یک روتر وایرلس دستگاهی ساده است، که اتصال به اینترنت را بصورت بی سیم در خانه‌ی شما امکان پذیر می‌کند. بخش اصلی کار این است که تنها آن را روشن کنید و دیگر نیاز به چیزی ندارد.
اما اگر به این شکل از روترتان استفاده می‌کنید، باید بدانید که بخش مهمی از قابلیت‌های آن را نادیده گرفته اید. قابلیت هایی که می‌توانند کیفیت اتصال شما را بالاتر ببرند و یا در بازی‌های آنلاین به کمک شما بیایند و یا اینکه به شما نشان دهند چه کسانی به شبکه شما متصل هستند.
در این مقاله به ۱۰ قابلیت موجود در روترهای وایرلس می‌پردازیم.
۱) کدگذاری
اگر بخواهید تنها از یک قابلیت روتر خود استفاده کنید، آن قابلیت باید همین مورد باشد. زمانیکه شما حالت امنیتی روتر را فعال می‌کنید، در حقیقت شما دسترسی هر کسی که رمز عبور را نداشته باشد، به شبکه خود محدود می‌کنید. همچنین با انجام این کار تمامی اطلاعاتی که توسط روتر شما جابجا می‌شود کد شده و سپس منتقل می‌شوند.
بدون حالت امنیتی هر کسی که در محدوده‌ی قابل اتصال به روتر شما باشد می‌تواند به شبکه متصل شود و بر روی دیتا‌های شما نظارت کند. اکثر روترها با گزینه‌های امنیتی مختلفی ارائه می‌شوند. برای پیدا کردن بهترین گزینه مربوط به روتر خود می‌تواند دفترچه راهنمای آن را بخوانید.
۲) محدودسازی مک آدرس ها
هر دستگاهی که به یک شبکه متصل می‌شود، یک آیدی منحصر بفرد به خودش اختصاص می‌دهد که یک عدد ۱۲ رقمی بصورت هگزادسیمال است که به آن مک آدرس می‌گویند. مک آدرس بصورت سخت افزاری در دستگاه ثبت شده است و این عدد درهنگام تولید دستگاه مشخص می‌شود و غیر قابل تغییر است.
این مورد این قابلیت را به شما می‌دهد که بتوانید مشخص کنید چه دستگاه هایی به شبکه متصل شوند و چه دستگاه هایی نتوانند.
اکثر روترها دارای قابلیت محدودسازی مک آدرس هستند. شما می‌توانید با این قابلیت دستگاه‌های خاصی را از اتصال به شبکه خود دور نگه دارد، و یا حتی بصورت حرفه ای تر تنها مشخص کنید که چه دستگاه هایی اجازه دسترسی دارند و تمامی دستگاه‌های دیگر را محدود کنید.
محدودسازی مک آدرس روش خوبی برای کنترل شبکه وایرلس است، اما خیلی هم این مساله را سخت نگیرید. واقعا نیازی نیست تا هر بار که دوستی به خانه شما می‌آید و می‌خواهد به شبکه شما متصل شود، نیاز باشد تا وارد تنظیمات روتر شده و لیست مک آدرس‌ها را اصلاح کنید.
۳) Port Forwarding
هر بسته‌ی دیتا که درون شبکه ای منتقل می‌شود راه خود را به نرم افزار مربوط به خودش از طریق پورت‌ها پیدا می‌کند. روترها از پورت‌ها برای دسته بندی دیتا‌ها به انواع مختلفی استفاده می‌کنند، مثل http که از پورت ۸۰ استفاده می‌کند و یا smtp برای ایمیل‌های خروجی که از پورت ۲۵ استفاده می‌کند و …. این کار به این دلیل است که روتر مطمن شود تا هر بسته دیتا به درستی به نرم افزار مربوط به خودش می‌رسد.
بطور کلی ۶۵۵۳۶ عدد پورت وجود دارد، و به دلایل امنیتی اکثر آن‌ها بصورت پیش فرض بسته هستند. اگر نرم افزار یا سرویسی از پورت غیر استانداردی استفاده کند، احتمالا روتر نمی تواند مشخص کند که این دیتا مربوط به کدام دستگاه و کدام نرم افزار است.
اگر شما نیز با این مشکل روبرو هستید، بهتر است به فکر استفاده از این قابلیت باشید. Port Forwarding بطور کلی به روتر می‌گوید که دیتا‌ها را در رنج خاصی از پورت‌ها منتقل کند و به دستگاه خاصی برساند. خوشبختانه در اکثر مواقع نرم افزارها نیازی به استفاده از این قابلیت ندارند.
یک مثال از حالتیکه نیاز به این قابلیت وجود دارد، در حین استفاده از کنسول‌های بازی مثل PS4 و Xbox One است. همچنین در مورد بعضی بازی‌ها مثل Call of Duty و یا Star Wars: Battlefront و یا نرم افزارهایی مثل Bittorrent هم این قابلیت کاربردی خواهد بود.
نظرات