نگاهی به گوشی‌هایی که با باتری قلمی کار می‌کردند

یک باتری قلمی؛ این تنها چیزی بود که برای کارانداختن ساده‌ترین گوشی جهان که SpareOne Plus نام داشت، نیاز داشتید. همانطور که از اسم آن مشخص است، این گوشی به عناون یک پشتیبان و فقط برای شرایط اضطراری ساخته شده بود. (در اصل این گوشی برای نیروهای امداد طراحی شده بود.)

بهترین ویژگی SpareOne Plus این است که بعد از ۱۵ سال خاموش بودن، هر زمان به آن نیاز داشتید می‌توانستید از آن استفاده کنید. گوشی‌های مدرن با باتری‌های لیتیومی خود، چنین مقاومتی ندارند و نرخ خالی‌شدن باتری آن‌ها به صورت خودکار، گاهی به ۲ درصد نیز می‌رسد. این یعنی باتری‌های لیتیومی، حتی اگر گوشی خاموش باشد نیز به صورت خودکار خالی می‌شوند.

همچنین تعویض این باتری‌ها کار ساده‌ای نیست. اما در این گوشی می‌توانستید در یک چشم به هم‌زدن باتری را تعویض کنید. این نکته بسیار مهمی است به‌خصوص اگر پس از یک طوفان یا سیل ناگهانی، شبکه برق قطع شده باشد. همچنین بد نیست بدانید که یدنه این گوشی ضد آب ساخته شده و اگر آن‌ را از درون سرداب خانه بیرون بکشید، باز هم کار خواهد کرد.

گوشی SpareOne Plus

این گوشی به شدت ساده بود و فقط از شبکه ۲G استفاده می‌کرد و این نکته حالا در آمریکا یک مشکل محسوب می‌شود چرا که شرکت AT&T پشتیبانی از شبکه ۲G را منوقف کرد و شرکت T-Mobile نیز در چند ماه آینده همین کار را انجام خواهد داد.؛ این گوشی از شبکه GSM استفاده می‌کند و قابلیت اتصال به شبکه CDMA را ندارد. البته این گوشی کمتر از ۱۵ سال پیش ساخته شده است و به خوبی سرعت پیشرفت تکنولوژی را نشان می‌دهد.

شما می‌توانستید از قبل به گوشی برنامه بدهید تا ۹ نفر از مخاطبین شما را ذخیره کند، و یا با استفاده از دکمه‌های گوشی با هر شماره‌ای تماس بگیرید. صفحه‌نمایشی در این گوشی وجود نداشت و هنگامی که شماره می‌گرفتید، صدایی آن شماره را تکرار می‌کرد. علاوه بر این، اگر از دکمه‌ی اضطراری (علامت مثبت) استفاده می‌کردید، مکان شما به برخی از مخاطبین و به مسئولین مرتبط ارسال می‌شد. با تمام سادگیش، این گوشی به سیستم پیشرفته ۱-۱-۹ مجهز بود (با استفاده از مثلث‌بندی).

باتری قلمی این گوشی به شما اجازه می‌داد که تا ۱۰ ساعت مکالمه داشته باشید. با این که برای تماس با مخاطبین و دوستان و خانواده خود باید از سیم‌کارت استفاده می‌کردید، اما برای تماس با ۱-۱-۹ نیازی به سیم‌کارت نبود. اگر می‌خواستید، می‌توانستید سیم کارت گوشی هوشمند (احتمالا نابودشده) خود را برداشته و از آن روی این گوشی استفاده کنید. یک اجکتور سیم‌کارت و یک آداپتور میکروسیم داخل گوشی تعبیه شده بود تا برای این کار به شما کمک کند. همچنین یک لامپ LED کوچک به عناون چراغ‌قوه، بالای گوشی قرار داشت. با این حال، گیرنده رادیو FM در این گوشی وجود نداشت.

گوشی SpareOne Plus زیاد موفق نبود چرا که در روز عرضه ۶۰ دلار قیمت داشت. هر چند امروزه می‌توان آن را به قیمت ۱۰ دلار از eBay خریداری کرد.  با این حال فراموش نکنید که شبکه‌های ۲G در سراسر دنیا در حال غیرفعال شدن است و احتمالاً قبل از اینکه شارژ باتری این گوشی تمام شود، تمام این شبکه‌ها از کار خواهند افتاد.

چند سال بعد نسخه ۳G این گوشی به بازار عرضه شد که عمر دستگاه را طولانی‌تر کرد. با این حال برخی از شبکه‌های ۳G نیز از کار افتاده‌اند و تا چند سال دیگر این شبکه نیز به عاقبت شبکه‌های ۲G دچار خواهد شد.

