی فراتر از تعویض باتری داشت.
کاربران می‌توانستند یک نگه‌دارند دوربین و Hi-Fi DAC را از این قسمت به گوشی خود وصل کنند. متاسفانه لوازم جانبی اندکی برای این گوشی ال جی عرضه شدند و بعد از مدتی، به دلیل فروش کم، این ایده دیگر مورد استفاده قرار نگرفت.
سایر شرکت‌ها مانند موتورولا نیز گوشی‌های هوشمند ماژولار تولید کرده‌اند اما آن‌ها هرگز از رویکرد خلاقانه ال جی بهره نگرفتند و در عوض، بیشتر از راه حل‌های مبتنی بر آهن‌ربا استفاده کردند. خوشبختانه ایده خلاقانه ال جی در این قسمت متوقف نشد و اکنون گوشی‌های تولیدی سری Fairphone از این روش استفاده می‌کنند و تماماً ماژولار هستند.
نمایشگرهای ثانویه
ال جی برای اولین بار در سال ۲۰۱۵ با عرضه گوشی V10 نمایشگر ثانویه باریکی را در قسمت بالایی نمایشگر اصلی جا داد. این نمایشگر تماماً از نمایشگر اصلی مجزا بود و کاربر می‌توانست عملکردهای متعددی را برای آن در نظر بگیرد. بعدتر در سال ۲۰۱۶، با عرضه V20 این قابلیت‌ها افزایش یافتند.
از جمله این قابلیت‌ها می‌توان به نمایش میان‌برهای اپلیکیشن، اعلان‌ها، ورودی‌های تقویم، کنترل رسانه، زبانه‌های مرورگر و … اشاره کرد. ال جی حتی تا عرضه G6 در سال ۲۰۱۷ این نمایشگرهای ثانویه را به کار می‌گرفت، با این حال به تدریج مشخص شد که قرار نیست چنین ایده‌ای، در دنیای گوشی‌های هوشمند دوام بیاورد.
نرخ صفحه ۱۸:۹ گوشی G6 باعث شد این نمایشگر باریک‌تر از هر زمان دیگری بشود و کارایی بیشتر و بیشتری را از دست دهد. به هر نحو اخیراً چنین ایده‌ای به شکل‌های دیگر مورد استفاده قرار گرفته است. مدتی پیش شیائومی در طراحی می ۱۱ اولترا با قرار دادن نمایشگر مشابهی در قسمت پشت گوشی، به کاربران اجازه داد، از دوربین پشتی دستگاه برای سلفی استفاده کنند.
ال جی در سال ۲۰۱۹ با عرضه V50 باری دیگر تلاش کرد از این ایده برای طراحی یک قاب نمایشگر دوگانه استفاده کند. این قاب تاشو به یک نمایشگر اضافی هم مجهز بود که اجازه می‌داد که کاربران تجربه‌ای مانند دستگاه‌های سرفیس دوئو مایکروسافت را پشت سر بگذارند.
این ایده هم بسیار جالب و جذاب به نظر می‌رسید و بعداً ال جی تصمیم گرفت آن را برای گوشی‌های سری G8X و V60 هم ارائه دهد. آخرین تلاش ال جی در زمینه نمایشگرهای دوگانه به وینگ (Wing) ختم می‌شود که در سال ۲۰۲۰ عرضه شد. این گوشی به یک نمایشگر دوم تمام صفحه مجهز بود که به حالت بال، روی نمایشگر اصلی باز می‌شد.
به این ترتیب شما می‌توانستید اپلیکیشن‌های مجزایی را روی هر نمایشگر اجرا کنید. مثلاً می‌توانستید روی یک نمایشگر یک ویدیو از یوتیوب را اجرا کنید و روی نمایشگری دیگر، به دوست خود پیام دهید. با این حال، مانند تمام گوشی‌های دیگری که ال جی در این زمینه طراحی و تولید کرد، وینگ هرگز در صنعت موبایل به موفقیت بزرگی دست نیافت.
دکمه‌های پاور و تنظیم صدای پشتی
یکی دیگر از نوآوری‌های به یاد ماندنی ال جی، تصمیم انتقال دکمه‌های پاور و تنظیم صدا به قسمت پشت برخی از دستگاه‌ها بود. اولین بار G2 که در سال ۲۰۱۳ عرضه شد، این ایده ال جی را به نمایش گذاشت. در این گوشی، دکمه‌های تنظیم صدا پشت گوشی، زیر دوربین قرار گرفته بودند و دکمه پاور در میان آن‌ها جا گرفته بود.
مشخصاً ایده ال جی هوشمندانه بود و به سرعت تبدیل به امضای گوشی‌های اولیه سری G این شرکت شد. تا عرضه G5 همین سیاست در این سری اعمال می‌شد تا این که ورودی ۲۰۱۶ سری G نهایتاً دکمه‌های پاور را به کناره‌های دستگاه انتقال داد و تنها دکمه پاور که این بار میزبان حسگر اثر انگشت بود، زیر دوربین باقی ماند.
