در ۲۳ آوریل ۱۹۶۴، اداره ملی استاندارد آمریکا، رایانه SEAC خود (Standard Electronic Automatic Computer) را که ۱۵ سال قبل در واشنگتن به عنوان آزمایشگاهی برای آزمایش اجزا و سیستم‌ها برای تعیین استانداردهای رایانه‌ای ساخته بود را برای همیشه کنار گذاشت. SEAC اولین رایانه‌ای بود که تماماً از منطق دیودها استفاده کرد و فناوری قابل اطمینان‌تری نسبت به لوله های خلأ داشت. همچنین این دستگاه دارای ۷۴۷ لوله خلأ بود که در آن زمان تعداد کمی به حساب می‌آمد اما در گذر زمان، به تعداد ۱۵۰۰ لوله رسید و نرخ کلاک کمتر از ۱ مگاهرتز داشت.
SEAC اولین رایانه با قابلیت ذخیره‌سازی برنامه‌ها در حافظه بود که در ایالات متحده استفاده شد. نوار مغناطیسی در واحدهای ذخیره‌سازی خارجی آن، اطلاعات برنامه‌نویسی، برنامه‌های کد شده و داده های عددی و خروجی را ذخیره می‌کرد. در ابتدا، مجموع تعداد دستور‌های این رایانه تنها ۱۱ عدد بود که بعداً به ۱۶ دستور افزایش یافت. این دستورها شامل جمع و شرب نیز بودند که مدت زمان عملیات جمع اعداد، ۸۶۴ میکروثانیه و زمان انجام ضرب اعداد، ۲۹۸۰ میکرو ثانیه (نزدیک به ۳ میلی ثانیه) بود. SEAC از ۱۰۵۰۰ دیود ژرمانیم استفاده می‌کرد که در طول زمان به ۱۶۰۰۰ عدد رسید و وزن این رایانه در حدود ۱٫۴ تن بود.
ساموئل الکساندر در کنار SEAC
تیم توسعه‌دهنده این رایانه، توسط ساموئل الکساندر سازمان‌دهی شده بود. الکساندر در دانشگاه اوکلاهما تحصیل کرد و در سال ۱۹۳۱ مدرک کارشناسی، و در سال ۱۹۳۳ در موسسه فناوری ماساچوست، مدرک کارشناسی ارشد خود را دریافت کرد. پس از آن، او مهندس آزمایشگاه شرکت سیمپلکس، یک شرکت سیم و کابل بود، در زمینه توسعه الکترونیکی برای نیروی دریایی ایالات متحده کار می‌کرد و مهندس ارشد پروژه در شرکت هواپیمایی بندیکس (Bendix) بود. در سال ۱۹۴۶ وی به اداره ملی استاندارد آمریکا رفت و تا سال ۱۹۵۴، در آن جا به عنوان رئیس آزمایشگاه رایانه مشغول به کار شد و سپس ریاست بخش پردازش را به دست آورد. وی از سال ۱۹۶۴ تا زمان فوت در ۱۹۶۷، ریاست گروه فناوری اطلاعات را بر عهده داشت.
نظرات