پیشرفت دیگر این نسخه اضافه شدن گیرنده GPS به آن بود که موقعیت مکانی شما را از مثلث‌بندی دکل‌های مخابراتی، دقیق‌تر انجام می‌داد. به دلیل استفاده از GPS و شبکه ۳G، این گوشی به دو باتری قلمی نیاز داشت.

گوشی Olive FrvrOn

این گوشی‌ها تنها گوشی‌هایی نبودند که از باتری‌های قلمی و نیم‌قلمی استفاده می‌کردند. در واقع این مورد در گوشی‌های قدیمی رایج بود. اما امروزه ما به دستگاه‌های جدیدتر علاقه‌مندیم.

دستگاهی که شرکت سانیو ساخته بود یکی از این گوشی‌ها بود. این دستگاه با یک باتری قلمی کار می‌کرد و این باتری از نوع NiMH قابل شارژ بود که به وسیله آن می‌توانستید به مدت ۵ ساعت با گوشی صحبت کنید و یا آن را به مدت ۱۰ ساعت روی حالت آماده‌به‌کار قراردهید (این گوشی نیز از شبکه ۲G استفاده  می‌کرد).

در وقع به نظر می‌رسید که شرکت سانیو به جای فروش گوشی، بیشتر به دنبال فروش باتری‌های Eneloop خود بود. این باتری‌ها از تکنولوژِی خاصی استفاد می‌کردند که میزان خالی‌شدن باتری به طور خودکار را کاهش می‌داد.

دستگاه Olive FrvrOn تلاش جدی‌تری برای فروش گوشی بود و در حقیقت گوشی بهتری به حساب می‌آمد. صفحه‌نمایش رنگی این گوشی ۱٫۵ اینچ با رزولوشن ۱۲۸ در ۱۲۸ پیکسل بود و گوشی به یک گیرنده‌ی رادیو FM مجهز شده بود.

یک باتری لیتیوم-یونی ۶۰۰ میلی‌آمپرساعتی در این گوشی تعبیه شده بود ولی قابلیت کار کردن با یک باتری نیم‌قلمی را نیز داشت. گوشی FrvrOn در سال ۲۰۱۰ در هند عرضه شد و قیمت آن ۱٫۷۰۰ روپیه بود (چیزی  حدود ۳۱ دلار).

به غیر از باتری‌های قلمی و نیم‌قلمی، راه‌های دیگری نیز برای تامین برق گوشی‌ها پیشنهاد شده بود. بعضی از این راه‌ها شدنی و بسیاری از آن‌ها غیر ممکن بود. برای مثال گوشی‌های بلو ارث سامسونگ (Blue Earth) و پوما فون (Puma Phone) در قسمت عقبی به یک پنل‌ وابسته به انرژِ خورشید مجهز بودند.

برای استفاده از این گوشی‌ها، کاربران باید قابلیتی به نام  “صبر زیاد” می‌داشتند! با این حال این مورد نسبت به گوشی‌های Ulysse Nardin Chairman، که برای تامین تدریجی برق گوشی، از انرژی ناشی از حرکت کردن شما، توسط یک وزنه‌ی چرخشی استفاده می‌کرد بسیار بهتر بود (چیزی شبیه آنچه در ساعت‌های این شرکت ساعت‌سازی اتفاق می‌افتد).

ایده دیگر استفاده از دستگاه‌هایی شبیه iFan بود که انرژِی بادی تولید می‌کرد. متاسفانه این طرح هیچ‌گاه عملی نشد. همچنین دستگاهی به نام پن چارجر (Pan Charger) ساخته شد که گرما را به الکتریسیته تبدیل می‌کرد. حتی ایده‌ی گوشی‌هایی که با ذغال کار می‌کنند ترسناک به نظر می‌رسد!

با این حال عذاب‌آورترین ایده متعلق به دانشگاه سونگ‌ کیون‌ کوان کره جنوبی است. این دانشگاه در حال ساخت تکنولوژیی بود که انرژی صدای شما را به نیروی مورد نیاز برای گوشی تبدیل می‌کرد. این نمونه اولیه به ۱۰۰ دسی‌بل صدا نیاز داشت. این صدایی است که جت‌ها هنگام بلندشدن از روی باند و چکش‌ها‌ی بادی هنگام سوراخ کردن زمین ایجاد می‌کنند. در نتیجه شما برای تامین انرژی این گوشی باید مقداری بلندتر فریاد می‌زدید!