۷ مشکل اصلی گوشی های هوشمند که در دهه گذشته حل شدند

گوشی‌های هوشمند حال حاضر شاید به اندازه اوایل دهه ۲۰۱۰ میلادی جذاب نباشند اما به هر حال باید پذیرفت که از هر حیث پیشرفت کرده و بهبود یافته‌اند. از کیفیت دوربین تا عمر باتری، اتصال و شارژ همه و همه پیشرفت‌های قابل توجهی را پشت سر گذاشته‌اند؛ به صورتی که اگر اکنون از گوشی هوشمندی که در سال ۲۰۱۱ الی ۲۰۱۲ خریده‌اید، به نسل جدید محصولات کنونی مهاجرت کنید، زندگی‌تان متحول می‌شود.

افزون بر این، گوشی‌های هوشمند برخی از بزرگ‌ترین مشکلات‌شان را به‌گونه‌ای حل و فصل کرده‌اند که ما اصولاً از رخ دادن آن‌ها نیز مطلع نشده‌ایم. باور نمی‌کنید؟ در ادامه مشکلات مذکور را به اتفاق بررسی خواهیم کرد تا شما لحظه‌ای بایستید و به میراث این دوستان کوچک ما در طول زمان نگاهی دوباره بیندازید.

نمایشگرهای اولد اکنون فوق‌العاده‌اند

رقابت بین نمایشگرهای اولد (OLED) و LCD در اولین روزهای ظهور گوشی‌های هوشمند شدت بسیار بیشتری داشت. در آن زمان محصولاتی مانند سامسونگ گلکسی S و S2 از نمایشگرهای اولد بهره می‌بردند اما تولید کنندگانی مانند LG و HTC به استفاده از پنل‌های LCD علاقه‌مند بودند. چرا که نمایشگرهای اولد در آن زمان حرف اول و آخر را نمی‌زدند و هنوز توجه عموم به آن‌ها و مزایایشان جلب نشده بود.

همچنین یکی از مشکلات آن‌ها طی اولین دوره به کارگیری در گوشی‌های هوشمند، القای حس سوزش به نمایشگر بود. عناصر رابط کاربری ظاهراً سوخته بودند و هیچ‌کس نمی‌توانست این موضوع را انکار کند. به این ترتیب کاربران به سایه صفحه اصلی روی نمایشگر عادت کرده بودند و این موضوع کاملاً رایج شده بود. از جمله محصولاتی که با شدت بیشتری به این مشکل دچار شدند، می‌توان به پیکسل ۲ XL گوگل اشاره کرد.

اگرچه هنوز هم در سال ۲۰۲۱ ما شاهد رخ دادن این اتفاق در ابعاد محدود هستیم اما پیشرفت‌های موجود و تست کیفیت شرکت‌ها که طی این سال‌ها بهبود یافته، در جلوگیری از آن بسیار موثر است.

کیفیت کلی نمایشگرهای اولد نیز در آن زمان مشکلی بزرگ و غیرقابل چشم‌پوشی بود؛ کافی است کیفیت کنونی را با آن زمان مقایسه کنید تا متوجه منظور ما شوید. برای نمونه مشاهده اطلاعات موجود روی این نمایشگرها در نور مستقیم روز عملاً غیرممکن بود.

نمایشگرهای کنونی برخلاف آن زمان در نور روز نیز عملکرد بسیار بهتری دارند و تجربه بصری مناسب‌تری را در اختیار کاربر قرار می‌دهند. نهایتاً قیمت تمام شده نیز یکی دیگر از معضلات این نمایشگرها بود اما طی گذشت سالیان زیاد، فناوری آن‌ها ارزان‌تر و اقتصادی‌تر شده است. اکنون حتی می‌توانید استفاده از این نمایشگرها را در گوشی‌های اقتصادی شرکت‌هایی نظیر سامسونگ و شیائومی به وفور مشاهده کنید.

حافظه داخلی پایدار

یکی دیگر از مشکلاتی که ما روزهای اول عرضه گوشی‌های هوشمند با آن مواجه می‌شدیم، کند شدن گسترده حافظه طی ماه‌ها و سال‌های اولیه تهیه محصول بود. مثال آشکار این قضیه که می‌تواند ذهنیت مناسبی در اختیار شما قرار دهد، شرایط نکسوس ۷ در سال ۲۰۱۲ است.