اگرچه تا سالیان سال این ایده ال جی در گوشی‌های این شرکت به کار گرفته می‌شد و یکی از معدود طراحی‌های ساختارشکن در دنیای گوشی‌های هوشمند بود که جواب می‌داد اما با عرضه G7، این نوآوری هم به تاریخ پیوست.
کد ضربه‌ای
زمانی را به یاد دارید که احراز هویت بایومتریک هنوز روی بیشتر گوشی‌های هوشمند در دسترس نبود؟ آن دوره تولید کننده‌ها به بازگشایی از طریق الگو، پین کدها و … برای ایمن نگه داشتن گوشی شما متکی بودند. اما ال جی راه حل خلاقانه‌ای به نام کدهای ضربه‌ای (Knock Codes) برای انجام این کار در چنته داشت.
این قابلیت ایمنی اجازه می داد تا شما گوشی خودتان را تنها از طریق ضربه زدن متوالی روی قسمت‌های خاصی از صفحه بازگشایی کنید. دقیق‌تر، نیاز بود که شما ضربه‌های خود را روی یک بلاک ۲ در ۲ مشخصی وارد کنید. ایده‌ای فوق‌العاده خلاقانه. برخلاف سایر ویژگی‌های ایمنی، کدهای ضربه‌ای حتی زمانی که نمایشگر کاملاً خاموش بود نیز به خوبی کار می‌کردند.
بعد از همه‌گیری حسگرهای اثر انگشت، این ویژگی گوشی‌های ال جی به سرعت به عنوان یکی از روش‌های غیرایمن تلقی شد ولی ما فراموش نمی‌کنیم که پیش از دنیای حسگرهای ایمنی، ال جی چطور یک نوآوری کارآمد را در اختیار کاربرانش قرار داد.
نمایشگرهای خمیده عمودی
نمایشگرهای خمیده ترند متداولی بین گوشی‌های هوشمند بالارده و پرچمدار مثل دستگاه‌های گران‌قیمت سامسونگ، وان پلاس، شیائومی و … بوده و هستند. با این حال، خمیدگی نمایشگر این گوشی‌ها در لبه‌ها سمت راست و چپ آن‌هاست. ال جی ایده بسیار متفاوتی داشت.
اولین گوشی G Flex از یک نمایشگر خلاقانه OLED پلاستیک مقعر استفاده می‌کرد که خمیدگی آن از پایین تا بالای گوشی را در بر می‌گرفت. این خمیدگی یک ظاهر منحصر به فرد به گوشی اعطا می‌کرد. این طراحی بعدتر در G Flex 2 و G4 همین شرکت هم به کار رفت.
اگرچه نمایشگرهای G Flex و G Flex 2 همانند سایر قسمت‌های بدنه اندکی منعطف بودند و این‌طور نشان می‌دادند که دوام بالایی دارند اما این طراحی بیشتر جنبه زیبایی و ظاهری داشت. ال جی مدت زیادی بر این ایده خود پافشاری نکرد. نمایشگرهای خمیده عمودی این شرکت بعد از عرضه گوشی G4 کاملاً به فراموشی سپرده شدند و ال جی به سمت نمایشگرهای متداول تمایل پیدا کرد.
صدای DAC چهارگانه
ال جی اولین بار درون گوشی V20 که در سال ۲۰۱۶ عرضه شد، از مبدل دیجیتال به آنالوگ (DAC) چهارگانه استفاده کرد که حداقل از لحاظ تئوری سبب خروجی کیفیت صدای فوق‌العاده‌ای در مقایسه با سایر گوشی‌های می‌شد. این مبدل اجازه می‌داد دستگاه با طیف وسیع‌تری از هدفون‌های بالارده سازگار باشد و کیفیت بیشتری حین انتقال صدا به چنین محصولاتی که از طریق درگاه ۳.۵ میلی‌متری به گوشی متصل می‌شدند، حفظ شود.
ال جی از این سخت‌افزار تا مدت‌ها در گوشی‌های پرچمدار خود استفاده می‌کرد تا این که تصمیم گرفت بعد از عرضه V60 این کار را انجام ندهد، به همین دلیل مدل‌های وینگ و ولوت بدون وجود آن راهی بازار شدند.
خارج از دنیای محصولات ال جی، هیچ گوشی هوشمند دیگری در تاریخ از این مبدل‌ها استفاده نکرده است. سایر گوشی‌ها معمولاً از مبدل‌های ساده‌تر و رایج‌تری استفاده می‌کنند که روی مادربرد آن‌ها قرار می‌گیرد. در واقع از آن‌جایی که اکثر گوشی‌های پرچمدار امروزی فاقد درگاه جک ۳.۵ میلی‌متری صدا هستند، دیگر وجود چنین مبدلی ضروری نیست.
