اجازه دهید رک باشیم؛ اگر بازی The Matrix Awakens گرافیک تماماً واقع‌گرا را هم ارائه ندهد، به تنهایی می‌تواند ثابت کند که کنسول‌های نسل نهمی بازار یعنی پلی استیشن ۵ و ایکس باکس سری ایکس می‌توانند گرافیک نسل بعدی حقیقی را تا حد زیادی محقق کنند.
تجربه این دمو شدیداً پیشنهاد می‌شود و به سادگی می‌توان ادعا کرد که هیچ شباهتی به دموهای موجود در بازار ندارد. اگرچه بسیاری از ما باور داریم که گرافیک واقع‌گرایانه هنوز نمی‌تواند در زمان حیات کنسول‌های نسل نهمی در بازار نمایان شود ولی تجربه این دمو می‌تواند روی نظر من و شما تاثیرگذار باشد. اگر صاحب پلی استیشن ۵ یا ایکس باکس سری ایکس و سری اس هستید، پیشنهاد می‌کنیم که این دمو را به رایگان دریافت کنید.
محض اطلاع مشکل «دره وهمی» هنوز هم به قوت خود باقی است و این دمو نمی‌تواند در خصوص واقعیت خودتان، برای شما سوال و ابهامی اساسی ایجاد کند.
کیانو ریوز و کری ان ماس در این دمو مانند سری فیلم‌های ماتریکس به ترتیب در نقش نئو و ترینتی قرار می‌گیرند. به احتمال بسیار زیاد شما این موضوع را می‌دانید و همچنین حداقل در بدترین حالت از حضور آن‌ها در جشنواره The Game Awards حضور دارید. اما اجازه ندهید اتفاقاتی که در این جشنوار رخ داد، ذهن شما را به سمتی دیگر بکشانند.
در نگاه اول سطح بالای جزئیات گرافیکی کیانو ریوز شما را شگفت‌زده خواهد کرد اما به تدریج کیفیت مدل‌های درون دمو، تاثیر کمتری روی شما خواهد داشت. در The Matrix Awakens، شما ماجراجویی چندان درازی را پشت سر نخواهید گذاشت که البته منطقی است. برای یک فیلم سینمایی که تجربه آن حتی تحت شرایط ویژه هم به هیچ عنوان نمی‌تواند فراتر از ۲ الی ۳ ساعت برود، چنین دمویی باید حکم یک آشنایی بسیار زودگذر را ایفا کند.
دقیقاً در این‌جا نیز همین موضوع رخ می‌دهد. بعد از مدتی متوجه خواهید شد که با پشت سر گذاشتن ماجرای چند دقیقه‌ای بازی، شخصیت‌هایی را شاهد هستید که بدون هدف خاصی از این سو به آن سو در حال حرکت هستند. بنابراین از نظر مفهوم «انسان‌های دیجیتال» و «دره وهمی» که به آن اشاره کردیم، این توهم و خیال به سرعت به انتهای خود می‌رسد و ناباوری به سراغ شما می‌آید.
این روند گاهی اوقات شخصیت‌های Final Fantasy VII Remake را یادآور می‌شود؛ جایی که زاویه‌ای که بازی برای شما به نمایش می‌گذارد، نظر و آگاهی شما درباره جهانش را دچار دگرگونی می‌کند. در بازی مذکور با توجه به چیزی که در حال نمایش است، از یک نبرد گرفته تا نمایش یک کات‌سین و سفر در جهان، توسعه‌دهندگان با حالت‌های یکسانی برای تحت تاثیر قرار دادن شما مواجه نبوده‌اند.
در واقع هرگز منابع کافی در اختیار آن‌ها قرار نگرفته است تا برای همه موارد سطح یکسانی از کیفیت را به نمایش بگذارند و به صورت سراسری مشغول به اعمال پولیشی شوند که در نهایت ما آن را «کاملاً واقع‌گرایانه» تلقی کنیم. این روند در این دمو هم به چشم می‌خورد.