این تبلت در آن زمان به حافظه فوق‌العاده کم‌سرعت eMMC مجهز بود اما مشکل اصلی به بخش دیگری مربوط می‌شد؛ ساز و کار اندروید برای مدیریت این حافظه‌ها. خوشبختانه بعدها گوگل با عرضه قابلیت TRIM برای اندروید ۴.۳ که یک قابلیت مرتبط به مدیریت حافظه بود، عملکرد حافظه دستگاه‌های هوشمند اندرویدی در طولانی مدت را کاملاً بهبود داد.

انتقال اطلاعات و داده‌های شخصی

زمانی را به یاد دارید که تعویض گوشی به معنی لزوم انتقال دستی تمام مخاطبین شما بود؟ در آن دوره معمولاً مخاطبین را یا باید روی سیم کارت ذخیره و یا این که فراتر رفته و به دلیل برخی نواقص،‌ تعدادی از آن‌ها را به صورت کتبی یادداشت می‌کردیم. به هر حال این نیز یکی دیگر از مشکلات عمده گوشی‌های هوشمند در اولین سال‌های عرضه آن‌ها تلقی می‌شد که طی گذر زمان رفع شده است. امروزه تنها کافی است که وارد حساب گوگل خود شویم تا تمام مخاطبین ما دوباره بارگذاری و با گوشی هوشمند جدیدمان همگام شوند.

همچنین حساب گوگل به راستی یک معجزه است؛ شما با استفاده از حساب گوگل می‌توانید به ایمیل‌ها، کتابخانه موسیقی‌ها و فیلم‌های استریم شده، فضای ابری، پشتیبانی تصاویر و ویژگی‌های بسیاری دست یابید. آیا انتقال تمام داده‌های موجود از روی یک گوشی به گوشی دیگر نیز ممکن است؟ البته، برای این موضوع نیز راه‌حل‌های بسیاری در نظر گرفته شده است.

در حال حاضر گوشی‌های اندروید به قابلیتی پیش‌فرض مجهز هستند که به آن‌ها اجازه می‌دهد از داده‌ها پشتیبانی گرفته و آن‌ها را روی گوشی جدید بازیابی کند. افزون بر این اکثر شرکت‌های تولید کننده این محصولات ابزارهای اختصاصی انتقال اطلاعات را توسعه و عرضه کرده‌اند.

بنابراین شما می‌توانید تمام اطلاعات و حتی تنظیمات خود را بدون تغییر در مدت کوتاهی از گوشی قدیمی به گوشی جدیدتان منتقل کنید. اگرچه این روش‌ها گاهی اوقات به سادگی و به سرعت محصولات اپل نیستند اما در صورت استفاده درست، فوق‌العاده عمل می‌کنند.

بزرگنمایی، پیشرفت‌های چشم‌گیری داشته است

زمانی که نزدیک به ۱ دهه پیش گوشی‌های هوشمند وارد بازار شدند، به یک دوربین اصلی مجهز بودند که بزرگنمایی آن‌ها نیز دیجیتال بود و بنابراین کاربران هرگز نمی‌توانستند هنگام بزرگنمایی به کیفیتی که انتظار می‌رفت، دست یابند.

اکنون زمانی که به محصولات پرچم‌دار و گاه میان‌رده نگاه می‌کنیم، این موضوع طی سال‌های اخیر تغییر کرده است. برخی گوشی‌های هوشمند کنونی بازار در حال حاضر به دوربین‌های تله‌فتو با قابلیت بزرگنمایی ۲، ۳ و یا ۵ برابری مجهز هستند که تنها وظیفه آن‌ها، انجام بزرگنمایی‌های با کیفیت است. از طرفی حتی شما می‌توانید گوشی‌هایی را تهیه کنید که به دو لنز مجزا برای بزرگنمایی مجهز هستند؛ یک لنز برای بزرگنمایی فواصل نزدیک و دیگری برای بزرگنمایی فواصل دور.

اگرچه لنزهای تله‌فتو در همه گوشی‌های کنونی به کار نمی‌روند اما حتی محصولاتی که به لنزهای مجزا برای بزرگنمایی مجهز نیستند، در مقایسه با گوشی‌های هوشمند قدیمی از عملکرد بهتری در بحث بزرگنمایی برخوردارند. به لطف فناوری‌های بزرگنمایی هیبرید مانند Super Res Zoom گوگل و یا Hybrid Optic Zoom سامسونگ، این مورد کاملاً به حقیقت پیوسته است.

برخی از شرکت‌ها نظیر LG و … نیز از دوربین‌های اصلی با رزولوشن‌های فوق‌العاده بالا (۴۸ الی ۱۰۸ مگاپیکسل) استفاده می‌کنند تا بزرگنمایی در فواصل کوچک جزئیات بیشتر و بهتری داشته باشد.