هند آی دی و ایر موشن
تا سال ۲۰۱۹ استفاده از احراز هویت بایومتریک از روش‌های تشخیص اثر انگشت، چهره و عنبیه چشم تا حد زیادی در صنعت موبایل همه‌گیر شده بود. با این وجود ال جی مانند همیشه دست به خلاقیت زد و تصمیم گرفت از گونه دیگری از احراز هویت بایومتریک در گوشی G8 استفاده کند.
این گوشی فناوری هند آی دی (Hand ID) را معرفی کرد که در آن با استفاده از یک دوربین ۳ بعدی ToF و یک سنسور مادون قرمز، برای تشخیص خطوط کف دست افراد استفاده می‌شد تا قفل دستگاه باز شود؛ دیوانه کننده است، نه؟
متاسفانه فرایند بازگشایی قفل دستگاه رضایت‌بخش نبود و کاربران باید کف دست خود را به آرامی جلوی دستگاه حرکت می‌دادند. بدتر از آن، بررسی‌ها نشان می‌دادند این ویژگی تنها حدود ۲۰ درصد موارد واقعاً کار می‌کرد. به عبارت دیگر، هیچ دلیلی وجود نداشت که شما ترجیح بدهید این شیوه را به جای استفاده از حسگر اثر انگشت یا تشخیص چهره که هر دو بسیار سریع‌تر و دقیق‌تر بودند، برگزینید.
ال جی همچنین از دوربین ۳ بعدی ToF برای ویژگی ایر موشن (Air Motion) خود استفاده می‌کرد که با الهام‌گیری از قابلیت گلکسی S4 سامسونگ در این زمینه، اجازه می‌دهد گوشی را بدون لمس کردن آن، کنترل کنید. این فناوری هم مانند هند آی دی کارآمد نبود و خیلی زود توجهاتی را که جلب کرده بود، از دست داد.
بلندگوی بوم باکس درون یک گوشی
یکی از نادیده‌ترین نوآوری‌های ال جی استفاده از بلندگوی بوم باکس (Boombox) درون گوشی G7 ThinQ بود. این گوشی هوشمند تنها دارای یک بلندگو در بخش پایینی دستگاه بود که از فضای داخلی گوشی به عنوان اتاق تشدید برای افزایش صدای خروجی هنگام قرارگیری روی یک سطح یا فضای توخالی استفاده می‌کرد.
این ایده درخشانی بود و به شکل غیرمنتظره‌ای در عمل هم خوب کار می‌کرد و صدای بلندتری را به گوش مخاطب می‌رساند، با این وجود ما هنوز هم تصور می‌کنیم بلندگوی های استریو برای انتقال صدای باکیفیت، گزینه‌های بهتری هستند. از طرفی، بد نیست اگر ما بتوانیم این قابلیت را در گوشی‌های پایین‌رده‌ای ببینیم که اصلاً به بلندگوی استریو مجهز نیستند.
درب خودترمیم
دستگاهی که بتواند خودش را ترمیم کند، بیشتر شبیه یکی از موضوعات علمی تخیلی به نظر می‌رسد اما ال جی این ایده را نه تنها یک بار، بلکه دو بار با عرضه G Flex و G Flex 2 آن هم در اواسط دهه ۲۰۱۰ میلادی به واقعیت تبدیل کرد.
گوشی‌های Flex ال جی نه تنها به نمایشگرها و بدنه‌های منعطفی مجهز بودند که می‌توانستند به مقداری کمی خم شوند بلکه همچنین درب پشتی آن‌ها خودترمیم بود.
فناوری به کار رفته در درب پشتی گوشی‌های G Flex ال جی باعث می‌شد خراش‌های عادی به آرامی طی مدت چند دقیقه از بین بروند. این فناوری در G Flex 2 بهبود پیدا کرد، در نتیجه چنین خراش‌هایی تنها طی ۳۰ ثانیه محو می‌شدند.
البته این فناوری در مقابل خراش‌های عمیق و آسیب‌های شدیدتر حرفی برای گفتن نداشت اما چه کسی می‌تواند این قابلیت نوآورانه ال جی را کوچک بنامد؟ این فناوری باعث می‌شد گوشی‌های مذکور ال جی مقاومت بیشتری در برابر آب و قطره داشته باشند.
باری دیگر باید بگوییم متاسفانه؛ متاسفانه درب‌های پشتی خود ترمیم در صنعت گوشی اصلاً محبوب و همه‌گیر نشد. در عوض بیشتر شرکت‌ها تصمیم گرفتند از درب‌های پشتی پلی‌کربونات و کاورهای شیشه‌ای مانند گوریلا گلس برای انجام این کار استفاده کنند. بقیه آن را هم خودتان حدس بزنید.
بسیار ناراحت کننده است که دنیای گوشی‌های هوشمند، ال جی را از دست داد، چرا که آشکار بود این شرکت از امتحان چیزهای جدید ترسی نداشت. البته، برخی از این نوآوری‌ها همیشه ناکارآمد بودند اما مشخصاً ما با وجود ال جی، صنعت موبایل هیجان‌انگیزتری را شاهد بودیم.
نظرات