سیاتل، ایالتی تحت حکومت نظامی: رئیس دایره ی حفاظت متحده، بروک آگوستین با سؤاستفاده از قدرت، نیروهای سازمان فاشیستی خود را به اسم جمع آوری عجیب الخلقه ها بر سر مردم خدا دوست سیاتل ریخته است.
(بازی PS4)
هواپیما های بدون سرنشین آسمانها را گشت می زنند، ایست های بازرسی افراد مشکوک به تروریسم بیولوژیکی را بازداشت می کنند و دوربین های مداربسته فوق مدرن، اعمال همه را زیر نظر دارند. اینجا شهریست که بر ترس بنا شده. شهروندان هم ظلم اربابان را تاب می آورند چون از دوستان و همسایگانی که آغشته به قدرت های مافوق طبیعی شده اند وحشت دارند. پس با کشف “دِلسین رو” مبنی بر اینکه می تواند نیرو های بقیه را جذب کند، او به فضایی پر از خشم و نفرت پای می نهد.
با کسانی خواهید جنگید که از شما متنفرند یا سیاتل را از چنگ دیکتاتوری ستمگرش رها می کنید؟
جهان Infamous: Second Son ( بدنام : پسر دوم) طعنه ای به دنیا امروزی خودمان است و به اقدامات امنیتی که حال دیگر جزوی از زندگی غربی شده اند اشاره دارد و اینکه این طرز زندگی چقدر می تواند خطرناک باشد و اگر ادامه پیدا کند، افراد کمی حاضر خواهند شد راحتی خانه ی خود را با آزادی واقعی عوض کنند. حتی اگر شما موافق عملکرد دولت باشید، دیدگاه یک طرفه می تواند آزادی را تبدیل به دیکتاتوری کند.
شما این اوضاع را از دید دِلسین می بیند که کودکی و نوجوانی اش با کشیدن گرافیتی به در و دیوار شهر و فرار از خشم برادر بزگترش “راجر” سپری شده. راجر افسر پلیسی است با دیدی خشک نسبت به قانون و قانون شکنی.در یک ساعت اول این بازی،شما شاهد تصاویری از رفتار بچه گانه دلسین و از زیر کار در رفتنش هستید که باب میل دیگران نیست و خبر بد اینکه این تصاویر مانند غل و زنجیر شما را از دسترسی به فضای فوق العاده بازی دور نگاه می دارند! البته وقتی پا به درون شهر می گذارید، آنقدر شیفته خواهید شد که گذشته را فراموش خواهید کرد.
دلسین با مجرم فراری “هنک” برخورد می کند که دود در رگهایش جریان دارد. این دیدار شانسی دلسین را از یک مزاحم فراموش شده تبدیل به ناجی بلقوه ی این کلان شهر زیبا می کند. با نیروی دود، می توانید در چشم بر هم زدنی تبدیل به حلقه ای از دود شوید. از دریچه های هواگیر بگذرید و خود را از خیابان های باران زده به نوک آسمان خراش ها برسانید یا در میان شهروندان وحشتزده، بمانند سایه ای محو، به گشت و گذار بپردازید. کمی که بگذرد مزه ی آزادی به درون روح شما نفوذ می کند. سرعت حرکت کندی که در دو نسخه ی قبلی دیده بودیم نیز با سرعتی آتشین جایگزین شده که به شما اجازه می دهد مانند رعد در کوچه و خیابان این فضای اُپِن وُرد رفت و آمد کنید.
درگیری ها طوری طراحی شده اند که به خوبی می توانید از قدرت های مافوق طبیعی تان استفاده کنید. تک تیر اندازانی که بالای بیلبورد ها اسقرار دارند، نفربرهایی که سرباز پیاده می کنند و هلیکوپتر هایی که آسمان را زیر نظر دارند. نیرو های دشمن با بهره بردازی از “قدرت سیمان” دیوار های بلند می سازند و از آن بالا شیرجه های مرگ آور می زنند. پس یک جا ایستادن گزینه ی مناسبی برای مرگی سریع است. شما پاهای سریعتان را به نمایش می گذارید و همچنان که از حملات آنها جاخالی می دهید، با موشک های آتشین خود تیر بارانشان می کنید. سلامت شما هم با گذشت زمان به حالت عادی باز می گردد و این باعث می شود مجبور شوید برای حمله و یا مخفی شدن برنامه ریزی داشته باشید.