نیازی به ذکر نیست که دستگاه‌هایی هم که به لنزهای تله‌فتو دسترسی ندارند، می‌توانند مقدار بالایی بزرگنمایی داخل تصاویر ثبت شده را ارائه کنند که باز هم نسبت به گوشی‌های هوشمند قدیمی‌تر، یک نکته کاملاً مثبت به شمار می‌رود. همچنین این دستگاه‌ها حتی بدون وجود چنین لنزهایی بدون هیچ‌گونه مشکل در بدترین حالت بزرگنمایی ۲ برابر با کیفیتی را فراهم می‌کنند.

حافظه داخلی بیشتر

مدتی نه چندان دور حافظه‌های داخلی ۸ گیگابایت قابل ارتقا (از طریق میکرو اس دی کارت) برای گوشی‌های هوشمند عادی کاملاً رایج بود و برای محصولات پرچم‌دار نیز نمی‌توانستیم چیزی فراتر از حافظه‌های ۱۶، ۳۲ و یا ۶۴ گیگابایتی تصور کنیم. مسلماً با در نظر گرفتن ۴ گیگابایت حافظه روی محصولات اقتصاد‌ی‌تر، این مقادیر چندان زیاد و کارآمد نبودند. به این ترتیب یکی از بزرگ‌ترین مشکلات گوشی‌های هوشمند نزدیک به ۱ دهه پیش و حتی تا همین اواخر، حافظه‌های اندک آن‌ها بود.

اگر به سال ۲۰۲۱ خودمان باز گردیم، اکنون حافظه به اندازه‌ای که بیش از ۵ سال گذشته تصور می‌شد، مشکل بزرگی تلقی نمی‌شود؛ زیرا تولید کننده‌های گوشی‌های هوشمند هزینه‌های خود را با مهاجرت به سمت حافظه‌های eMMC و UFS کاهش داده‌اند. در حقیقت اکنون گوشی‌های اقتصادی با حافظه‌های ۳۲ الی ۱۲۸ کاملاً رایج هستند و پیدا کردن آن‌ها به هیچ وجه سخت نیست.

محصولاتی مانند شیائومی ردمی ۹A با ۳۲ گیگابایت حافظه، سامسونگ گلکسی M12 با ۱۲۸ گیگابایت حافظه و … مثال‌هایی از این دست هستند. شاید بتوان گفت معدود گوشی‌های هوشمند مانند دستگاه‌های مجهز به سیستم عامل اندروید گو (Android GO) را می‌توان یافت که هنوز هم از حافظه‌های داخلی ۱۶ گیگابایتی استفاده می‌کنند.

مورد دیگری که باید به آن توجه کرد، محبوبیت گسترده فضای ذخیره‌سازی ابری است. به لطف افزایش همه‌گیر این روش ذخیره‌سازی، حافظه داخلی گوشی‌های هوشمند دیگر همچون گذشته دردسرساز نیست. برای نمونه گوگل فتوز اکنون روش خودکار پشتیبان‌گیری از تصاویر و فیلم‌ها را به کاربران پیشنهاد می‌دهد. گوگل درایو نیز اکنون با پلن‌های اشتراکی به شدت ارزان‌تر ارائه می‌شود. تنها با پرداخت ۵ دلار می‌توان ۱۰۰ گیگابایت حافظه را از گوگل روی فضای ابری پایدار این شرکت دریافت کرد.

گفتنی است که تصاویر و فیلم‌ها به مرور زمان حافظه کمتری را به خود اختصاص داده‌اند. این موضوع بیشتر به فرمت‌بندی‌های HEVC و HEIF باز می‌گردد. به این معنی که تصاویر و ویدیوها با وجود کیفیت و رزولوشن فوق‌العاده بالای خود، حافظه بسیار اندکی را اشغال می‌کنند. سرویس‌های ویدیوی معروفی مانند یوتیوب و اینستاگرام نیز از فرمت‌های کم‌حجم اما با کیفیتی نظیر HEVC که به آن اشاره کردیم، پشتیبانی می‌کنند.

بهبود تصویربرداری HDR

تصویربردای HDR در سال‌های اولیه عرضه گوشی‌های هوشمند ابداً قابل قبول نبود و این مشکلات زیادی را موجب می‌شد. این فناوری به این صورت کار می‌کند که با ترکیب چند فریم با سطح روشنایی متفاوت، تصاویری با دامنه پویای گسترده‌تری را به ثبت می‌رساند. به این ترتیب شما می‌توانید با وجود حفظ بیشترین جزئیات در قسمت‌های تاریک، بیشترین جزئیات در قسمت‌های روشن تصویر را نیز همزمان داشته باشید.

