هنگامی‌که فضانوردان اتمسفر محافظ زمین را ترک می‌کنند، به وسیله مقادیر بسیار زیادی از تابش‌های کیهانی مورد حمله قرار می‌گیرند. دانشمندان می‌گویند که این پرتوها می‌توانند از سفینه‌های فضایی همانند یک چاقوی داغ از میان کره، رد شوند. درحالی‌که بسیاری از نظریه‌پردازی‌ها سعی دارند تا در طول سفر به مریخ، فضانوردان را از این تشعشعات محافظت کنند، یکی از پاسخ‌های جدید ممکن است که در قالب مخمر جای گرفته باشد.
در همین تابستان، یک تیم تحقیقاتی متشکل از اعضای سه دانشگاه، ۱۰ ژن مخمر را پیدا کرده‌اند که قادر به زنده ماندن در معرض چنین تشعشعاتی هستند. این ژن‌ها پس از شکافتن ۶۰۰۰ نوع مخمر و با استفاده از تابش کیهانی مشابه آنچه که یک انسان پس از یک سال در مریخ می‌تواند تحمل کند، به دست آمده‌اند. این میزان حدود ۱۰۰۰۰ برابر تابشی است که ما معمولاً روی زمین دریافت می‌کنیم. یکی از پژوهشگران به نام کوری نیسلو (Corey Nislow) طی خبری رسمی گفت که:
تا حدود ۱۰ الی ۱۵ سال پیش، همه اطلاعات ما در مورد آسیب تشعشعات، بر اساس پرتوهای شدید ناکازاکی، هیروشیما و چرنوبیل بود، که این موارد مدل‌های مناسبی برای شبیه‌سازی پرتوهای بلندمدت و شدید نیستند. این اولین باری است که دانشمندان به صورت نظام‌مند، تأثیرات بلندمدت این پرتوها را مطالعه می‌کنند. این یافته‌ها هم برای زیست‌شناسی فضایی و هم برای فرستادن انسان به ماه، مریخ و فراتر آن، بسیار هیجان‌انگیز هستند.
سال آینده، نیسلو تلاش خواهد کرد تا این آزمایش‌ها را در یک بستر دیگر تکرار کند؛ یعنی زمانی که او نمونه‌های مخمر و جلبک را در آذرماه ۱۳۹۹ (نوامبر ۲۰۲۰) طی مأموریت آرتمیس وان (Artemis 1) به ماه می‌فرستد. این نمونه‌ها در طول یک سفر ۴۸ روزه در معرض پرتوهای کیهانی معمولی قرار خواهند گرفت و وقتی که به زمین بازگشتند، با نمونه‌های سال ۲۰۱۹ مقایسه خواهند شد.
نیسلو همچنین گفت که کشف نحوه واکنش مخمر به فضا، می‌تواند به دانشمندان کمک کند و درنهایت نیز این ماده می‌تواند برای علاج بیماری‌ها مورداستفاده قرار گیرد. وی در ادامه گفت:
ما از مخمر به این دلیل استفاده کردیم که این ماده می‌تواند حدود ۵۰ درصد از ژن‌های خود را با انسان‌ها تقسیم می‌کند. طی آزمایش‌های گوناگون، همین موضوع باعث شده تا این ماده جایگزینی ایدئال برای سلول‌های انسانی باشد. فهمیدن اینکه مخمر در فضای کیهانی چگونه واکنش نشان می‌دهد، در تئوری به ما کمک می‌کند تا این ماده را به سلول‌های انسانی تبدیل نموده و درنهایت نیز آن را برای کاهش دردهای بیماران مورداستفاده قرار دهیم.
نظرات