در Second Son سیستم “دوگانه سیرتی” جدیدی طراحی شده که بازتاب همان “انتخاب خوب و بد” شماره های قبلی این بازی است. به عنوان مثال اگر شما یک عوضی بیا عاطفه هستید می توانید هموطنان آمریکایی خود را فراموش کنید و در عوض از شر آگوستین در امان باشید و یا اگر وجدانی بیدار دارید می توانید در دفاع از مردم بی گناه مقابل ستمگران به پا خیزید. بدون وجود ناحیه ی خاکستری، این تصمیمات، واقعیت را از میان منشوری خیالی، جایی که قفط خیر و شر خالص وجود دارد، به نمایش می گذارند. گرچه این تصمیمات جدا از واقعیت به نظر می رسند اما وجود دوگانگی خیر و شر در چارچوب نبردها، بار سنگینی از مسئولیت را بر دوش شما و تک تک اعمالتان میگذارد.
فرقی نمی کند خوب باشید یا بد، به هر حال دلسین یک نیروی قدرتمند و نابودگر، و البته یک بار مصرف بدست خواهد آورد. اگر بخواهید قهرمان داستان باشید باید با استفاده از نور حرکت کنید، دشمنان شکست خورده را نکشید و به آنها دستبدی از دود بزنید و حواستان باشد حمله هایتان به مردم عادی برخورد نکند. در غیر این صورت شانس بدست آوردن آن سلاح را از دست می دهید. در طرف دیگر اگر شما شخصیت بد داستان باشید، راه رسیدن به قدرت در ایجاد آشوب نهفته است. شما باید همه ی نیرو های دشمن را بکشید و بای این کار را به سرعت انجام دهید. اگر میان نبرد ها زیاد وقت تلف کنید قدرت شما کاهش می یابد.پس باید با خشونت رفتار کرده و هر چیزی را که حرکت می کند در نهایت بی رحمی نابود سازید!
این دو نوع بازی بیشتر از تصاویر و تصمیمات ویدیویی شکل گیری شخصیت دسلین را دربرمیگیرد. دفعه ی اول که خودم بازی را شروع کردم، با استفاده حملات برنامه ریزی شده می جنگیدم و هر موشک آتشین را روی هدف خاصی فرود می آوردم. وقتی سلامت خود را از دست می دادم از نظر ها پنهان می شدم تا از پای نیفتم و پس از پیروزی پیچیده ای که داشتم، با رضایت به منظره ی نبرد نگاه کردم: دشمنانم را دست پا بسته روی زمین رها کرده بودم تا به اعمالشان فکر کنند و هم پیروز بودم و هم بر حق. شهروندان متوجه تلاش هایم شده بودند و وقتی در خیابان راه می رفتم مرا تشویق می کردند. من در کلام و عمل تبدیل به قهرمان شده بودم و ترس شهروندان از بین رفته بود.
زمانی که برای بار دوم بازی را شروع کردم بود که راه شر را در پیش گرفتم و مرز های قدرت خارق العاده خود را شناختم. دیگر در حمله وقفه نمی انداختم. وقتی ماشینی زره پوش نزدیک می شد به سرعت بارانی از موشک بر سرش می ریختم و خسارت وارده برایم مهم نبود. دشمنان مغلوب شده و وحشتزده به نشانه ی تسلیم سلاح ها را بالا برده و به سمت من می آمدند و من با خنده ای دیوانه وار همه شان را به آتش می کشیدم. وقتی گلوله ها از هر طرف به سمتم شلیک می شدند عصبانی می شدم و برای بالا بردن تعداد کشته ها وحشیانه تر عمل می کردم. دیگر اطراف من هیچ کس در امان نبود و شهروندانی که یاد گرفه بودند از من بترسند دشنام نثارم می کردند. البته آن احمق های دهن لق همه تبدیل به خاکستر شدند.
این بازی توازنی زیبا میان حرکات کند نسخه ی اول Infamous و سرعت بیش از اندازه و گیج کننده ی نسخه ی بعدی اش Infamous 2 برقرار کرده است. Second Son سرعت را هدفمند می کند. حرکات شما آنقدر خوب تنظیم شده اند که با سرعتی کور کننده حرکت می کنید و همیشه به اطرافتان تسلط دارید. تلفیق سرعت و کنترل آنقدر خوب است که من هنوز گرسنه ی دفعه ی سومی هم هستم که بازی را شروع کنم. اگر نظر من را بخواهید وقتی روی دیوار ساختمان ها می دویدم و همه جا را منفجر می کردم متوجه شدم که Second Son بیشتر از اینکه فرزند Infamous باشد یک نسخه از سری Prototype به نظر می رسد. Second Son آنقدر سریع و دیوانه وار و پیشتاز است که Infamos را به خاطره ای دوردست تبدیل می کند.