متاسفانه این فناوری روی گوشی‌های هوشمند اولیه طی طولانی مدت ناپایدار و غیرمطمئن عمل می‌کرد. در حقیقت دوربین و پردازنده گوشی‌های هوشمند مذکور در آن زمان نمی‌توانستند با سرعتی که نیاز است، چندین فریم را ثبت و در مدت کوتاهی ترکیب و ذخیره کنند تا رویداد ناخوشایند گوستینگ (Ghosting) روی آن‌ها اعمال نشود. به این ترتیب گوستینگ تا مدت‌ها یکی از مشکلات هنگام تصویربرداری HDR در گوشی‌های هوشمند بود.

با این حال در میانه دهه گذشته به لطف عرضه گوشی‌های هوشمندی مانند سامسونگ گلکسی S5، فناوری HDR پیشرفت‌های زیادی را تجربه کرد. این چنین دستگاه‌هایی تصویربرداری HDR همزمان را ممکن ساختند تا فریم‌ها در مدت بسیار کوتاهی ترکیب و ثبت شوند. بنابراین بدون ایجاد محو شدگی یا گوستینگ، HDR می‌توانست تصاویر واضح و مورد انتظاری را ثبت کند.

از آن زمان تاکنون شرکت‌هایی مانند سامسونگ و گوگل تصویربرداری HDR را حین ثبت تصاویر به صورت خودکار فعال می‌کنند. این شیوه اکنون به واسطه پردازنده و دوربین‌های پرقدرت از لحاظ سرعت از تصویربرداری عادی قابل تمایز نیست اما کیفیت و جزئیات بهتری را به نمایش می‌گذارد.

حسگر تشخیص اثر انگشت و تشخیص چهره

مدتی نه چندان دور کاملاً عادی بود که شما برای محافظت از گوشی خود از یک پین کد و یا الگو استفاده کنید. با وجود آن که این ساده‌ترین روش باز کردن دستگاه در دهه گذشته نبود و می‌شد آن را کاملاً حذف کرد ولی در این صورت ایمنی دستگاه شما نیز عملاً نابود می‌شد.

در سال ۲۰۱۱ و زمانی که کسی هنوز به فکر حسگرهای تشخیص اثر انگشت نبود، محصولاتی مانند موتورولا آتریکس از این شیوه بازگشایی دستگاه استفاده کردند اما دقت و سرعت آن‌ها بسیار پایین بود و در مقایسه با چیزی که ما امروزه از آن بهره‌مند هستیم، شبیه به شوخی به نظر می‌رسند.

اکنون در سال ۲۰۲۱ حسگر تشخیص اثر انگشت و تشخیص چهره در اختیار صدها میلیون واحد از گوشی‌های هوشمند قرار دارد. به راحتی می‌توان این ویژگی‌ها را در گوشی‌های اقتصادی مانند موتورولا موتو E و نوکیا ۲.۴ یافت.

اما جدای از همه‌گیری این قابلیت‌ها، سرعت و دقت خارق‌العاده آن‌هاست. حتی حسگرهای تشخیص اثر انگشت زیر نمایشگر نیز عملکرد بسیار درخشانی دارند. همچنین این حسگرها تنها برای بازگشایی قفل دستگاه استفاده نمی‌شوند.

اپلیکیشن‌ها و وب‌سایت‌ها به سرعت در حال گسترش ویژگی‌های خود هستند تا کاربران بتوانند با استفاده از این روش‌ها وارد حساب کاربری خود شوند. استفاده دیگر آن‌ها، حفاظت از داده‌هاست. تراکنش‌های مالی نیز نیازی به ذکر ندارد؛ به سادگی می‌توان متوجه شد که این فناوری‌ها در حال حاضر تا چه اندازه قابل اعتماد و کارآمد هستند؛ موضوعی که شاید بیش از ۵ سال پیش یک آرزو بود.

به این ترتیب به پایان نگاه کوتاهمان به مشکلات گوشی‌های هوشمند در اولین سال‌های عرضه و محبوبیت آن‌ها می‌رسیم. به نظر شما هنوز هم مشکلی وجود دارد که بسیاری از کاربران را آزار دهد؟ راه حل پیشنهادی شما برای آن چیست و تصور می‌کنید که چه زمانی نهایتاً رفع خواهد شد؟ نظر خود را با ما به اشتراک بگذارید.

منبع: Android Authority