اما زمانی که به شهر درون بازی می‌رسیم، قضیه فرق می‌کند. آیا ما به دوره شهرهای فتورئالیستیک در بازی‌های ویدیویی رسیده‌ایم؟ جواب دادن به این سوال به شدت دشوار است ولی حداقل از لحاظ جلوه‌های بصری، شهر The Matrix Awakens یک سر و گردن بالاتر از واق‌گرایانه‌ترین شهرهایی است که تاکنون در بازی‌هایی مانند Spider-Man، Grand Theft Auto V و Watch Dogs دیده‌ایم.
مطالب مرتبط:
- تماشا کنید: فناوری جدید اینتل، GTA V را چندین برابر واقع‌گرایانه‌تر می‌کند
- متاورس چیست و چرا مارک زاکربرگ به آن اهمیت می‌دهد؟
حتی با در نظر گرفتن اعمال رهگیری پرتو و سایر فناوری‌های روز روی این بازی‌ها، شهر درون آن‌ها از جنس بازی‌های ویدیویی به نظر می‌رسند ولی شهر ماتریکس جلوه‌ای حقیقی‌تر دارد.
البته در این میان ناگزیر می‌شویم که گلیچ‌ها و افت نرخ فریم را کنار بگذاریم. بدون در نظر گرفتن این مشکلات، شهر Matrix Awakens به واسطه نورپردازی ری تریسینگ موتور بازی‌سازی Unreal Engine 5، استثنائی به نظر می‌رسد. به گفته اپیک گیمز (سازنده این موتور و توسعه‌دهنده این دمو) تمام جهان دموی مذکور تنها توسط یک خورشید، آسمان و اشعه‌های واحد، نورپردازی شده است.
همچنین جزئیات در نظر گرفته شده برای ساختمان‌ها و نحوه تعامل خودروها و ترافیک افراد در این شهر، همه به افزایش سطح واقع‌گرایی Matrix Awakens کمک کرده‌اند.
پیش از این که دست به گله و شکایت بزنید، نباید فراموش کنید که این صحنه‌ها (به جز تعقیب گریز اولیه) هیچ کدام اسکریپت شده نیستند و به صورت real-time روی پلی استیشن ۵ یا ایکس باکس سری شما اجرا می‌شوند. شما پس از گذراندن افتتاحیه می‌توانید در این جهان بدوید، رانندگی و حتی پرواز کنید.
ویژگی‌های تغییر زاویه تابش نور، فیلترها و یک حالت عکاسی تمام و کمال تجربه‌ای ستودنی را پیش روی شما قرار می‌دهند تا ابعاد جدیدی از قابلیت‌های کنسول‌های نسل نهم آشکار شوند.
البته که هیچ اصراری بر فعالیت‌های درون بازی نداریم. این دمو بعد از صحنه تیراندازی اولیه، جدای از تنظیم منظره‌ها، دیگر فعالیت‌های چندانی را فراهم نمی‌آورد. بنابراین پس از چندین دقیقه ابتدایی، خبری از تعقیب و گریز، فرود آمدن روی ساختمان‌ها و جا خالی دادن از گلوله‌ها نیست.
در بین تمام محدودیت‌ها، این امکان وجود دارد که ۳۸۱۴۶ خودروی موجود در دمو را به دیگر خودروها یا دیوارها بکوبانید که مسئله بزرگی نیست ولی باید به آن اشاره می‌کردیم. اپیک گیمز تعدادی از آمارهای جالب این دمو را منتشر کرده است که در ادامه به آن‌ها نگاهی خواهیم انداخت:
- این شهر ۴.۱۳۸ کیلومتر عرض و ۴.۹۶۸ کیلومتر طول دارد. اندکی بیشتر از مسافت پایین‌شهر لس‌آنجلس
- سطح شهر مسافتی بالغ بر ۱۵.۷۹ کیلومتر مربع دارد.
- حدود ۲۶۰ کیلومتر جاده در بازی گنجانده شده است.
- ۵۱۲ کیلومتر پیاده‌رو در بازی در نظر گرفته شده است.