دلسین در طی بازی قدرت های دیگری غیر از دود نیز بدست می آورد که هرکدام عملکرد و نقل و انتقال او را به نوبه خود تغییر می دهند. شما می توانید بازی را اسلو موشن کرده و دشمنانتان را احاطه کنید یا با تلفیق مواد منفجره و مخفی کاری، آنها را غافلگیر کنید. متاسفانه قدرت های شما با توجه به گرایش شما به خیر یا شر تغییر نمی کنند و با اینکه سبک جنگ شما با خلق وخوی شما سازگار است سلاح هایی که با آن می جنگید فرقی با هم ندارد.
مأموریت های داده شده سناریو هایی دارند که شما را به استفاده از خلاقیت دعوت می کنند. راه های بیشمار طراحی شده من را در برخورد با هر مانع به صندلی میخکوب کرده بود. باس های بازی شما را مجبور می کنند با دقت و سرعتی دو چندان ضد حملات جهنمی خود را فرود آورید. درگیری ها بیش از انتظار من طولانی بوذند ولی به جای اینکه خسته کننده وفرسایشی باشند من را برای کامل کردن مهارت هایم جذب می کردند. پیروزی بر دشمنان قدرتمند حس پیروزی پر شکوه به من می داد و طبقه بندی باس ها هم در طول بازی عالی بود.
Second Son حجم و کارایی را به زیبایی ترکیب کرده است. ولی به جز سرعتی که این بازی رل متمایز می سازد، حسی آشنا ذهن مرا دگیر خود کرده است. Second Son دارای تضادی کامل با بازی های “آزاد فضا” (Open Word) است. این دنیای زنده ای نیست که شما جزوی از آن باشید بلکه مردم این جهان قفط به هدف بازی کردن شما زندگی می کنند. این بازگشتی نابهنگام به بازی های Sand-Box به نظر می رسد و من به شخصه این بازی را بیشتر از دیگر بازی های پر فروش دوست داشتم. ولی هنوز انتظار پیشرفت بیشتری نسبت به آنچه تجربه کردم دارم. جلوه های تصویری این بازی از فرمولی استفاده می کنند که یک دهه عمر دارد و با اینکه هنوز بسیار قوی است متأسفانه علائم کهولت سن در آن پیداست.
این البته جلوی من را نگرفت که دو حالت خیر و شر بازی را تماماٌ بازی کنم. مأموریت های جانبی به خوبی به روند داستان کمک میکنند و اگر می خواهید چهره ی جدید سیاتل را ببینید دلیل خوبی برای گشت و گذار هستند. Second Son مثل دیگر بازی های سبک Open Word شما را با مأموریت های تکراری خسته نمی کند. مأموریت های اضافی روی نقشه مشخص شده اند و شما به جای اینکه بی هدف خیابان ها را بگردید می توانید تمرکز خود را روی لذت بردن از بازی بگذارید. کار مورد علاقه ی من نوشتن پیام های الهام بخش برای مردم به روی دیوار های شهر بود. البته کج و کوله کردن دسته ی PS4 که حساس به حرکت است تجربه ی هیجان انگیزی نیست ولی دلسین نقش هایی واقعاٌ زیبا به دیوار ها می زند.
کشیدن گرافیتی تنها جایی نیست که این روش کنترل عجیب به کار می آید. بازی در راستای داستان نیز از این نوع حرکات کمک می کند و جالب اینجاست که این مرا بیشتر در بازی غرق می کرد. تکان دادن دسته برا باز کردن در و آزادسازی زندانیان بیشتر از فشار دادن یک دکمه برایم جذاب بود و همچنین نگاه داشتن شست هایم روی پَد وقتی دلسین ژنراتوری را می گرفت تا نابودش سازد جالب بود. استفاده از روش کنترل جدید همیشه تلاشی پر زحمت است و Sucker Punch آن را طوری طراحی کرده که شما بیشتر درگیر بازی می کند.
Second Son روی لذت خالص تمرکز دارد و این کار را با طرح نبردهایی که به تاکتیک ریزی نیازمندند انجام می دهد. همچنین جلوه های تصویری این بازی نه تنها قدرت PlayStation 4 را به نمایش می گذارد بلکه بُعدی هنری نیز دارند که گشت و گذار در سیاتل را جالب می سازد و صدا گذازی بازی نیز فوق العاده است. ولی با وجود این عناصر هنوز داستان بازی لنگ می زند. البته خوهشاٌ شما مثل دلسین اعصاب خود را بهم نریزید و به جای آن به دیالوگ های مسخره با تمام وجود بخندید. Second Son بازی عالیست که شما را به درون لذتی سانسور نشده می کشاند و به آنچه عرضه می کند، آگاه است.
نظرات