- ۱۲۴۸ تقاطع در شهر وجود دارد.
- ۴۵۰۷۳ خودروی پارک شده در بازی وجود دارد که ۳۸۱۴۶ عدد از آن‌ها قابل رانندگی هستند.
- ۱۷۰۰۰ ترافیک درون بازی شبیه‌سازی شده است که همه آن‌ها قابلیت تخریب‌پذیری را ارائه می‌دهند.
- بازی حاوی ۷۰۰۰ ساختمان است.
- ۲۷۸۴۸ چراغ پست در کناره‌های خیابان وجود دارد.
- ۱۲۴۲۲ چاه فاضلاب در بازی تعبیه شده است.
- تقریباً از ۱۰ میلیون asset منحصر‌به‌فرد برای ساخت این دمو استفاده شده است.
حقیقتاً نباید فراموش کنیم که ایده انتشار این دمو با توجه به مفاهیمی که جهان ماتریکس سعی در انتقال آن دارد، شدیداً قابل توجه است. در سری فیلم‌های ماتریکس ما شاهد یک واقعیت جایگزین هستیم که تمام بخش‌های آن توسط ماشین‌ها برنامه‌ریزی شده است.
اکنون در این دمو هم چنین چیزی به تصویر کشیده می‌شود؛ انسان‌هایی که دنیایی دیگر را برنامه‌ریزی می‌کنند، در نتیجه شخصیت‌های گرفتار در این دنیا، محکوم به پیروی از توهمی هستند که شباهت زیادی با واقعیت دارد.
اگرچه این دمو نمی‌تواند فراتر از این موارد حرکت کند ولی حداقل این ذهنیت را به خوبی منتقل می‌سازد. برای افرادی مانند من که هنوز هم تحت تاثیر مجموعه فیلم‌هایی هستم که نزدیک به ۲۰ سال پیش اولین قسمت آن منتشر شد، مفهوم و دنیای ماتریکس روز به روز قابل هضم‌تر و واقعی‌تر جلوه می‌کند.
شاید چند سال دیگر ما حتی نام این دمو را هم به یاد نیاوریم و آن را به دست فراموشی بسپریم ولی دقیقاً منظور نیز همین است؛ این دمو به ما نشان داد که بازی‌سازان سرانجام می‌توانند جهان‌هایی واقع‌گرایانه در حد و اندازه‌های Matrix خلق کنند، به اندازه‌ای واقعی که تشخیص دادن آن‌ها از واقعیت تبدیل به یک دغدغه شود. آن وقت است که نمی‌توانیم بازی‌هایی این‌چنینی را به سادگی فراموش کنیم.
ما در حال حرکت به سمت دنیایی درون دنیایی دیگر هستیم و دره وهمی شروع به تضعیف کرده است. گاه ربات‌های انسان‌نما با ویژگی‌های میمیک صورت فوق‌العاده و گاه فناوری‌های واقعیت مجازی، بازی‌های ویدیویی و متاورس برای ساخت این دنیا قدم بر می‌دارند.
به هر نحو Matrix Awakens گرافیک واقع‌گرایانه را ممکن نکرده است ولی بزرگ‌ترین اثباتی است که تاکنون در دنیای بازی‌های ویدیویی برای نمایش فتورئالیسم پویا مشاهده کرده‌ایم. حالا به همان سوال قدیمی باز می‌گردیم: قرص قرمز یا آبی؟
منبع (با تغییر): The Verge
نظرات
سلام
من راستش بیشتر از واقع‌گرایی با پویایی حال می‌کنم، اثر گرافیکی کلا باید یه دنیای فانتزی و سورئال داشته‌باشه.
الآن انیمیشن‌ها هم از غلظت تخیلی و سورئالی‌شان کم شده که این واقعا بده.
من بیشتر از گرافیک به داستان و گیم پلی اهمیت میدم چون اگه فقط مثل سایبرپانک گرافیک داشته باشه و کلی باگ و داستان نصباتا ضعیفی داشته باشه که به درد نمیخره